The Kimberley & Darwin

"Dare!", antwoort mijn grote bek wanneer het mijn beurt is.
Lara hoeft niet lang na te denken.
Alright, ...go to the other camp and there you'll tell the guide that we ran out of food. Tell him that I've said that you probably can have dinner with them tonight. And don't forget to take your chair!
It's your game, sweetheart...

Ik zit inmiddels in Darwin. Ik ben drie dagen geleden aangekomen en ik heb besloten om mijn laatse dagen in Oz hier door te gaan brengen. Eerder had ik bedacht om in een paar dagen tijd naar Cairns te vliegen -en vanaf daar naar Brisbane, Sydney en Bangkok door-, maar die plannen -en tickets- zijn dus gewijzigd. Ik voel er meer voor om lekker uit te puffen in deze gezellige stad en de dingetjes voor mijn verblijf in Bangkok en Londen uit te gaan zoeken. Bovendien stikt het hier in Darwin van de leuke mensen! Ik ben gisteren Corinna weer tegen gekomen, ontmoette eerder deze dagen een jongen welke ik nog ken van Proserpine (tomaten plukken & paprika's sorteren) en een aantal mensen van mijn afgelopen tour hangen ook nog steeds rond in Darwin. No worries dus. :)
Maar nu we toch bij dit punt beland zijn wil ik graag mijn verdere reisschema met jullie delen:

29 augustus vlieg ik, om 05.15 in de ochtend, via Sydney naar Bangkok. Dat is een hele dag vliegen, maar wanneer ik vervolgens in Bangkok aankom is het nog steeds 29 augustus. :) I love tijdsverschil als 't mee zit... Ik blijf vijf dagen en zes nachten in Bangkok hangen, heb hiervoor al een Lonely Planet gekocht en accomodatie geboekt, en dan vlieg ik via Singapore (ja, dat is onlogisch, maar het was de enige redelijke optie) naar Londen. En dan, ...via Londen, vlieg ik door naar Amsterdam, maar niet voordat ik elke straathoek van Londen verkend en beleefd heb! :)
Dat is het plan, mensen, en veel zal er nu niet meer aan veranderd worden. Ik verwacht terug in Nederland te komen rond 10 september.

Voorlopig, echter, geniet ik intens van mijn laatste dagen in Australië! Mijn laatste dag in Broome, de dag voordat ik op de trip richting Darwin stapte, was een heel bijzondere dag! Die avond ervoor had ik in het hostel een Australiër uit Sydney, Carl, leren kennen. We waren leuk aan de praat geraakt en later die avond waren we -met nog een handjevol andere mensen- naar een bar in het centrum gegaan. Carl nodigde me ergens halverwege de avond opeens uit voor een ritje in een vliegtuig. Een maat van hem, een piloot, zou voor de dag erna namelijk een vliegtuigje gehuurd hebben voor een scenic flight over Broome en Cable Beach. Er was nog een stoeltje vrij, dus Carl vroeg of ik zin had om met hen mee te komen. Natuurlijk had ik daar zin in, maar op dat moment nam ik het weinig serieus, omdat ik het idee had gekregen dat Carl op datzelfde moment op heel andere dingen uit was. En dat bleek, want toen we die avond naar het hostel terugliepen vroeg 'ie me -en geloof me, zo straightforward kunnen alleen Ozzies dat aanpakken- of ik zin had in seks vanavond. Ik deed 't gebruikelijk: begon te lachen, bedankte vriendelijk voor het aanbod en wenste hem een goede nacht. Ik dacht dat het toen wel klaar zou zijn en ik was dan ook verbaasd toen 'ie me de volgende morgen (7 uur in de morgen, om precies te zijn) uit bed belde om te vragen of ik nog wilde vliegen! En dat heb ik toen natuurlijk gedaan! :)

