Werken in Proserpine, ..ofwel: "Prossy!" :)

Backpacken! :)
Vanmorgen heb ik mijn tassen weer gepakt om vanuit Prossy terug naar Airlie te reizen. Het voelt elke keer geweldig om mijn backpack op mijn rug te snoeren, mijn kleinere rugzak aan de voorkant te dragen en alle overige tassen aan overige lichaamsdelen te hangen. Het is waarschijnlijk geen gezicht en ik ben altijd blij als ik alles even neer kan leggen, maar het geeft een gevoel van ultieme vrijheid om alles wat je bezit met je mee te dragen. Op die momenten heb ik geen basis en moet ik op zoek gaan naar een plaats waar ik kan eten en slapen.
Ik ben inmiddels deskundig op het gebied van tassen pakken, heb nu een systeem ontwikkeld, en ben in staat om steeds meer spullen in mijn backpack te krijgen. Het enige waar ik nog aan moet werken is mijn starttechniek. Waar andere meisjes hun tas met een simpele beweging over hun schouder gooien, moet ik nog op zoek naar verhogingen om 'm op neer te zetten. Of ik ga op zoek naar een sterke man die mijn tas even voor me omhoog wilt houden! :) In het openbaar vervoer houd ik mijn tas vaak gewoon op mijn rug omdat ik het zo'n gedoe vind om 'm terug om te krijgen! :) Ja, als er een prijs zou bestaan voor de grappigste backpacker van het jaar won ik die vast en zeker! :)

Maar ... ik heb gewerkt! De dag na aankomst in Prossy mocht ik tomaten plukken. Ik had er vantevoren erg veel zin in, maar dat was waarschijnlijk alleen maar omdat ik geen idee had wat me te wachten stond! :) We stonden 's morgens op 04.00u op, om om 05.30u op de farm te beginnen. Tegen 07.00u is het hier al bijna 30c, dus ik stond daar te koken in mijn lange broek en shirt-met-lange-mouwen, ..wat je overigens echt nodig had om niet levend te verbranden. Je werd betaald per emmer, je kreeg 1$ nog-wat, en alleen de grote, gezonde tomaten mochten geplukt worden. Aangezien er daar niet veel van waren had iedereen er een sport van gemaakt om gewoon alles wat aan de planten hing in de emmers te mikken. Ik deed vrolijk mee, ..alleen kwam de (Turkse) boer me controleren, .. en toen kregen we deze situatie:

"Would you buy this one in the supermarket?"
"No", beken ik heel eerlijk als ik zie dat er een worm tevoorschijn kruipt, waarschijnlijk kwam 'ie even kijken waar al die plotselinge drukte vandaan kwam..
"And this one?"
"No.."
Zo gingen we een tijdje door, totdat het vervelend werd.
"This, Karen", zegt 'ie terwijl hij een gezonde tomaat voor mijn neus houdt, "is how I want you to pick tomatoes."
Om zijn woorden kracht bij te zettten gooit hij mijn halve emmer leeg en laat hij me opnieuw beginnen...
"Have a really g'day, sweetheart!"

Hierna heb ik beter mijn best gedaan, geprobeerd om er het beste van te maken, maar tomaten plukken is gewoon niks voor mij. Je kan alleen leuk verdienen als je bereid bent om keihard te werken, anders is het eigenlijk tijdverspilling. En zoals veel van jullie weten ben ik niet van het harde werken. :) Ik geloof dat ik na twee dagen (20 uur plukken) een kleine 50/60$ verdiend heb! :)




Toen de tomaten op waren (niet dankzij mij) vond ik een ander baantje in Bowen: werken in een capsicum-ched. Hier heb ik acht dagen paprika's gesorteerd. Medium red, ..large red, ..medium colour (groen), ..large colour .. enzovoorts. En dat wederom 10 tot 11 uur op een dag, .. ik vind het ongelooflijk hoe hard die boeren werken! Het werk was verschrikkelijk saai en ik begrijp nu wat men bedoeld heeft met de term geestdodend. De eerste dag was ik er serieus van overtuigd dat ik met de paprika die ik sorteerde dommer werd, maar toen het sorteren eenmaal een routine geworden was bleek het tevens een manier te zijn om lekker over de dingen na te denken en alles weer op een rij te krijgen. En die tijd had ik zeker even nodig!



