Roadtrippen door Australia's South West!

Roadtrippen door Australia's South West!
Het werd, wederom, een prachtige trip vol schitterend natuurschoon, onverwachte uitjes en avonden waarop ik niks anders deed dan zitten, drinken en praten. Ik heb genoten! Slapen deden we in hostels. Tenten hadden we wel bij ons, maar het was simpelweg te koud om daadwerkelijk te gaan kamperen. Ik vond het eigenlijk wel best! :)

De ochtend van vertrek, ik ben mijn besef van data en dagen inmiddels volledig kwijt geraakt, wandelden we naar het autoverhuurbedrijf om 'onze' Toyota Corolla op te halen. Het was heerlijk om (de vrijheid van) een eigen auto te hebben, alhoewel ik er zelf nog geen meter in gereden heb. Het bleek namelijk een stukje goedkoper te zijn om de verhuurders wijs te maken dat enkel de 25-plussers zouden gaan rijden en uiteindelijk hebben we deze belofte nog waar gemaakt ook.

Nadat de auto in ons bezit was reed Rene ons langs de drie verschillende hostels in de stad om de bagage op te pikken en in te laden. Dit was al gelijk spannend, want links rijden was toen nog geen vanzelfsprekendheid voor een Hollandse jongen, zo bleek, en parkeren in de grote stad bleek lastig. :)

Natuurlijk kwam alles goed en konden we door naar Rockingham. Hier dronken we koffie en deden we gelijk de boodschappen voor de komende dagen. Lunchen deden we uiteindelijk @ Florida Beach, nabij Dawesville.
Via een zogenaamde scenic drive (kangoeroes, emu's en zwarte zwanen gespot!) vervolgden we onze weg naar Bunbury en hier zouden we overnachten.

Foto 1: Florida Beach
Foto 2: een strandje nabij Rockingham!


De eigenaar van het hostel in Bunbury had ons na het inchecken ingelicht over de mogelijkheid om wilde dolfijnen te spotten in het Dolphin Discovery Centre. Dolfijnen verschijnen zo'n 360 dagen per jaar aan de kust van Bunbury. Bezoekers wandelen vanaf het centrum het water in en de dolfijnen zwemmen vervolgens tussen de menigte door! Leuk toch? En met een beetje geluk mag je de dolfijnen nog een visje voeren ook! :)
De beste kans om dolfijnen te spotten is, helaas, op de vroege vroege morgen. Wij, echter, kwamen ons bed er niet voor uit. Backpackers zijn lui en verwend, besloot ik dan ook ter plekke terwijl ik me nog een keertje omdraaide.
Rond een uur of tien maakten wij onze weg naar het Discovery Centre en hier werd ons verteld dat er de hele morgen nog geen dolfijn gespot was. Oef! Helaas, wachten bleek echter ook tevergeefs. We hebben een uur rondgehangen, maar de vrijwilligers die ik het centrum werken gaven ons weinig hoop. Een van de vrijwiliggers vertelde ons dat de winter er aan komt (duh!) en dat de dolfijnen op het moment druk bezig zijn met het opbouwen van een speklaag om zichzelf warm te houden. Ze eten deze dagen zo'n 20 kilogram vis per dag en hebben het dus te druk met vissen om nieuwsgierige toeristen te vermaken.

Na dit bijna-avontuur reden we door naar Busselton en we bezochten hier de Busselton Jetty en het Underwater Observatory. Deze jetty, allereerst, schijnt de langste houten pier van het Southern Hemisphere te zijn. Ik geloof dat 'ie 1.8 km lang is en dat het wereldrecord op 2.1 km staat. Maar goed, nutteloze feitjes, daar zal ik jullie niet teveel mee lastig vallen! :)
Rene bleef in de auto zitten en samen met Franz en Marjolein struinde ik de jetty over op weg naar het Observatory. Het Underwater Observatory was te vinden aan het eind van de pier en dit, in principe, wilde aquarium was erg leuk! Je wandelt via een wenteltrap 8 meter naar beneden en belandt vervolgens 8 meter onder water! Natuurlijk bevonden zich overal ramen van waarachter je het zeeleven kon bewonderen. Veel vis gezien, heel mooie kleurrijke vissen, soms enkelvoudig en soms verscholen in grote scholen... :)