Fantastisch! Oke, het vliegtuigje was rijp voor de sloop -mijns inziens- en toen ik daar achterin op een bankje zat bedacht ik me dat ik mijn leven dit jaar voor de zoveelste keer in handen heb gelegd van een Ozzie. We gingen op en neer, schoten telkens omlaag en dan weer met een ruk omhoog -ik werd kotsmisselijk, vliegen met een kater is bij nader inzien geen goed idee-, en de landing had iets weg van een noodprocedure. Ik ben nooit bang op dergelijke momenten, dat zit op de één of andere manier niet in mijn systeem verwerkt, maar ik ben me altijd bijzonder bewust van de krankzinnigheid en de humor ervan :)! Maar goed, Broome& omgeving lenen zich dan weer geweldig voor vliegtochtjes! Cable Beach, ...heel kleine kamelen en nog veel kleinere mensjes op het strand, bootjes en auto's met vierwielaandrijving, ...we reden over Gantheaume Point en via het strand weer terug.
Ik heb er foto's van gemaakt, maar deze heb ik al op mijn usb-stick gezet. Die houden jullie dus tegoed. Maar neem van mij aan: het was een ervaring, het was prachtig en, dat pleziert me nog het meest, het was helemaal gratis! :)

The Kimberley!

De volgende dag was het tijd voor mijn trip door The Kimberley! The Kimberley, waar ook Broome deel van uitmaakt, is een regio in Western Australia, bedraagt een oppervlakte van 424.517 km² (twee keer zo groot als Engeland ... en er wonen ongeveer 40.000 mensen ...) en grenst aan de Indische Oceaan in het westen, de Timorzee in het noorden, het Northern Territory in het oosten en de Tanami- en de Great Sandy Desert in het zuiden. Dit gebied is in 1880 vernoemd naar de toenmalige Britse Secretary of State for the Colonies (maar de Aborigines waren er natuurlijk al velen tienduizenden jaren eerder!) en heeft een enorme rijkdom aan delfstoffen, zoals gas, zink, nikkel, uranium, bauxiet en diamanten. Het klimaat in The Kimberley is er één van extremen: het kent geen seizoenen, er is alleen sprake van "the Wet" (november-april) en "the Dry" (mei-oktober) en cyclonen komen zeer regelmatig voor. De beste, of eigenlijk zelfs de enige mogelijke tijd om The Kimberley te bezoeken is van mei tot september, omdat de wegen gedurende het regenseizoen vaak zijn afgesloten en de combinatie van zeer hoge temperaturen en een hoog vochtigheidspercentage het verblijf zeer onaangenaam -maar waarschijnlijk ook zeer interessant en fascinerend- maakt. The Kimberley kenmerkt zich door ruige, woeste en ongerepte natuur en dat was natuurlijk waar ik voor gekomen was!

Ik stond vroeg op om te pakken en te ontbijten -en nog even naar Erik te bellen!- voordat de bus me op kwam halen. Mijn tourguide voor de daaropvolgende negen dagen stelde zich voor als Lara en zij zou, zo bleek in een paar dagen tijd, één van mijn lievelingsmensen in Australië worden! De groep was erg gezellig, heel gevarieerd en over het algemeen wat ouder. Ik was, samen met Japanse Erina, de jongste van de groep en de gemiddelde leeftijd lag tussen de 26 en de 40 jaar in. Dit bleek echter geen enkel probleem en de enige momenten dat we ons bewust werden van het leeftijdverschil was de ochtend na een avondje doorzakken! :) We hadden een heel leuk stel uit Engeland (Dave en Cerry) onder ons, een Franse homo met zijn beste vriendin (Manuel en Fred -allebei uiterst zorgzame apothekers, reuzehandig!), twee vervelende Duitsers die elkaar tevens niet konden uitstaan, een jonge vrouw uit Nederland woonachtig in Belgie en werkzaam voor de EU (genaamd Klara) en twee meiden uit Slowakije. Gezellig!