Het hostel was trouwens heel gezellig. Het was een workhostel, dus iedereen die er verbleef deed hetzelfde: vroeg opstaan, werken op een farm of in een ched, thuiskomen, douchen, eten en vroeg slapen. Een paar avonden hebben we het laat gemaakt en zijn we met een groepje op het balkon gaan drinken, ter ontspanning. Vaak was je jezelf daar de volgende ochtend niet zo dankbaar meer voor, dus regelmatig sliep ik al voor 09.00u. De backpackers kwamen wederom overal vandaan: Duitsland, Zweden, Engeland, Nederland, maar ditmaal ook veel mensen uit Korea, China en Japan. Mensen uit Azie spreken over het algemeen slecht Engels en dan is fruitplukken of ched-werk ideaal.



Het hostel werd gerund door een ouder echtpaar (June en Barry, 70 jaar) en was opvallend schoon en compleet. De keuken was voorzien van alles wat je nodig hebt en de wasmachine gebruikte heet (?!) water! June was heel erg lief, betrokken en zorgzaam (de moeder van de backpackers, leek het) en ik denk dat ik haar ga missen. :)

Op mijn enige vrije dag ben ik naar Airlie Beach gegaan. Ik wilde het kantoor van het Conway National Park/State Forest bezoeken om informatie te achterhalen over wandelen en kamperen. Toen ik een tussenstop maakte in een winkelcentrum voor wat boodschappen zag ik Remy staan, de Franse jongen waar ik de eenmalige date mee had. Serieus, je komt echt telkens en overal weer bekenden tegen. Vaak vind ik dat heel leuk, in dit geval maakte ik me uit de voeten voordat hij mij kon zien. Toen ik opgelucht in de bus zat, stapte hij, samen met zijn mate, dezelfde bus in. En tja, toen kon ik er niet meer omheen en moest ik deze halve stalker uit Parijs in real life uit gaan leggen wat er dan precies mis met 'm was.
Eenmaal in Airlie Beach kwam ik nog een bekende tegen: Hiddo, een Nederlandse jongen uit mijn vertrekgroep. Nadat we een biertje gedronken hadden in the Lagoon en goed en wel bijgepraat waren, besloot ik om Hiddo mee te vragen op mijn kampeer-avontuur in Conway. Na even nadenken en overwegen besloot hij om met me mee te gaan. Dus nu gaan we samen, plannen blijven veranderen. :) We moeten dit weekend nog een kampeervergunning en een tent regelen en kopen en maandagochtend vertrekken we richting Conway om de great!walk Whitsunday te maken. Dat betekent inderdaad dat ik mijn verjaardag in de bossen ga vieren! :)

Na Conway zal ik weer terugkomen in Airlie. Ik wil dan nog een paar (laatste) dagen met Luke doorbrengen en dan nemen ook wij weer afscheid. 18 november vlieg ik naar Brisbane en 1 december door naar Nieuw Zeeland. In Brisbane ga ik shoppen! Ik heb zoveel nieuwe kleren nodig.. Alles is hier aan het verkleuren, mijn spijkerbroek is inmiddels tot op de naad versleten en mijn leukste rok (ja, die blauwe .. ) en topje zijn verziekt door vlekken. Maar goed, ik heb geld verdiend, dus ik mag weer! ;)

Tot zover weer. Ik was even (eventjes maar :)) vakantie-af, nu ga ik weer lekker door! Ik heb het echt ongelooflijk goed naar zin in Oz, en soms overvalt me dat overweldigende gevoel-dat-ik-hier-daadwerkelijk-ben. Ik ontmoet zoveel mensen, doe zoveel leuke contacten op en elke ervaringen is nieuw en verrijkend. Australie staat voor vrijheid: doen en laten wat ik wil, alles kan en niks moet en, misschien wel het allerbelangrijkste, alles is eigen keus.

Jongens, ik ga nog even door, voorlopig ga ik even mijn tan bijwerken in the Lagoon! ;)

Heel dikke kus allemaal!