Die nacht sliepen we in Margaret River, wederom in een hostel, maar ditmaal gerund door een Nederlandse eigenaresse! Oorspronkelijk komt ze uit Amsterdam, is sinds 13 jaar woonachtig in Oz, maar ze spreekt het Engels nog altijd met een Nederlands accent! :)

De volgende dag brachten we een bezoekje aan het informatiepunt van Margaret River en vervolgens besloten we om een paar van de galleries te bezoeken. In totaal hebben we twee of drie galerijen bezocht, maar slechts een van hen is me bijgebleven. In deze gallerij verkochten ze glaswerk, ...je kent het wel, sierglas, ...sterren, schelpen, vazen, allemaal kleurrijk en in bijzondere vormen. Het leuke aan deze gallerij echter was het feit dat je er een kijkje achter de schermen mocht nemen en ik nu dus weet hoe glasbewerking er aan toe gaat! Ik vond het als klein meisje al leuk om een kijkje in de fabrieken te nemen tijdens de afleveringen van Klokhuis, dus dit was feest! :)

Vanuit Margaret River reden we door naar de Jewel Cave. Deze grot dankt haar naam aan de schittering van de drupstenen. Wij namen hier uiteraard een kijkje en boekten een tour. Een prachtige tour, moet gezegd, en we gingen tot wel 45 meter ondergronds!

We vervolgden onze weg naar Cape Leeuwin Lighthouse. Onderweg deden we nog een tasting, South West Australia staat bekend om zijn wijnen, en reden via Pemberton door naar Walpole.

Op de foto hieronder is Jewel Cave te zien. Niet het mooiste stukje van de grot, maar mijns inziens wel een van de best gelukte foto's.

Bomen!
Een dag later waren we beland in de Valley of the Giants en logischerwijs werd dit de dag van de bomen. In de Valley of the Giants zijn honderden jaren oude bomen te vinden. Deze bomen zijn niet alleen oud, maar ook belachelijk groot (zeg, 50 meter hoog, ...je kan er gemakkelijk met een truck tussendoor rijden) en ze hebben vaak opvallende vormen gekregen.
Wij maakten de Tree Top Walk, een unieke wandeling over een 40 meter hoge brug tussen de, de naam zegt het eigenlijk al, boomtoppen door! Was een erg leuke wandeling en een bijzondere ervaring om op ooghoogte met de boomtoppen te staan.




Via Denmark belandden we in Albany. Hier brachten we de nacht door en de volgende morgen (tegen de middag?) zijn we weer op pad gegaan.
Een kleine 90 km ten noorden van Albany liggen de Stirling Ranges, een bergketen die plotseling opstijgt in een voor de rest -licht- heuvelachtig landschap. Wij besloten naar de top te klimmen, al bleek dat gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Het eerste stuk van de wandeling was goed te doen, maar het tweede stuk bleek ongelooflijk steil en spannend. Marjolein haakte af, Rene liep 'm deels maar ongeveer zes keer sneller dan ik en Franz was niet bij me weg te slaan. En eerlijk gezegd, ...vond ik dat fijn! Ik had om de een of andere reden niet de moeite genomen om mijn berg- wandelschoenen aan te trekken, dus ik was noodgedwongen de tocht op een stel oude gympjes te volbrengen. Het was zwaar en uitdagend en ik geloof dat ik een paar keer gezegd heb te stoppen, of in ieder geval een break te nemen. Maar dat ging er allemaal niet in bij Franz, die telkens vlak achter me bleef en weigerde om ook maar een paar meter voor mij uit te lopen. Keep moving, Karin! Even if you get slower!, zei 'ie wanneer ik stil bleef staan of wilde gaan zitten. En hoe irritant ook, ik wist dat hij gelijk had en dat breaks het er uiteindelijk alleen maar zwaarder op zouden maken. Goed, Franz gaf me op de goede momenten een handje, maar dan ook alleen als het echt nodig was, uiteindelijk deed ik het zelf, en toen we eenmaal boven waren (het uitzicht was spectaculair!) vertelde hij me met een grijns op zijn gezicht dat 'ie trots op me was. Toen kon ik hem wurgen, maar dat deed ik natuurlijk niet aangezien ik 'm nog veels te hard nodig had voor de tocht naar beneden! :)
Ach, ik kan het niet ontkennen, Franz doet iets met me, trekt me over grenzen heen en helpt me misschien wel om het beste in mezelf naar boven te halen, en ik ben tijdens de afgelopen dagen bijzonder op hem en op zijn aanwezigheid/vriendschap gesteld geraakt. En dat zegt iets, want de meesten van jullie weten dat het hoofdstuk Karin & mannen niet geheel vlekkeloos verloopt tot zover en dat er wel degelijk wat voor nodig is om respect af te dwingen. Enigzins arrogant, dominant, sterk, intelligent en bijzonder zorgzaam (hij draagt me op handen), maar af en toe ook een echte schoft. Ik zal die keer dat hij een dode bluebottle jellyfish in mijn shirt gooide, en vervolgens met zijn handen in zijn zakken van me wegliep terwijl ik stond te vechten om dat ding eruit te krijgen, niet snel vergeten. Maar dan moet ik ook even vermelden dat ik in eerste instantie het idee geopperd had om dat ding samen naar iemand anders te gooien, dus dat maakte het dan wel weer een mooie actie van zijn kant... :)



