Werken in Perth!

Als vrouw zijnde hebben we allemaal wat voor ogen als het over mannen&de liefde gaat, zijn we allemaal op zoek naar onze ideale man, de "ware". Niet perse de perfecte man (...boring) maar toch in ieder geval naar een Mister Right. Wat we precies zoeken is totaal afhankelijk van smaak, mister right kan erg wrong zijn, -ik weet er alles van-, context en beleving. Doet er niet toe, ...zolang wij maar weten waar we naar op zoek zijn. Tijdens onze reis komen we een hoop mannen tegen en soms zit daar best een leuk exemplaar tussen, maar meestal net niet wat we zoeken, of hij past ons gewoon niet. Dus zoeken we verder, houden we altijd onze ogen en waar mogelijk onze harten open. Het idee hierachter is: pas kopen als je echt, echt, verkocht bent, ..zolang niet zeker, dan beter niet. Alles of niets. En dan ineens, ...vind je 'm! Op een geheel onverwacht moment staat hij ineens voor je neus. Soms echter, hing hij al langer rond, maar keek je er gewoon blind overheen. Je probeert 'm aan en je bent verkocht. Hij is het helemaal, geweldig!, stapelgek- en verliefd voel je je, dolgelukkig met je nieuwe aanwinst. Je kan je ogen er niet van af houden en niet wachten om hem aan je vriendinnen te showen en/of mee te nemen naar die ene party. De grote grap is echter dat het vaak niet het type is wat je voor ogen had, niet exact hetgeen is waar je naar uit keek. Qua kleur, model, of simpelweg comfort. En eigenlijk past hij ook niet bij je schoenen.
Mannen en kleding, of mannen en shoppen, ik heb het altijd al een mooie vergelijking gevonden, rijk aan metaforen en een bron van inspiratie! Ik heb in ieder geval mijn ideale joggingsbroek gevonden. Hij past alleen niet bij m'n schoenen...

Alweer een paar weken verder en nog steeds vanuit Perth. De plannen genoemd in mijn vorige post zijn grotendeels uitgevoerd zoals omschreven. Al mag sightseeing vervangen worden door werken en na een paar dagen stappen zette ik mezelf een week op een alcoholvrij dieet en daarmee het uitgaan ansich op een iets lager pitje. Soms moet je even voor jezelf zorgen.
En het feit dat Marjolein en Rene niet meer bij kwamen van het lachen toen ik hen vertelde over mijn plannen voor een alcoholvrij dieet deed me des te meer beseffen dat het tijd werd voor kordate actie, maar dat ter zijde...

Oke, het hoe&wat omtrent het werken, laat ik daar mee beginnen. In het hostel waar ik verblijf liep ik Duitse Sarah tegen het lijf. Ik kende Sarah echter al. Zij en ik werkten allebei op de farm in Proserpine, ...waar ik de paprika's sorteerde en zij de cherrytomaatjes uitzocht. We raakten aan de praat en Sarah vertelde me zij in een kledingzaak werkte, een outlet store vermomd als hippe merkenzaak, zo bleek later, en dat ze mensen zocht om de volgende middag te flyeren. Drie uurtjes flyeren, $15,- per uur zou het verdienen, dat klonk me niet onaardig in de oren. "Ik doe het!", riep ik onmiddelijk. Ik heb hier nooit veel tijd nodig om na te denken danwel te beslissen en soms is er weinig verschil tussen hetgeen ik denk en daadwerkelijk uitspreek. De volgende morgen was ik het echter bijna vergeten. Een half uur voordat ik zou moeten beginnen aan mijn flyeravontuur herinnerde Marjolein me tussen neus en lippen door aan mijn eerder gemaakte belofte en benadrukte Franz dat ik ook daadwerkelijk moest gaan. En ach, ik lijk af en toe wel onbetrouwbaar en onverantwoordelijk, uiteindelijk sta ik er altijd op het afgesproken tijdstip, ditmaal dus ook geen uitzondering.
Aangekomen bij de store (MasterBrands) kreeg ik een stapel oerlelijke flyers in mijn handen gedrukt en werd ik, letterlijk, op straat gezet! Eigenlijk best leuk, flyeren, en ik doe het erg goed, ...als je de koffie- en shopbreaks gewoon niet meetelt. Opvallend vond ik het feit hoe verschrikkelijk aardig en relaxt de Aussies op mij en mijn flyers reageerden. Ik bedoel, flyeren in Nederland, ...mensen lopen je straal voorbij, en dan mag je blij zijn, want dat betekent dat je geen grote bek van ze gekregen hebt. Hier in Perth pakken de meesten gewoon zo'n kloteflyer aan en zo niet dan bedanken ze in ieder geval uitvoerig voor het aanbod (neh... thanks, love!) of bieden ze zelfs hun nederige, nederige!, excuses aan voor het feit dat ze er vandaag niet voor open staan (oooh no... thanks, sorrie, hon!). Oke, nu overdrijf ik een beetje, misschien, maar het was echt leuk werken! Ik doe sowieso weinig meer dan door de straten struinen, naar mensen kijken en koffie drinken op dagen als deze, nu had ik ook nog eens leuke aanspraak. Op het moment dat ik de perfecte techniek ontdekt en onder de knie had werd ik aangesproken door Greenpeace, door een heel leuke Franse jongen met zo'n zwart-wit geruite sjaal om precies te zijn. Of ik misschien voor Greenpeace zou willen werken en, zo ja, of ik dan de volgende dinsdagmorgen tijd had voor een job interview. Uiteindelijk ben ik daar niet meer naar toe gegaan, want MasterBrands promoveerde me enkele dagen later tot winkelassistente, the job a million girls would die for! De eerste paar dagen heb ik, samen met Marjolein, een soort magazijnwerk gedaan. De eigenaar was namelijk bezig met een grote innovatie en in de praktijk betekende dit dat alle schoenen, jeans and whatever uitgezocht, gesorteerd en gelabeld moesten worden. Zeer, maar dan ook zeer, enerverend werk. We kregen 's morgens een opdracht, als zijnde een taak, en gingen hier tot sluitingstijd mee aan de slag. De grap was echter, keer op keer, dat de 'bazen' de volgende dag besloten bleken te hebben dat eerdergemaakte en inmiddels uitgevoerde plannen het toch net niet waren, en dan kon alles weer veranderd worden. Voor mij geen probleem, $15,- per uur anyway, maar grote geldverspilling voor de zaak als je het mij vraagt. Uiteindelijk heb ik de resterende dagen in de winkel gestaan: klanten helpen, kassa, etc.
Ach weet je, eigenlijk was dit gewoon een rotbaan! Heel erg slechte werksfeer, iedereen leek gestresst, personeel werd als oud, rot vuil behandeld en klanten werden verjaagd. Ik sorteer honderd keer liever paprika's. Marjolein en ik hadden in de winkel kunnen blijven werken, maar we hebben allebei geweigerd. Ik zal sowieso nog moeten werken, maar liever niet in de stad en dan graag op een plek waar ik enigzins mijn blije zelf kan zijn. Grappig (of nou ja, eigenlijk niet), wanneer ik met andere backpackers over hun werkervaringen praat hoor ik negen van de tien keer negatieve verhalen. Ik hoor verhalen over nare, onaardige bazen, niet op tijd uitbetaald krijgen, stress of simpelweg slavenarbeid en ik begin te geloven dat dit typisch is voor werken in Oz als zijnde backpacker. Je bent een vreemdeling, tijdelijk en hoogstwaarschijnlijk broke and desperate, dus een geschikt slachtoffer voor uitbuiting!

