Stray en het North Island!

G'day mates!

Eigenlijk had ik me voorgenomen om te wachten met een volgende post tot ik terug zou zijn in Welly, maar ik heb inmiddels alweer zoveel foto's (en een filmpje ;)) en verhalen dat ik niet meer kon wachten!

3 januari vertrok de bus vanuit Auckland richting Hahei. Voordat we daadwerkelijk op weg gingen maakten we een korte stop bij Mount Eden, of zoals de Maori-naam luidt: Maungawhau. Mount Eden is een (gedoofde) vulkaan en met 196 meter het hoogste punt van Auckland. Alhoewel ik tot zover niet echt onder de indruk was van Auckland bleek het uitzicht vanaf Mount Eden (op de stad en de Waiohua Harbour) spectaculair! Er was eigenlijk geen tijd om een kijkje in de vulkaankrater te nemen, maar ik ben er stiekem toch doorheen gerend! ;)
Op de foto hieronder zie je het uitzicht over de stad, met de Sky Tower in het midden.



Later op de dag kwamen we aan in Coromandel. Coromandel, genoemd naar het zeilschip uit 1820, is schitterend en rijk aan bergen, bossen en prachtige baaien en stranden. En aan Pohutukawa-bomen. Maar eigenlijk vind je Pohutukawa-bomen door heel Nieuw-Zeeland en ze zijn dan ook regelmatig op mijn foto's terug te vinden. Kiwi's noemen de Pohutukawa ook wel de New Zealand Christmas Tree, vanwege de grote rode bloemen die de boom rijk is.
We sliepen in cabins op een camping in Hahei. Het was een grote, mooie en (zeer!) goed verzorgde camping gelegen aan het strand. Ik vind het altijd heel leuk om op campings rond te hangen en te kijken naar gezinnen die aan het 'kamperen' zijn. Taferelen zoals moeder die aan het koken (improviseren) is, terwijl de kinderen aan het lezen of spelen zijn en vader ondertussen zijn hengels (ofzo) op orde maakt. Doet me heel erg denken aan vroeger! :)
Na het inchecken ben ik samen met een paar andere fanaten de wandeling naar Cathedral Cove gaan maken en 's avonds hadden we gezamenlijk een barbie! De chauffeur (genaamd DC) stond worstjes en burgers te bakken alsof zijn leven (of misschien zijn carriere?) ervan af hing. Na het eten (alsof mijn leven ervan af hing!) ben ik met een paar meiden van mijn bus naar het strand gewandeld om de volle maan te bekijken. Eenmaal op het strand aangekomen zagen we in de verte een klein vuurtje. We wisten niet wat het was, ..het kon ergens een kampvuur zijn, maar evengoed een kleine (bos)brand. Terwijl we dichter naar het vuur toe liepen werd duidelijk dat het om een bosbrand ging en het vuur werd groter en groter naarmate we dichterbij kwamen! De brandweer was inmiddels gearriveerd, maar het duurde een eeuwigheid voordat ze daadwerkelijk gingen blussen. Het vuur liep namelijk verticaal een berg op (en af!) en dit maakte het vermoedelijk erg lastig om te gaan blussen. Het strand zag na een tijdje zwart van de mensen en campinggasten hadden zelfs hun kinderen uit bed gehaald om naar het vuur te komen kijken! Het was dan ook spectaculair, maar evengoed best verdrietig om te zien hoe een bos in rap tempo verder en verder afbrandt. Uiteindelijk zijn we allemaal verjaagd door de brandweer en ik kon pas de volgende morgen terug gaan om te kijken hoe het bos eraan toe was. Toen bleek het vuur echter nog gewoon gaande te zijn en de hele dag vlogen er helikopters heen en weer met grote emmers water die ze omkieperde boven het vuur.

Mijn busgroep van de vorige dag was inmiddels doorgereden naar Raglan, maar ik had (samen met Pia uit Denemarken) besloten om nog een extra nacht in Hahei te blijven. Ik vind een halve dag niet voldoende om een plaats of gebied te leren kennen en bovendien zie ik liever iets minder van het land en de bezienswaardigheden heel goed, dan dat ik in een Japans tempo door het land snel en uiteindelijk niks écht heb kunnen zien.
Mijn tweede dag in Hahei heb ik, uiteindelijk samen met Kelly uit California, voornamelijk op het strand doorgebracht.
Hieronder de foto's van Hahei. De eerste twee foto's heb ik gemaakt tijdens mijn wandeling naar de Cathedral Cove. De rest van de foto's zijn op het strand gemaakt. Let gelijk even op de Pohutukawa-bomen! De laatste foto heb ik eigenlijk alleen gemaakt vanwege de uiterste top van de boom. Als je van onderaf naar de boom keek leek het net alsof er (steeds kleiner wordende) sterren boven elkaar gestapeld waren. Vooral in het donker kwam dit goed naar voren, ..dus ja, ik had de foto beter op een ander tijdstip kunnen nemen! ;) Ik begin hier trouwens een vreemde obsessie voor bomen en (verschillende kleuren) groen te ontwikkelen...