De eerste dag van de tour reden we naar Derby en hier namen we een kijken bij de Prison Boab Tree. In feite heet deze boom baobab, maar Australiërs hebben dit, uiteraard, verkort tot boab. Deze bomen hebben een dikke, gezwollen stam -soms wel vijf meter dik- en ze kunnen tot twaalf meter de hoogte ingroeien.
Voor de Aborigines waren deze bomen heel belangrijk. Zij gebruikten water dat ze uit gaten in de boom haalden en ze gebruikten het witte poeder van de zaaddoppen als voedsel. De bladeren van de boom hadden een bruikbare werking in de geneeskunde van de Aborigines. Bijzonder, maar dan ook bijzonder triest, is het feit dat de Prison Boab Tree in de jaren negentig van de negentiende eeuw, de naam zegt het eigenlijk al, als gevangenis zou zijn gebruikt voor Aborigines op weg naar de gevangenis in Derby. Op mijn vraag waarom de Aborigines naar een gevangenis gebracht werden, wat ze dan wel niet gedaan hadden, antwoordde Lara dat dit het gevolg geweest kon zijn van het "stelen" of het doden van een koe of een ander stuk vee. Nu moeten jullie weten dat Aborigines vanuit hun levensovertuiging nooit een besef van eigendom of eigendomsrecht hebben gehad, nooit volgens deze blanke, westerse normen en waarden hadden geleefd. Die koe was, in hun beleving, van helemaal niemand behalve van Moeder Aarde.

Hoe meer ik me verdiep ik de geschiedenis en de oude gewoonten en gebruiken van Aborigines, hoe meer ik rondhang en in gesprekken verwikkeld raak met Aborigines die op straat zitten te drinken en volledig, maar dan ook volledig, kansloos zijn, hoe meer de situatie me raakt. Er is, eigenlijk pas sinds 1970, veel veranderd en verbeterd voor de Aborigines in Australië, maar uiteindelijk zijn ze nog helemaal nergens...



We reden door naar Windjana Gorge National Park. Onderweg sprokkelden we hout voor ons kampvuur en werden we vertraagd door een kudde vee welke niet van de weg af te krijgen was! :) Dit was hilarisch! Vee, cattle, kan in Australië op veel plekken gaan en staan waar 't wil. Er zijn dus geen hekken om het vee bij elkaar te houden, maar op de één of andere manier regelt dit zich als vanzelfsprekend. Het ontbreken van hekken heeft voornamelijk te maken met de grootte van het land waardoor het onbetaalbaar en bovendien onhaalbaar zou zijn om een gebied af te zetten. Op dit moment ging het echter, eventjes, verkeerd. Tientallen koeien renden in paniek over de weg, gewoon recht vooruit, en wij moesten allemaal de bus uit om ze terug het land op te krijgen! Het is uiteindelijk gelukt -in principe hoef je er maar eentje zo ver te krijgen- en je maakt nog eens wat mee! :) Ik ben trouwens overtuigd van het feit dat dergelijke systemen in Australië succes boeken dankzij het feit dat iedereen zijn of haar verantwoordelijkheid hierin voelt en neemt.

We stopten bij Tunnel Creek National Park en maakten een wandeling door de 750 meter lange, tussen de 2 en 12 meter hoge en 14 meter brede tunnel. Deze tunnel is in het gesteente gevormd door het rivierwater. Hier heeft zich jarenlang een Aboriginal leider- en held, Jundumurra, schuil gehouden. Hij gebruikte de locatie als schuilplaats omdat hij een politieagent had doodgeschoten die vijftien Aboriginals gevangen genomen had. Men wist al die tijd dat hij zich schuilhield in de grot, maar was simpelweg niet in staat om hem te vinden danwel te pakken te krijgen. Hij is echter wel in zijn been geschoten, maar zelfs hierna bleek hij nog jarenlang ongrijpbaar voor de "blanken". Uiteindelijk werd Jundumurra in 1897 bij de ingang van de grot doodgeschoten...
Onze wandeling was een stuk minder heldhaftig, alhoewel we vaak tot onze knieen door het water schuifelden, maar desalnietemin heel erg leuk!

Die nacht sliepen we in swags in de bush! Wat dat betreft was de afgelopen tour enigzins vergelijkbaar met de tour die ik van Adelaide naar Alice Springs gedaan heb. Toch voelde deze tour, waarschijnlijk door de truckachtige bus waar me mee door het land cruisten -in plaats van de Toyota Landcruiser, iets minder basic en primitief aan.

