Vanuit Christchurch!

:)

G'day!

Via Te Anau, Milford Sound, Queenstown, Dunedin en Oamaru ben ik in Christchurch beland. Ditmaal een post vanuit het mooie Christchurch!

Om te beginnen met én in Te Anau. Te Anau ligt aan de Zuidoostelijke oever van Lake Te Anau. Het stadje heeft 1800 inwoners en vormt het handelscentrum van Fiordland. Lake Te Anau is het grootste meer van het Zuidereiland en is voortgekomen uit gletsjers.
Het is mij trouwens opgevallen, misschien jullie inmiddels ook.., dat Nieuw-Zeeland zijn bezienswaardigheden graag een unieke, trotse (en schijnbaar belangrijke) naam en plaats in rang geeft: grootste danwel kleinste, oudste, hoogste, steilste, meest zuidelijke of noorderlijke..! Wanneer een dergelijke benoeming niet overeenkomt met de werkelijkheid wordt de bezienswaardigheid het op-1, 2, 3-na grootste, hoogste of steilste van allemaal genoemd.
In dit geval is Te Anau het grootste meer van het Zuidereiland en het op-1-na grootste meer (Lake Taupo kicks ass!) van Nieuw Zeeland.
:)

Goed, genoeg onzin.
Te Anau ligt niet ver van Queenstown en na een kleine twee uurtjes rijden zette de bus me af voor het visitor centre. Vanaf dit punt ben ik op zoek gegaan naar een hostel, ..wat nog best een lastig karwei bleek! De nacht ervoor had ik nauwelijks geslapen, ik wilde dus graag een kamer met een bed om op neer te crashen.
Na lang zoeken vond ik een hostel, ..ik kon er alleen pas na de middag in vanwege-het-één-of-ander. Misschien was dat maar goed ook, want uiteindelijk heb ik een heel fijne dag beleefd in Te Anau en die dag had ik niet beleefd wanneer ik was gaan slapen! Ik ben koffie gaan drinken (altijd een goede start! :)) in een klein café en maakte hierna een mooie wandeling langs het meer. Uiteindelijk ben ik met een kleine picknick-lunch aan de waterkant gaan zitten om lekker te ontspannen na de drukke dagen in Queenstown!

Hieronder de foto's van (Lake) Te Anau!





Een dag later ben ik naar Milford Sound gegaan!
Milford Sound is een fjord welke zich kenmerkt door steile bergwanden, imposante watervallen en de driehoekige Mitre Peak! (met 1692 meter is de Mitre Peak de hoogste berg ter wereld die direct uit zee oprijst!)
Ter informatie, een fjord is een bepaald type inham in een bergachtige kust, gekenmerkt door steile wanden die door gletsjerwerking zijn uitgesleten.
Uiteindelijk heb ik Milford Sound twee dagen achtereen bezocht.
De eerste dag maakte ik een busreis (van Te Anau naar Milford Sound) en een 2,5 uur durende boottocht door de Sound. Echt ongelooflijk mooi! De hoge steile bergwanden, waar je als het ware tussendoor vaart, geven de Sound een duister, mysterieus karakter. Bergen doemden voor ons op, zeehonden en pinguins doken in en uit het water alsof het de normaalste zaak van wereld was en de watervallen waren simpelweg spectaculair! De boot stopte vlakbij (zeg maar gerust onder) de watervallen en nooit eerder zag ik zulke schitterende exemplaren!

Na de cruise bracht de bus ons weer terug naar Te Anau. Het was trouwens een heel fijne bus met grote stoelen naar de ramen toe gedraaid en een glazen dak, waardoor je de bergen van top tot teen kon bekijken.
Onderweg maakte de chauffeur weliswaar stops bij uitzichtpunten, maar 's avonds zat ik toch met een onbevredigd gevoel in mijn maag. Eén van de mooiste plekken op aarde, zonder twijfel, ..en ik was er in een dag doorheen gegaan. Een dag waarvan het grootste deel van de tijd in een bus doorgebracht werd. Had ik het allemaal wel goed genoeg gezien? Goed genoeg in me opgenomen..?
Ik vond van niet! :)
De tweede dag in Milford Sound bracht ik alleen door. Wandelen, picknicken, zitten en kijken! Heerlijk!