De volgende ochtend reed de (volgende) bus door naar Raglan. Onderweg maakten we een stop bij Bridal Veil waar we een 55 meter hoge waterval konden bezichtigen. Helaas was ik me er te laat van bewust hoe grandioos dit ding zou zijn, dus had ik mijn camera in de bus laten liggen. Geen foto's dus, hoewel, ..Pia heeft gezegd dat ze haar foto's door zal mailen, dus misschien verschijnen ze later toch nog online! ;)
Raglan is een populaire surfspot en staat tevens bekend om zijn zwarte zandstranden. Toen ik de stranden eenmaal gevonden en herkend had besloot ik dat wij in Nederland alléén maar zwarte stranden hebben. Waar het op neerkomt is het volgende: zodra een strand in Nieuw-Zeeland (of Australië) niet wit is, noemt men het zwart!
In Raglan sliepen we in een heel gezellige lodge een paar kilometer buiten Raglan. Ook hier hadden we gezamenlijk eten (mijn nieuwe, ditmaal vrouwelijke, chauffeur bleek in staat om een traditioneel Engels maal op tafel te zetten!) en ik besloot nogmaals, ditmaal met een paar anderen, om een dag extra in Raglan te blijven.
De volgende morgen heb ik een mountainbike gehuurd. Ik mis het fietsen best wel (in Nederland fietste ik dagelijks de benen uit mijn lijf) en besloot dat het leuk zou zijn om Raglan en omgeving te gaan verkennen per fiets. Ik had me een beetje verkeken, want fietsen is hier een stuk zwaarder dan in Nederland. Down Under doen we namelijk niet aan fietspaden, dus als biker fiets je op de autowegen (links!!!), ..waar auto's soms 100 km/u mogen rijden. De wegen waren vaak onverhard of bestonden uit grint en om het extra uitdagend te maken ging alles continu omhoog en, gelukkig maar, ook weer omlaag. Een ontspannen tochtje werd het dus niet, maar avontuurlijk was het wel! Ik heb heel mooie stukjes van Raglan en omgeving gezien en op de terugweg belandde ik bij toeval in een bijbelkamp (?)! Ik stond langs de kant van de weg foto's te maken toen een oudere man op een trekker me erop wees dat ik vanuit het kamp veel mooiere uitzichten waar zou nemen. Ik ben toen een kijkje gaan nemen en ik kon hem alleen maar gelijk geven!
De laatste foto van de serie hieronder is vanuit het kamp genomen.





De volgende dag reed de bus door richting Rotorua. Onderweg maakten we een lange stop bij de Waitomo Caves. Deze grotten staan bekend om de glowworms, ofwel: gloeiwormen. Je kon hier verschillende activiteiten ondernemen, zoals Black Water Rafting of een tour door de grotten maken. Ik koos voor een eenzame wandeling, want ik voelde even weinig voor een tour en had behoefte aan een moment voor mezelf. Raften zou ik later nog gaan doen, glowworms had ik al gezien in Whangarei en grotten vind ik leuk, maar daar hoef ik niet zo nodig in! :)

Een paar uur later kwamen we aan in Rotorua; het geothermische hart van het Noordereiland! Ingecheckt, gegeten en de resterende avond in de Lava-bar internationale drinking games gespeeld met Kiwi's en Europeanen.
Rotorua is héél bijzonder en staat bekend om zijn enorme hoeveelheid geothermische activiteiten; alles rookt, kookt, sist en/of spuit de lucht in! In het Kuirau Park, gelegen in het centrum van de stad, vind je al een heleboel van deze mooie gekkigheid (pruttelende modderpoelen, stomende rotsen, warmwaterbronnen en kokende meren), maar voor het echte werk moet je het centrum verlaten. Zo ben ik mijn tweede dag in Rotorua naar het Whakarewarewa-park (The Thermal Village) gewandeld. Wederom een Maori-naam die ik in nog geen 100 jaar goed uit zal kunnen spreken. Ik heb me inmiddels laten vertellen dat het Maori-alfabet uit slechts vijftien letters bestaat: A, E, H, I, K, M, N, O, P, R, T, U, W, NG en WH. Dit maakt de uitspraak ingewikkeld, zeker gezien het feit dat een voorgaande letter altijd de uitspraak van een volgende letter beïnvloedt. Maar goed, ik dwaal af: het park. Het park is, naast de geothermische activiteiten, het dorp van de Maori's. Zij leven hier tussen de warmwaterbronnen en geisers en maken hier in het dagelijks leven handig gebruik van. Enkele warmwaterpoelen worden gebruikt voor het koken van het eten en andere warmwaterpoelen worden als badkamer gebruikt. Ook is er een poel waarin de vijanden vroeger levend gekookt werden. Ik kreeg de kans om een Maori-concert bij te wonen en ik heb zelfs nog hangi gegeten. Hangi is een typische Maori-maaltijd die bereid wordt in een onderaardse oven. Een mand met vlees, aardappelen en groenten wordt met een doek afgedekt en onder de grond gestopt. De stoom en warmte in de aarde zorgen ervoor dat het eten gaar wordt. Het concert bestond uit een angstaanjagende dans (deze dans werd vroeger dan ook gebruikt om tegenstanders angst in te boezemen). Er werd geklapt, gestampt en geschreeuwd en de dansers staken regelmatig hun tong uit naar het publiek. Best grappig! De Poi-dans was echter meer mijn smaak. Deze dans werd door vrouwen uitgevoerd, maar de mannen klapten, stampten en zongen mee. De vrouwen zwaaiden bij deze dans met poi-ballen, vlasbollen aan een touwtje. De muziek klonk Hawaïaans, wat logisch is gezien het feit dat de Maori oorspronkelijk uit Hawaï en eilanden in Polynesië komen.
Ondanks al deze cultuur bleek de Pohutu de meest populaire attractie van Whakarewarewa. Deze geiser spuit soms wel 30 meter hoog!
Klik hier om mijn filmpje van Pohutu te bekijken. *trots op*! :)