De volgende morgen bezochten we Windjana Gorge, een 3,5 km lange kloof die de Lennard rivier in het 350 miljoen jaar oude gesteente heeft uitgeslepen. We konden hier niet zwemmen, omdat het water vol met zoetwaterkrokodillen zat. Australië kent twee soorten krokodillen: zoetwaterkrokodillen (freshwater, ofwel: freshies) en de veel gevaarlijkere zoutwaterkrokodillen (saltwater, ofwel: salties). De freshies zijn vrijwel ongevaarlijk, maar omdat men de beesten niet wil verstoren in hun natuurlijke omgeving wordt verzocht om niet tussen ze door te gaan zwemmen.

Toen we van Windjana naar onze tweede stop reden zagen we een enorme bosbrand! Echt een spectaculair grote bosbrand welke zich in een noodtempo uitbreidde! Veel van deze branden worden aangestoken om het land vruchtbaar te houden, maar soms loopt het vuur enigzins uit de hand. Dat was nu het geval, want het vuur kwam als een trein onze kant opgezet. Iedereen was laaiend enthousiast, sprong de bus uit om foto's van het vuur te maken. Ik herinner me nog dat Lara als een gek aan het roepen en toeteren was om iedereen weer op tijd terug in de bus te krijgen zodat we van de weg af konden... Het was best bizar om iets te zien wat zo gevaarlijk, maar tegerlijkertijd zo fascinerend is...



De tweede stop van de dag werd bij Bells Gorge. Deze gorge en spectaculaire waterval (Bells Falls) waren absoluut schitterend! Tijdens de trip hebben we veel gorges en watervallen gezien en telkens wandelden we in één of twee uur tijd helemaal naar beneden. Hier bleek het uitzicht op de waterval niet alleen het mooist, maar je kreeg ook gelijk de kans voor een verfrissende duik (en dat is erg welkom bij een temperatuur van rond de 35 graden.....)! Het zwemmen onder de watervallen vormde voor mij een absoluut hoogtepunt van de tour, ...we deden het bij zes verschillende gelegenheden en het is me nooit gaan vervelen! Ik ben zo gek op watervallen en in The Kimberley zwom je er helemaal naar toe, er onderdoor zodat het water op je hoofd kletterde en je keek omhoog tegen de steile wanden van de gorge waar je je op dat moment bevond! :) Zodra we onderaan bij een waterval aankwamen werd iedereen blij, soms zelfs sprakeloos, en met blije, lachende en gelukzalige gezichten spetterden we allemaal in het rond. :)
Ik was vergeten om mijn bikini aan te trekken voor de wandeling naar de Bells Gorge -wat de groep bijzonder suf vond-, maar ik kon de verleiding om met kleding en al het water in te springen niet weerstaan! Dus dat heb ik ook maar gewoon zo gedaan...



Die nacht hebben we ons kamp nabij Manning Gorge opgezet en de volgende morgen moesten we vroeg uit de veren voor een wandeling naar, jawel, de Manning Falls. Deze wandeling begon meteen goed, omdat we om zes uur 's morgens een ijskoude rivier over moesten steken. Aan beide kanten van de crossing had men piepschuimen dozen neergezet waar je je tas ed. in kon vervoeren.

Later die dag bezochten we nog Galvins Gorge waar we onder een wat kleinere maar evengoed schitterend mooie waterval zwommen! Het leuke aan deze plek was dat iemand een liaan aan een goed beklimbare boom had opgehangen, dus vanaf een hoge tak slingerde je met een mooie zwieper het water in! :)



De volgende dag vonden we een roadsign zoals je ze alleen in de Outback kan vinden -pas op! gat in de weg!- en maakten we de Pentecost River Crossing. We reden door naar de Cockburn Ranges, wandelen en zwommen in de Amalia Gorge en besloten de dag in El Questro, a working cattle station . En El Questro, zo vertelde Lara ons, means absolutely nothing!:)

Dag vijf werd de dag van de Zebedee Springs, ofwel: de Hot Springs van El Questro, en dit werd gelijk onze douche voor de dag! De Zebedee Springs, een natuurlijke spa ontstaan door omhoogkomend water afkomstig van erg diep onder de grond, vinden een prachtige locatie tussen de palmbomen en de varens. Je zit dus lekker in het warme water te badderen, tussen al het frisse groen, het idee te krijgen dat je in een waar regenwoud beland bent -wat je natuurlijk ook bent.



