Nelson & Abel Tasman!

G'day mates!

Ditmaal een post vanuit het South Island van Nieuw-Zeeland. Om precies te zijn zit ik in de McDonald's in Greymouth terwijl ik deze post aan het tikken ben!

15 januari vertrok mijn ferry vanuit Wellington naar Picton. De reis duurde drie uur en was meer dan comfortabel. De ferry was voorzien van alle gemakken: een bioscoop, een foodcourt, een Ierse pub, een gamezone, ..er was zelfs een goochelaar voor de kinderen aan boord (waar ik zelf natuurlijk gewoon bij ben gaan zitten en keihard om heb moeten lachen :))! Als je naar deck 10 (het sun deck) wandelde had je een prachtig uitzicht over de Marlborough Sounds.
Ik heb ongeveer drie uur lang foto's staan maken, ..hoe kan het ook anders! ;)
Hieronder een kleine selectie!






In Picton is weinig te doen of te beleven, dus na landing stapte ik in de bus richting Nelson. Nelson is een klein, gezellig plaatsje, twee uur rijden vanaf Picton. Men noemt het ook wel de sunshine capitol of New Zealand, omdat Nelson de meeste aantal zonne-uren van Nieuw-Zeeland heeft. Daarbij ligt Nelson ook nog precies in het midden van Nieuw-Zeeland en vanuit het centrum is het een kleine wandeling naar het exacte geografisch middelpunt. Dit ben ik natuurlijk gaan doen. Het was een behoorlijke klim, maar het uitzicht was zeer de moeite waard! Nelson bezit niet alleen de meeste aantal zonne-uren en het middelste middelpunt van Nieuw-Zeeland, maar de haven van Nelson, Port Nelson, is de grootste vissershaven van heel Australasia.
Oke, genoeg feitjes over Nelson. Ik heb er in ieder geval een paar heel fijne dagen doorgebracht. Nelson is in het bezit van een gezellig centrum en een grote cathedral, wat een stadje mijns inziens vaak heel lieflijk (en trouwens ook erg Europees) maakt. Ik was nooit gek op kerken, maar sinds ik op reis ben merk ik dat ik geneigd ben om mooie kerken binnen te stappen en een uur of wat op zo'n houten bankje te gaan zitten nadenken over de zin van het leven en het reizen. Heel gek, maar ook best kalmerend en verrijkend hier en daar! ;)
Ik sliep in het YHA-hostel en heb hier een aantal leuke mensen leren kennen. Een Nederlands meisje genaamd Suzanne, een Zwitsers meisje genaamd Sandra (die ik allebei zal gaan weerzien) en een oma uit California. Ik kreeg het emailadres en telefoonnummer van Kate uit Australie en zij bood aan om me te helpen met het vinden van huisvesting straks in Melbourne. Verder heb ik heel leuke gesprekken gehad met een Kiwi-vrouw van middelbare leeftijd die op zoek was naar werk en huisvesting in Nelson. Kortom, genoten! Contacten worden steeds interessanter naarmate mijn Engels vooruit gaat!

Hieronder de foto's van Nelson. Op de eerste foto zie je de Cathedral van Nelson, gemaakt midden-in-de-nacht. De rest van de foto's zijn gemaakt vanaf het middelpunt van Nieuw-Zeeland. Jullie willen trouwens niet weten hoe ik soms over de straat lig te rollen en mijn leven riskeer om een foto vanuit perfect perspectief te maken! ;)
Laatst kreeg ik een compliment van een jongen naast me in een Internet-cafe over mijn foto's. 'Hoe doe je dat?', vroeg 'ie me. 'Ach', antwoordde ik met een allure welke spontaan op was komen zetten, 'het is gewoon een kwestie van kijken...'