Goed, genoeg over werk. Ik ben in ieder geval weer een paar honderd dollar rijker en ben weer goed en wel gaan beseffen waarom het toch zo fijn is dat ik gestudeerd heb. Punt.
De tijd tussen mijn vorige post en dit meer recente schrijfsel heb ik heel ontspannen en gezellig doorgebracht met Marjolein. Het is dat we niet in dezelfde kamer slapen, in dat geval zouden we waarschijnlijk 24/7 op elkaars lip zitten! Kirsten (Sydney) en Katrin (Melbourne) bleken ook allebei in Perth te vertoeven, dus het was weer tijd om bij te praten! Verder, ...koffies, winkelen, eten, bioscopen, gezellige gesprekjes en ontmoetingen in het hostel en natuurlijk stappen in Perth!

Stappen in Perth. Uitgaan in Australie. Laat ik daar nog eens een stukje over schrijven. Happy Hours zijn vaker regel dan uitzondering, ...bier voor bijna niks en soms zelfs helemaal gratis, maar als je ook maar enigzins dronken bent of lijkt word je de tent uitgeflikkerd. En nee, dat is mij nog niet overkomen. Uitgaan op blote voeten is nergens toegestaan (logisch), maar op mijn havaianas kom ik overal binnen. Dansen doe ik stiekem toch liever op blote voeten met pet, dus regelmatig heb ik zo'n figuur van de security achter me aan die me er telkens op wijst dat footwear aan en pet af moet. Ik ben heel vervelend, al noem ik het zelf liever eigenzinnig, en luister voor geen meter. Als backpacker beland ik toch vaak, automatisch, in bars grotendeels bestaande uit backpackers. Zo gaat dat. Nu lijkt Australie sowieso grotendeels te bestaan uit backpackers en reizigers, dus dat draagt er aan bij. Uitgaan draait toch altijd, overal en waar dan ook, om zien en gezien worden, om sjanzen en om seks. Ik kan er niks mee, al vind ik het leuk om te kijken. Dansen is vaak lastig omdat er altijd opdringerige jongens om je heen zwermen. Lastige vliegen. Ze proberen op je te landen en je komt er niet vanaf zonder ze dood te meppen of gewoon zelf te maken dat je wegkomt. Oke, ...dit metafoor kwam even uit de lucht vallen, maar ik vind 'm te mooi om zomaar te deleten.
Negeer mijn sarcasme, of prik er op z'n minst doorheen, eigenlijk is uitgaan in Oz gewoon hartstikke leuk! :)
Ik ga deze post afsluiten! Vanavond gaat Sity, uit Frankrijk, voor ons koken. Vanmorgen vertelde 'ie uitvoerig over zijn plannen en het klonk allemaal heel professioneel, tomatensaus met pindakaas, ...dus ik kijk er naar uit!
Tot de volgende post!

-xxx-

Filmpje Perth!
Dat meisje met het brood, ...is trouwens Marjolein. :)