Na een hele dag door The Thermal Village gezworven te hebben, bezocht ik een dag later Wai-O-Tapu, een warmwatergebied een half uurtje rijden vanuit Rotorua. Als ik dacht dat het allemaal niet mooier en fascinerender zou kunnen worden dan had ik het mis! :) In dit park heeft men de poelen en kraters heel passende namen gegeven. Zo is er Devil's Home, Artist's Palette, Opal Pool, Frying Pan Flat, The Champagne Pool en Devil's Bath te vinden. De poelen veranderen van kleur naarmate het weer verandert.
Na een dikke vier maanden reizen heb ik zóveel prachtig en indrukwekkend natuurschoon gezien dat het moeilijk is om nog écht onder de indruk te raken van iets. Rotorua en omgeving maakten dat echter heel goed mogelijk en ik heb met opengesperde ogen en dichtgeknepen neus (alles stinkt naar rotte eieren in en rondom Rottenrua!) over de paden gewandeld. Ik heb de binnenkant van de aarde gezien (zoiets..) en hiermee een soort natuur die ik nog nooit eerder zag! Groen naast grijs en bruin vanuit het binnenste van de aarde, dat vond ik misschien nog wel het meest fascinerend!
Naast alle thermische bezienswaardigheden was Rotorua op zichzelf ook nog eens een heel leuk en gezellig plaatsje! 70% van de inwoners bestaat uit Maori, 'dus' is er op elke straathoek kunst en cultuur te vinden. In het centrum is altijd (live)muziek te horen en de mensen zitten lekker buiten koffie te drinken. Ik zal Rotorua nooit vergeten!

Foto's van het Kuirau Park en de Pohutu.







Foto's van Wai-O-Tapu.





Morgenochtend ga ik White Water Raften! En als ik mijn voorgangers mag geloven gaat dit behoorlijk spectaculair worden. Veertien drops inclusief een drop vanaf de zeven meter hoge Tutea falls!
Na het raften pak ik de bus richting Taupo, ..en als het weer het toelaat ga ik daar skydiven! Voor skydiven moet het echter wel onbewolkt zijn, anders is het simpelweg zonde. Na Taupo reis ik door naar het Tongariro National Park (Mordor in Lord of the Rings) en daar wil ik de 6-8 uur-durende crossing maken.
En dan weer terug naar Welly, vanaf daar op naar het Zuiden. Ik weet nog niet hoe, waar en wanneer, maar dat plan verschijnt binnenkort vast ook wel weer. Ik heb besloten om geen tweede Stray-ticket aan te schaffen, want het reizen met een (bus)organisatie is niet iets wat echt bij mij past. Ik heb een leuke tijd gehad en ik heb wederom veel leuke mensen leren kennen, maar ik reis toch liever zelfstandig en, vooral, onafhankelijk. Je moet bedenken dat Stray bepaalt waar je stopt en waar je slaapt. Je kan welliswaar in- en uitstappen waar jij wilt en op zoek gaan naar eigen accomodatie en activiteiten, maar dan is het 'nut' van een organisatie als Stray een beetje verloren.

Jongens, ik ga deze post afsluiten. De volgende post verschijnt waarschijnlijk vanuit Wellington en dan vertel ik jullie alles over het raften, skydiven (hoop ik) en het Tongariro National Park!

Liefs <3

ps. In Raglan heb ik een Engelse man/fotograaf ontmoet. Samen hebben we mijn Ixus nader bekeken en ik ben inmiddels een heleboel handige feitjes en trucjes rijker!