Hieronder de foto's van de boottocht en de wandeling. Op foto 6, 7 en 8 zien jullie de Bowen Falls. De godsgruwelijke Stirling Falls zijn te bewonderen op de laatste 5 (!) foto's.
De Mitre Peak, driehoekig en te zien op vier foto's, is niet te missen! :)

Terug richting Queenstown!

Tijdens de wandeling had ik bedacht én besloten om nog een dagje in Queenstown door te brengen. Ik had sowieso wat tijd nodig om mijn verdere reis te bekijken, de tijd begint te dringen, en zonnige dagen in parken lenen zich daar uitermate goed voor. :)

Eenmaal aangekomen in Queenstown begon het hostel-probleem zich weer op te dringen. Ditmaal bleek het echter wat serieuzer dan vorige keren! Het eerste hostel waar ik aanklopte, ..vol, gaf me weinig hoop. Het was heel erg druk in Queenstown, vertelde de jongen achter de balie me, en het kon best eens het geval zijn dat alle hostels in de stad vol zaten.

'Komt wel goed', dachten Karin en haar eeuwige optimisme, ik had immers elke keer een bed kunnen regelen tot dat moment, dus vol goede moed ging ik verder.

Maar de jongen kreeg gelijk: alle hostels en motels zaten volgeboekt. Onderweg naar mijn laatste hoop, ..ik was toen al dik anderhalf uur aan het rondlopen, sprak ik een meisje op straat aan. Ze zag er uit als een backpacker, bleek ze inderdaad te zijn, en ik was verdwaald. Toevallig had zij al ingecheckt in het hostel waar ik naar op weg was en we wandelden samen richting te receptie. Ze was verschrikkelijk meelevend toen ik mijn verhaal vertelde en ze bood aan om wat kleine (boodschappen)tassen van me over te nemen, ..iets wat ik natuurlijk afsloeg (..alhoewel ik zelf niet zo goed weet wat daar natuurlijk aan is). Zonder verdere discussie trok ze twee tassen uit mijn handen en zo kwamen we dan uiteindelijk aan bij mijn laatste hoop.

Mijn laatste hoop, ..zat vol! Mijn nieuwe vriendin raakte enigzins van haar stuk en ze begon wanhopig met haar armen in de lucht te zwaaien waardoor de receptioniste gedacht moet hebben dat zij degene was die vannacht in het park zou slapen. "Ooh my God! You poor thing! What are you gonne do now", riep ze uit. Zelf was ik het eigenlijk erg grappig gaan vinden allemaal, ..spannend ook, want wat ging ik nu doen! :)

Ik ben teruggewandeld naar het eerste hostel waar ik naar een bed gesolliciteerd had. Die jongen kende mijn verhaal, wist hoe lang ik op zoek was geweest naar een hostel en hij kon hierdoor ongetwijfeld het meeste begrip opbrengen wanneer ik 'm zou vragen of ik mijn tassen mocht stallen. Dat vond 'ie inderdaad geen probleem, ik hoefde 'm zelfs niets te betalen.

Uiteindelijk heeft mijn avond er als volgt uitgezien: ik heb stiekem gekookt in de keuken van het hostel, heb stiekem gedoucht in de badkamer van het hostel en ben uiteindelijk wat gaan drinken en Internetten in de stad. Ik had bedacht om (stiekem) in de tv-room van een willkeurig hostel te gaan slapen, daar staan namelijk grote banken, maar op het moment suprème bleken deze kamers op slot. Er zat dus niks anders op dan een nacht in het park te slapen..

Ja echt.

Althans..

