Taupo, Skydiven, Tongariro National Park ..

!vernieuwd!

.. en terug in Wellington!

In mijn vorige post noemde ik drie activiteiten die ik de (toen nog) komende dagen zou gaan uitvoeren: raften, skydiven en de Tongariro Crossing. Uiteindelijk heb ik slechts één van deze plannen werkelijkheid kunnen maken. Alles in Nieuw-Zeeland lijkt afhankelijk te zijn van de weersomstandigheden en aangezien het hier de afgelopen dagen geregend en gestormd heeft, vielen veel van mijn plannen in duigen.

Het raften voor die dag werd afgelast. Dat vond ik niet heel erg, ..ik had voor die middag namelijk ook mijn skydive gepland staan. Raften én skydiven op één dag was misschien een beetje te veel van het goede (bedacht ik me later)!
Maar ook skydiven doe je niet in de regen! Ik ben die dag nog wel naar het centrum gegaan, in de hoop dat het op zou klaren, maar toen eenmaal bleek dat er niet meer gesprongen kon worden heb ik me ingeschreven voor de volgende dag.

Skydiven!
De volgende dag was het dan zover. Samen met een Canadese jongen (we zaten op dezelfde bus en sliepen in hetzelfde hostel) werd ik 's morgens opgepikt door de limo. Er gingen zoveel emoties door me heen en ik voelde me heel raar. Gespannen (ik was héél druk!) en zenuwachtig, maar tegelijkertijd opgewonden, blij en heel erg nieuwsgierig. Vooral nieuwsgierig, want hoe voelt het nu om 250 km/u naar beneden te vallen?!
Eenmaal in het centrum aangekomen werden we verdeeld in groepen en iedereen kreeg een instructeur toegewezen. Ik kreeg de mafste, maar volgens mij ook de leukste van het stel, een Canadees genaamd Reno. Hij hielp me in mijn pak en gaf me de belangrijke instructies voor het springen en het vallen. Reno was niet alleen maf, maar ook nog eens heel erg traag en daardoor stapten we als laatste het vliegtuigje in (wat in praktijk betekent dat je dan als eerste mag, ..nee moet, springen!).
Toen we eenmaal de 12,000ft bereikt hadden (4 km) maakte Reno mijn pak aan de zijne vast en benadrukte dat ik nooit, maar dan ook nooit, zijn handen of armen vast moest grijpen, want die had hij nodig om de parachute mee open te maken. Toen ging de deur open en schoof Reno mij, op zijn schoot, richting de deur toe. Ik stak alvast mijn linkervoet naar buiten (kan maar vast gedaan zijn, toch?), maar dat was niet goed, ..alles ging volgens een vaste volgorde. Toen Reno eenmaal in de deuropening zat hing ik eigenlijk al helemaal buiten. Ik kon niet naar beneden kijken, want mijn hoofd moest achterover op zijn schouder blijven liggen tijdens de sprong. Ondertussen dacht ik nog wel een keertje "Shiiit, Kaar, ben je wel lekker?!!", maar toen waren we eigenlijk al gesprongen. Het gaat allemaal zó snel! De eerste paar seconde na de sprong waren heel vreemd. Je voelt dat je daadwerkelijk los bent gekomen van het vliegtuig en de snelheid neemt in korte tijd heel erg toe. Een fractie van een seconde later "lig" je als het ware op je buik en dan voel je eigenlijk helemaal niet dat je met een snelheid van 250 km/u aan het vallen bent. Het voelt dan alleen nog maar geweldig! :) Ik kon nog een paar keer vol overtuiging woeiii roepen voordat de parachute open gedaan werd.
Mijn vrije val heeft 45 seconde geduurd, maar het voelde alsof ik nog geen 10 seconde gevallen was. Het parachute-gedeelte was heel rustig. Op het moment dat Reno 'm opende schoten we eerst weer een stuk omhoog, om daarna rustig (met af en toen een zwieper naar links of rechts, ..dat heet sturen) naar beneden te zweven.
Eenmaal op de grond was ik wezenloos. Ik kon niet geloven dat ik zojuist uit een vliegtuig gesprongen was en het voelde allemaal heel onwerkelijk. Ik had gedacht dat ik na afloop een energieboost zou krijgen, maar eigenlijk was ik alleen maar heel erg moe. Terug in het hostel ben ik eerst een uurtje gaan slapen, om het daarna eens allemaal te gaan bevatten! ;) Zoals het meisje achter de balie al tegen me gezegd had: je eerste skydive maak je altijd maar half mee, ..pas de tweede of derde keer kan je er echt van genieten!

De foto's van de cd-rom!






Een dag later ben ik met de Stray-bus naar het Tongariro National Park gereden. Wederom vanwege de barre weersomstandigheden zat de Tongariro Crossing er niet in. Dat vond en vind ik heel erg jammer, want ik had 'm graag willen maken. Deze wandeling staat bekend als één van de mooiste wandelingen ter wereld en het park staat zelfs op de lijst van Werelderfgoederen (onvervangbaar, uniek en eigendom van de wereld). In het park zijn nog drie actieve vulkanen te vinden: Ruapehu, Ngarahoe en Tongariro. De vulkaan Ngauruhoe diende als decor voor Mount Doom in Lord of the Rings!
Ik heb weinig van dit alles kunnen zien, maar ik besloot toch dat ik door wilde reizen. Mijn laatste zes weken in Nieuw-Zeeland wil ik graag op het South Island doorbrengen.