Na de wandeling reden we door naar Esperance voor de eerste overnachting. Dag 1 in Esperance hadden we regen, regen en nog meer regen. Een dagje noodgedwongen niets doen dus en eerlijk gezegd kon ik daar best mee leven! :) We deden nog wel een kleine scenic drive, dronken een koffie in het centrum van het stadje en zijn 's avonds naar de film gegaan, ....Spiderman 3.
Ik vond 'm leuk, ...grappig, spannend en erg wijs/leerzaam! De film kreeg nogal wat negatieve kritieken en zoals gewoonlijk haal ik weer meer uit een film dan menig ander, maar ik heb genoten!

De volgende dag was het weer in Esperance enigzins opgeklaard en reden we naar Cape Le Grand National Park. Dit was het hoogtepunt van de roadtrip! Heuvels en heiden en baaien met witte zandstranden en blauw en groen water! We beklommen Frenchman's Peak, spectaculair uitzicht en een leuke klim, maar de strandwandeling @ Lucky Bay was er een om nooit meer te vergeten! Ik trok mijn schoenen uit en wandelde op blote voeten door het heerlijke water en door het zand. Australie op blote voeten, ...het kan eigenlijk niet beter! :)

Na dit hoogtepunt was het tijd om terug te rijden naar Perth. We hebben dit in een dag tijd gedaan en maakten enkel een stop bij Wave Rock, gelegen bij Hyden. Deze rots, een enorm blok graniet, lijkt dankzij een holle zijwand en verticale lijnen sprekend op een grote oceaangolf welke plotseling is versteend. Indrukwekkend (en zeer fotogeniek)!

Inmiddels weer terug in Perth! De eerste avond sliepen Rene, Franz en ik in het hostel waar ik mijn vorige periode in Perth verbleef. Ik had hier, vraag me alstjeblieft niet hoe, een familiesuite voor de prijs van een dorm geregeld. Helaas kon ik deze deal maar voor een nacht rondkrijgen, trouwens ook alleen op voorwaarde dat ik in het dubbele bed zou slapen en de jongens in het stapelbed, dus de dag erna verhuisde Franz en ik naar een hostel in het noorden van Perth gelegen, waar Marjolein al ingecheckt had. Prima hostel, goedkoop en in de uitgaanswijk van de stad! Het blijft toch altijd raar om na een dergelijke trip weer terug in de grote stad aan te komen. Niet alleen de drukte, het verkeer en de overvolle hostels, maar ook het feit dat iedereen weer zijn of haar eigen kant opgaat, en dat het intieme sfeertje waar je dagenlang in geleefd hebt plotseling weer verdwijnt. Al met al waren er best wat spanningen en irritaties in de groep, vooral tussen Franz en de rest (al stond ik daar geheel buiten), maar ik heb een heerlijke tijd gehad en ik geloof niet dat ik deze mensen geruild had willen zien voor anderen! :)

En nu? Ik heb sowieso weer een week aan accommodatie geboekt en zal die paar dagen in Perth gemakkelijk doorkomen! Sightseeing, shoppen, uitgaan en relaxen... It's a dirty job but somebody has to do it! :)

Planloos, dus we zullen zien! :)

Hieronder nog wat grappige foto's. Kan het niet laten om ze te posten! :)