We namen nog een frisse duik in het ijskoude water van Emma Gorge en toen reden we in één stuk door naar het Purnululu National Park! Hier hebben we de middag en de gehele volgende dag doorgebracht.
Het meest bizarre aan dit Nationale Park vind ik het feit dat het tot in de jaren '80 nauwelijks bekend is geweest en het inmiddels op de Werelderfgoedlijst staat. In 1972 stelde UNESCO de Werelderfgoedlijst op om gebieden met een universele culturele en natuurlijke waarde te beschermen. Dit zijn bijvoorbeeld oerbossen, ongewone aardvormen en gebieden met een zeer grote biodiversiteit, maar ook gebouwen en bijzondere achitectonische complexen. In Australië staan er maar liefst 17 "sites" op deze lijst. Het Purnululu National Park, en ja, deze informatie komt uit een boekje, is gelegen in het meest afgelegen landschap van Western Australia. In dit park ligt de Bungle Bungle Range: een groep rotsen in de vorm van bijenrotsen bedekt met silicaat en cyanobacteriën (ook wel bekend als blauwalgen, geloof ik, cyaan is de kleur blauw/groen). Deze zandsteenrotsen zijn ontstaan in een 20 miljoen jaardurend eroderend proces. De steile glooiende oppervlakten worden gekenmerkt door horizontale strepen met donkergrijze eencellige fotosynthetische organismen: de blauwalgen.

Het was er adembenemend mooi! We zijn naar Piccaninny Creek (volledig droog!), Cathedral Gorge en Echidna Chasm gewandeld en we deden de Mini Palms Gorge Walk. De ene kloof bleek nog mooier en spectaculairder dan de ander te zijn, maar Echidna Chasm werd mijn favoriet! De Echidna Chasm is een reusachtige kloof -lang, knalrood en oneindig hoog- en je kan hier een kilometer lang doorheen lopen -alhoewel je jezelf af en toe werkelijk tussen de rotsen door moest wurmen of een flinke klauterpartij moest ondergaan om de wandeling te kunnen vervolgen. Het was, werkelijk waar, heel indrukwekkend! Bij de start van de wandeling stond een waarschuwingsbordje welke je op vallende rotsblokken attendeerde en je verzocht om de wandeling in een keer door te lopen en dus niet in de gorge te blijven hangen. Ik vind dit nog steeds een enigzins vreemde "oplossing" wanneer je je bedenkt dat er altijd wel mensen door de kloof aan het hobbelen zijn, op elk tijdstip van de dag, maar goed. Wanneer je tijdens de tocht omhoog keek zag je niet alleen een onvoorstelbaar fel zonlicht welke een rode gloed in de kloof reflecteerde, maar ook grote rotsblokken die halverwege hun valpartij in de kloof zijn blijven steken! :) Erg spannend!

In het Purnululu National Park heb ik tevens een helikoptertochtje gemaakt! Dit was niet bij de tour inbegrepen en de kosten voor dit grapje waren schokkend, maar ik besloot dat het een once in a lifetime experience zou kunnen worden. En dat werd het! Allereerst moest ik op de weegschaal gaan staan. Dat was al een klein avontuur opzichzelf alhoewel de schade me erg meeviel.

Mijn eerste ritje in een helikopter en ik vond het reuzeleuk! Je stijgt gewoon op, gaat ineens de lucht in alsof het niks is, en vervolgens vlieg je zonder deuren! Is dat niet ongelooflijk? De eerste tien minuten was ik zo onder de indruk van het feit dat ik in een helikopter zonder deuren uberhaupt de lucht in was gekomen dat ik bijna vergat dat het hier om een scenic flight ging. Het ritje duurde, alles bij elkaar, een half uur, dus ik had gelukkig nog meer dan voldoende tijd om foto's te maken.