Onderweg naar het hostel is de buschauffeur een aantal keer langs de weg gestopt zodat we wat foto's konden maken. Dit leverde de volgende (niet zo indrukwekkende) foto op:



Gelukkig was het wel mogelijk om een andere wandeling te maken! Deze wandeling duurde twee uur en de hele busgroep (25 personen) deed 'm mee. Heel gezellig! Ik heb tijdens de wandeling kennis gemaakt met mijn Engelse, Australische, Ierse, Duitse, Franse en Braziliaanse reisgenoten. De gesprekken zijn altijd heel vergelijkbaar. Je stelt dezelfde vragen en je geeft dezelfde antwoorden op ook weer dezelfde vragen, maar het blijven altijd boeiende conversaties.

Op de eerste twee foto's zien jullie de Huka Falls. De Huka Falls ligt tussen Rotorua en Taupo in. Deze waterval is niet hoog, breed of diep, maar er suist een ongelofelijke hoeveelheid aan water per seconde doorheen. Vanuit de brede Waikato River wordt het water met enorme kracht door een 12 meter breed kanaal geperst. Doordat het water kolkend door het kanaal raast neemt het zuurstof op en dit geeft het water een lichtblauwe kleur.



Hieronder foto's gemaakt tijdens de wandeling. Wat betreft de eerste foto: op deze locatie is een scène uit Lord of the Rings opgenomen, om precies te zijn een scène uit The Two Towers. Kijk goed, en als je denkt te weten wat zich hier afgespeeld heeft, ..kom maar op! ;)



(?)




Mijn laatste twee dagen op de Stray-bus waren heel leuk! Ik had een gezellige groep en een leuke driver, een oude rocker die de hele busreis voor entertainment gezorgd heeft. Hij bedacht spelletjes, vertelde moppen over Australiërs en Kiwi's en liet ACDC en Black Sabbath ondertussen uit de speakers knallen. Genieten!
Morgen ga ik uitslapen, uitgebreid douchen en dan lekker buiten de deur ontbijten! Een lekker lui dagje in Wellington! :)
Maandagochtend vertrekt mijn ferry richting Picton op het South Island en een uur later reis ik vanaf daar met een Intercity door naar Nelson.

Tot snel!

!vernieuwd!

Harry, weet je nog dat jij me vroeg wat het oranje op deze foto was? Ik ben vandaag, wederom, naar Awesome Forces, gelegen in het Te Papa-museum, gegaan voor wat research. Grappig trouwens, zo'n levende, of in ieder geval interactieve bibliotheek midden in de stad! Ik ben er nu achter dat de heldere oranje laag rondom de Champagne Pool sinter geweest is. En sinter is een product wat ontstaat uit het samenbakken van fijne ertsen, smeltmiddelen (kalksteen en duniet) en recuperatiestoffen. Maar goed, ik begeef me nu op terrein waar ik (nog) weinig verstand van heb, ..misschien kan jij er iets mee! :)
Ik ben trouwens óók te weten gekomen dat Nieuw-Zeeland 100 miljoen jaar geleden één continent (genaamd: Gondwana) gevormd heeft met Australië, Antarctica, India, Afrika en Zuid-Amerika. Nieuw-Zeeland heeft zich in de loop der (miljoenen) jaren afgescheiden en dreef verder en verder de Grote Oceaan in. Na miljoenen jaren van zwerven door de oceaan kwam Nieuw-Zeeland stil te liggen op de grootste tektonische platen ter wereld: de Indisch-Australische plaat en de Pacifische plaat. En gebieden waar tektonische platen aan elkaar grenzen, weet ik nu, zijn gebieden waar vulkanen, en daarmee tevens geisers, warmwaterbronnen en kokenden modderpoelen (en helaas ook aardbevingen), aangetroffen worden. Dergelijke activiteiten ontstaan hier omdat de aardkorst in de buurt van vulkanen dunner is dan elders. Veel van Nieuw-Zeelands landschap is ontstaan door vulkaanuitbarstingen en door het langs elkaar bewegen van de twee tektonische platen (dit veroorzaakt gebergtevorming).

Dit was mijn spreekbeurt! ;)
Leuke feitjes toch?

Het was weer heel leuk om in Te Papa te zijn! De laatste keer dat ik er was heb ik er bijna een hele dag gespendeerd, toch ontdekte ik nu weer nieuwe dingen! Ik heb de afgelopen periode zoveel geothermische gebieden bezocht (Rotorua, Taupo, Tongariro National Park), maar het voelt zo stom als je dan niet eens weet hoe al dit moois ontstaan is.
En Wellington is zó fijn, echt een heerlijke stad! Gisteravond ben ik met de mensen van mijn bus wezen stappen en het was één groot feest in het centrum. Wellington bruist, zeker op zaterdagavond!

Groetjes!