..ik heb het geprobeerd. Ik haalde mijn slaapzak uit de locker en zocht een bankje in het park om op te gaan liggen. Na een uur had ik nog geen oog dichtgedaan. Overal geluiden, vuilnismannen met vuilniswagen die 's nachts aan het werk zijn, dronken backpackers die in de bosjes staan te plassen of te kotsen en stiekem was het ook best koud. Uiteindelijk heb ik een half uurtje kunnen slapen en toen ben ik terug gegaan naar het hostel voor mijn bagage.

Gelukkig had ik voor die ochtend een vroege bus naar Dunedin kunnen regelen!

Slapen als een os! :)

In de bus naar Dunedin sliep ik als een os.

Onderweg maakte de chauffeur een stop in Cromwell, een stadje waar weinig interessants te zien of te beleven is behalve 'Jones Fruit Stall'! Dit moet absoluut genoemd worden, want Jones verkocht de meest prachtige producten! :) Hier haalde ik (gedroogd) fruit en honey strawberry nougat voor de rest van de reis.

Aangekomen in Otepoti, ofwel... Dunedin!

Dunedin, een studentenstad (University of Otago) aan de Otago Harbour, is leuk! Een grote stad, de op-1-na grootste stad van het Zuidereiland, in 1848 gesticht door Schotse kolonisten. Dunedin is op een heel leuke manier gebouwd. Het middelpunt van de stad is The Octagon, een achthoekig plein. Midden op het plein is een klein park waar je kunt picknicken en een paar keer per dag speelt hier een muziekfontein. Om The Octagon staan een aantal mooie Victoriaanse en Edwardiaanse gebouwen zoals de Municipal Chambers en de St.-Paul's Cathedral.

In de bus had ik kennis gemaakt met een meisje uit Duitsland, Sabrina. We waren aan de praat geraakt en wandelden samen richting Dunedin Central Backpackers. Onderweg naar het hostel bleek al dat Sabrina en ik niet goed met elkaar overweg konden. We botsten, splitsten en de rest van de periode in Dunedin hebben we elkaar niet meer gezien.

In het hostel maakte ik kennis met Katrin, wederom een meisje uit Duitsland, ditmaal van Berlijn. Met Katrin heb ik de vier dagen en vijf nachten in Dunedin doorgebracht. We hebben veel plezier gehad, veel gelachen en ons contact was erg intensief. Katrin was naar Nieuw-Zeeland gekomen om een vriendin op te zoeken en nu, na een week met haar vriendin samen gereisd te hebben, reisde ze in haar uppie in vier weken het Zuidereiland door.
Katrin is leuk, ..spontaan, vrolijk en enthousiast. Het begint er op te lijken dat ik mijn maatjes op die basis selecteer! ;)

De eerste dag in Dunedin hebben we een bezoekje gebracht aan de Art Gallery en het Otago museum. Ik vond het Otago museum heel leuk en, zoals we van de Kiwi's gewend zijn, veelzijdig! Er waren veel (kunst)voorwerpen over Maori's te vinden, zoals kleding, sieraden, gereedschap zoals wapens en vishaken, maar ook stond er een kayak (waka) tentoongesteld. Met dergelijke kayaks zouden de Maori's jaren en jaren geleden vanuit de Polynesische eilanden naar Nieuw-Zeeland gepeddeld hebben. Indrukwekkend, ...niet alleen vanwege het feit dat ze met eenvoudige kayaks weken over zee gepeddeld hebben, maar de kayak was prachtig! De oude Maori's hadden er een gewoonte van gemaakt om elk onderdeel van wat-dan-ook heel kunstig en gedetaileerd te bewerken. Zo gebruikten en gebruiken ze bone carving en houtsnijwerk om elk simpel instrument tot kunst te maken.

Trouwens niet alleen de Maori's kwamen aan bod, ook andere volken rondom Nieuw-Zeeland werden in het licht gezet. Verder was er een grote tentoonstelling over Antartica.