Need I say more? :)



Dag zeven was er eentje van heel veel rijden! We stopten bij verschillende roadhouses, maar in principe reden we in een stuk door naar Kununurra. Een roadhouse, trouwens, is een plek waar je kunt tanken, eten&drinken en slapen. Het is een combinatie van een eetcafe waar je ijskoffie, fish&chips, fried chicken, bangers&mash en/of famous beefpies kunt nuttigen, waar je -als je de behoefte voelt- stomdronken kunt worden en in het "hotel/motel" gehuisvest in het roadhouse in je bed neer kunt crashen. De volgende morgen kun je er dan ook weer ontbijten -uiteraard bacon&eggs-, kleine boodschappen voor onderweg doen, even tanken en je ijs en water bijvullen en vervolgens nog een paar ansichtkaarten kopen waarop de voorkant van het roadhouse afgedrukt staat. De tijd heeft er stilgestaan en het is er altijd reuzegezellig! :) Ik zal ze missen, die roadhouses!
Goed, we bereikten dus Kununurra en hiermee waren we even back in civilization! We zetten ons kamp op op een camping met toiletten, douches en een serieuze barbeque. Stomtoevallig stond het footy-team van Kununurra diezelfde avond in de Grand Final van de East Kimberley Football Leaque. Ze speelden tegen het team van Wyndham. Wyndham bestaat bijna uitsluitend uit Aborigines en wij hadden hier die middag nog een lunchstop gemaakt. Aangezien ik bijna een half uur met de kinderen van Wyndham had zitten praten terwijl Lara stond te tanken en de voorraden bijvulde, besloot ik vrij snel dat ik voor dit team was. Maar eigenlijk heb ik weinig van het footy gezien, slechts een klein stukje, want ik was veels te druk bezig met dromen en om me heen kijken (dat klinkt als Karin he? ;)). Footy wordt in Australië, althans in de kleine steden, vaak gekeken vanuit de auto. Mensen parkeren rondom het veld, halen bier uit de achterbak en gaan vervolgens op het dak of op de motorkap van de auto zitten. Wanneer er gescoord wordt hoor je dus niet alleen gejuich, maar ook getoeter. Het is echt enorm grappig, geloof me! Elke keer tijdens een rust stormde het publiek massaal het veld op, jong en oud -maar nooit te oud om uit je dak te gaan-, om zich al rennend, springend, stoeiend en spelend volledig uit te leven. En zodra de bel luidde was het veld binnen no time weer leeg...

De volgende dag reden we voor een boottour naar Lake Argyle, Australia's largest freshwater lake! Argyle bleek best bijzonder. In 1979 werden in Argyle, op één van de meest verlaten plekken van Australie, diamanten gevonden. De Argyle Diamond Mine, die in 1983 in werking is gegaan, is de grootste diamantmijn ter wereld. Eenderde van de wereldproductie komt uit Argyle!
Kununurra werd in 1960 gesticht als basis voor de irrigatieplannen van de Ord River. Lake Argyle is ontstaan door de aanleg van een dam in de Ord River. Lake Argyle is dus eigenlijk een stuwmeer waarmee de watervoorziening voor het gehele jaar wordt gegarandeerd. Van een gebied dat in "The Dry" altijd een tekort aan water bezat en in "The Wet" een stortvloed mocht ontvangen, is door de aanleg van Lake Argyle een ideaal gebied ontstaan voor de landbouw.
De kapitein beantwoordde als onze vragen en begon hard te lachen op mijn vraag wat de gevolgen zouden zijn wanneer de dam zou breken. In dat geval, weet ik nu, staat Kununurra binnen een kwartier tijd volledig, maar dan ook volledig, onder water...
Tijdens de tour zagen en voerden we de vissen en maakten we foto's van een verscholen wallaby en een freshie, ...een kleine zoetwaterkrokodil!



Dag negen. De laatste dag van de tour! Die avond daarvoor hadden we een memorabele avond beleefd. We stonden op een kleine camping in het Northern Territory -32 keer zo groot als Nederland- waar tevens een andere tourgroep het kamp had opgezet. Deze groep was die ochtend vertrokken vanaf Darwin, dus zij hadden het hele stuk nog te gaan. Lara kende de tourguide van deze groep en zij besloot dat het een leuk idee was om al deze mensen eens goed in de maling te nemen! Onder anderen hadden we onszelf in verband en pleisters verpakt en hadden we een heel scenario aan ongelukken tijdens de trip bedacht, waar slangen, krokodillen, bosbranden en valpartijen van metershoge kliffen bij inbegrepen waren. Uiteindelijk was het helemaal niet geloofwaardig meer, maar iedereen deed mee en we hebben enorm hard gelachen -en truth or dare gespeeld, ...dat verklaart bovenstaand stukje!

Goed, de laatse dag maakten we nog een plons onder de Edith Falls in de Katherina Gorge en toen was het alweer tijd voor Darwin...
En daar zit ik nu alweer vier nachten! En, zoals ik al eerder schreef, ben ik van plan om hier tot in de eeuwigheid -of in ieder geval tot 29 augustus- te gaan blijven. De groep valt inmiddels uit elkaar, beetje bij beetje reizen mensen door -of terug-, maar ook in Darwin hebben we nog een heel erg leuke tijd gehad met z'n allen!
De eerste avond zijn we gaan eten in de Darwin Trailer Boat Club. Hier heb ik voor het eerst Barramundi gegeten, een vissoort die voorkomt in de rustige stromende rivieren en de zogenaamde creeks in het noorden van Australië. In Nederland is deze vis te krijgen bij de "betere visboeren", dus als je zin hebt om hier langs te gaan dan raad ik je de Barramundi van harte aan!



Ik heb inmiddels ook een, wederom gratis, boottochtje in Darwin gemaakt! Eén van de meiden uit mijn groep, Cerry, heeft vijf jaar geleden een lange tijd in Darwin, al werkend, doorgebracht en vrij toevallig kwam zij een oud-collega tegen. Deze oud-collega, genaamd Pete, runt vandaan de dag een kleine tourorganisatie waarbij hij groepjes mensen meeneemt op een boottripjes. En Pete nam Cerry, Dave, Marco, Klara en mij (!) mee op een tochtje! We vlogen, vlogen!, over het water -nog zo'n voorbeeld, ...zie mijn eerdere vliegavontuur-, maar het was geweldig en het was heerlijk! Ik heb zelfs nog even een hengel vastgehouden!

Ik ga deze post hierbij afsluiten! Jullie zullen nog van me horen voordat ik naar Bangkok vlieg!

xxx

ps: Hoe klein is de wereld?!
Vanmorgen heb ik iets heel bizars meegemaakt. Ik zat in een klein cafe aan Mitchell Street te wachten op de serveerster, zodat ik mijn ontbijt kon bestellen. Een blond meisje kwam aangelopen en zij bleek niet alleen uit Nederland te komen -dat moet trouwens een lange wandeling geweest zijn...-, maar ook nog eens overtuigd te zijn van het feit dat ze mij eerder in Nederland gezien had. Eerlijk is eerlijk, ze kwam me nauwelijks bekend voor, maar het meisje was zo ongelooflijk zeker van onze eerdere ontmoeting dat ik hard met haar mee begon te denken. We gingen alles langs, van school, werk tot aan uitgaan toe, maar we kwamen tot niets. Toen bleek ze Karin te heten en uit Nieuwerkerk aan den IJssel te komen. En toen viel natuurlijk alles op zijn plaats, kenden we allebei Vincent Weber en hadden we elkaar getroffen op de Masterbeurs in Utrecht in de tijd dat ik nog niet wist of ik wilde gaan studeren, werken, reizen, kopen of gewoon alles tegerlijk. Beiden hadden we geen idee dat de ander uberhaupt ooit was gaan reizen. We waren dus nogal verrast, alhoewel zij eerder opgelucht, en hebben gelijk telefoonnummers uitgewisseld.
Na een paar minuten kwam haar baas ons gesprek verstoren met de mededeling dat ze nu niet meer op een pauze hoefde te rekenen -wat ik persoonlijk erg lullig vond gezien het feit het cafe zo goed als leeg was-, maar ik wilde deze bijzonderheid toch graag met jullie delen! :)

ps 2: Om alle (71) foto's van The Kimberley en Darwin te bekijken: klik hier.
(of hier om dezelfde foto's in de vorm van een slideshow te zien.)