Na het museum zijn Katrin en ik naar de bioscoop gegaan om Dreamgirls te bekijken. Best een aardige film, losjes gebaseerd op het verhaal van The Supremes. Muziek en film is altijd leuk en Beyoncé en Jamie zijn altijd fijn om naar te kijken. De film geeft een beeld van de harde, vaak genadeloze wereld van de muziekindustrie, ..waar alles om geld en verkoop draait en talent lang niet altijd beloond wordt.

Enigzins verrassend wel, hoe Beyoncé in eerste instantie geloofwaardig als middelmatig zangeresje neer wordt gezet..

De dag erna heb ik, wederom met Katrin, de steepest street in the world bezocht. Baldwin Street! Met een stijgingspercentage van 38% is dit de meest steile straat van de hele wereld! Natuurlijk zijn we naar boven geklommen en hebben we een paar gekke foto's gemaakt. Als je je trouwens afvraagt wat ik aan het doen ben op de foto: ik speel Japanner!

De dag erna pakten we de bus naar het schiereiland Otago Peninsula. Hier is opzich heel veel te doen en te zien, maar dan heb je wél een auto nodig. Aangezien wij geen auto hadden en de bus ons maar tot Portobello wilde brengen hebben we weinig van het eiland meegekregen. We hebben nog wel een korte wandeling gemaakt, maar zijn al snel terug naar Dunedin gegaan.

Die avond zijn we bij een Thai gaan eten! ;)

Katrin verliet Dunedin een dag voor mij. Nadat ze goed en wel op de bus naar Queenstown zat (ik had haar sterk aangeraden een hostel te boeken! :)) ben ik de universiteit en het Dunedin Railway Station gaan bezichtigen.
Alhoewel het went, blijft het vreemd om telkens met ontmoeten en afscheid nemen bezig te zijn. Toch vind ik het ook elke keer fijn om na een intensief contact met iemand mijn tijd weer alleen door te brengen. Ik voel en (be)leef bewuster en intenser als ik alleen op pad ben.
Diezelfde dag ben ik naar Cadbury World gegaan, een chocoladefabriek! Hier heb ik een rondleiding door de fabriek gekregen! Een gids vertelde over de geschiedenis van de fabriek, hoe de chocolade gemaakt wordt en natuurlijk mochten we van alles proeven en mee naar huis nemen. Tussendoor stelde de gids vragen over hetgeen hij eerder verteld had. Als je het antwoord op een vraag goed had gooide hij je een extra reep toe.
En ik had toevallig héél goed opgelet! ;)

Hieronder een foto'tje van het Railway Station.

Vanaf Dunedin ben ik naar boven geklommen en kwam ik terecht in Oamaru.

Grappig, ..Oamaru staat in geen van mijn reisgidsen en het bleek hier verrassend leuk te zijn! Een klein stadje, bekend vanwege zijn goud en Oamaru-steen. Hier ben ik naar de Blue Pinguin Colony gaan kijken! Kleine pinguis (25 cm!) komen net voor dusk in kleine groepjes aan land na een hele dag vissen op zee. Op het strand nemen ze de tijd om zich te ontspannen, te wassen en wat te socializen, waarna ze met z'n allen de heuvel op klimmen en in hun nestjes gaan slapen. Echt heel mooi en koddig om te zien!

Oamaru bezit volgens de boeken, ..komt 'ie weer, de mooiste tuinen van Nieuw-Zeeland, dus dit leek me wel een bezoekje waard!

Aangekomen in Christchurch, een paar uur geleden, ben ik meteen naar het postkantoor gegaan. Mijn ouders hebben twee weken geleden namelijk een pakje opgestuurd met daarin mijn iPod en een heleboel lievigheid. Voor degenen die dit nog niet wisten: ik had mijn iPod leeggetoverd! Mijn ouders hebben 'm weer vol(ler dan vol) gezet en nu lag 'ie dus in Christchurch op me te wachten! :)
We waren heel blij om elkaar weer te zien en het is fantastisch om al mijn muziek weer bij me te hebben!

Pap, mam, ..bedankt! :)