Na een paar heerlijke dagen in Nelson werd het tijd om het Abel Tasman National Park te gaan bezoeken. Het Abel Tasman National Park is het kleinste nationaal park van Nieuw-Zeeland. Dit park is in 1643 ontdekt door de Nederlandse ontdekkingsreiziger en zeeman, jawel, Abel Tasman! Abel noemde Golden Bay in eerste instantie “de Moordenaarsbaai” omdat de bemanning van zijn schip niet erg hartelijk ontvangen werd door de Maori's aan land, ..die op hun beurt waarschijnlijk dachten dat Abel ruzie kwam zoeken. Je kunt het verhaal hier lezen.
Je kunt het park heden ten dagen op veel manieren verkennen: je kan er wandelen, zwemmen, varen, vliegen of duiken (skydiven!). Ik besloot dat ik Abel Tasman vanaf het water wilde verkennen en ik boekte een drie-daagse kayak trip.
Dit bleek een goede keus!
Toen ik The Sea Kayak Company belde om een goede, maar betaalbare trip te boeken, bood de receptioniste mij een duurdere trip voor hetzelfde geld aan. Hier hoefde ik niet lang over na te denken! Voor deze trip zou ik met een watertaxi naar het (bijna) meest noordelijke punt van het park gebracht worden en vanaf daar zou ik, met de groep, in drie dagen tijd terug omlaag peddelen richting Marahau.
Donderdagmorgen werd ik opgepikt door de shuttle bus en naar de base in Motueka gebracht. Hier maakte ik kennis met mijn groep en met de gids. We moesten onze bagage overpakken in waterproef zakken en toen alles goed en wel voorbereid was reden we met de bus (de kayaks achterop) naar Marahau. Daar aangekomen pakten we een watertaxi naar Totaranui en toen kon het echte werk beginnen!
Ik had werkelijk waar een fantastische gids! Een 28-jarig Canadees meisje genaamd Laura. Gedurende de trip heb ik een grote bewondering voor haar gekregen en ze is absoluut een inspiratie voor me geweest. Laura is geboren en getogen in Canada, kayakte al met haar pap over zee toen ze pas vier jaar oud was en ze beklimt heden ten dagen rotsen alsof ze eigenlijk een berggeit is. Daarbij is ze bijzonder handig, tough, vrolijk en aardig. De rest van de groep bestond louter uit Engelsen, ..koppels en allemaal waren ze minstens tien jaar ouder dan ik. Ik kon mijn draai in de groep ditmaal niet vinden, omdat de rest heel erg op elkaar gericht was en tegen mij slechts beleefd was. Ik vond het niet echt een probleem, want ik heb ontzettend genoten van de trip en ik kon het goed vinden met Laura. 's Avonds zaten we samen tot laat op het strand te genieten van de rust terwijl de rest al was gaan slapen.
Aangezien ik de enige in de groep was zonder mate deelde ik de kayak ook met Laura. Zij zat achterin en deed daarmee het stuurwerk. De kayaks en uitrustingen waren bijzonder professioneel. Zo droegen we allemaal een (veiligheids!) pak en een skirt waarmee je pak aan de kayak vastgemaakt werd. Dit om te voorkomen dat er water naar binnen zou komen. Alle kampeerbenodigdheden (tenten, slaapzakken, matjes, kookgerei, eten en drinken) werden in de drie kayaks gepakt en verrassend genoeg bleek dit allemaal te passen!

De eerste dag peddelden we vanaf Totaranui naar Seperation Point en hier hebben we ons kamp opgezet. Ik sliep alleen in een tent en ik heb (stiekem) voor het eerst in mijn leven mijn eigen kamp opgezet en afgebouwd! Nadat alles goed en wel opgezet was maakten we een schitterende wandeling langs de kust en ...

... ik heb zeehonden gezien!!! :)

Eigenlijk stikt Abel Tasman van de zeehonden, maar de eerste keer dat ik de zeehonden in het wild zag was natuurlijk een legendarisch moment! Volgens de regels van het park moesten we twintig meter afstand houden (en dit is niet meer dan logisch). Naast zeehonden wonen er ook een heleboel shags in het park.
De volgende morgen stonden we vroeg op en peddelden we in de loop van de dag naar Medlands Bay voor de overnachting. Deze baai is vernoemd naar iemand die er in 1991 verdronken is. De derde en laatste dag van de trip peddelden we terug naar Marahau.

Het was een geweldige en prachtig mooie trip! Gouden zandstranden, schitterende baaien en gigantische rotspartijen. Breathtaking views! Ik raad iedereen aan om deze plek te gaan bekijken, want de pracht is met geen woorden te beschrijven! De trip was goed georganiseerd en we hebben drie keer op een dag heerlijk en uitgebreid gegeten. Tussendoor kregen we snacks en koffie en thee. Tijdens het peddelen heb ik de groep "We zijn er bijna (maar nog niet helemaal!)" geleerd en de laatste dag zong iedereen dit uit volle borst mee! :)
Ik heb trouwens nog een leuk souvenier meegekregen van Abel Tasman: muskietenbeten! Muskieten, sandfly's, ..ik heb geen idee wat het allemaal was, maar ik zit he-le-maal onder en het jeukt als een gek! Ik verwacht vanavond dan ook in een muskiet te veranderen... ;)

Hieronder heb ik een kaart van het Abel Tasman National Park toegevoegd. Het oranje tentje is/was van mij en het meisje met het korte bruine haar is Laura. Op de zesde en zevende foto is een zeehond te zien, ..dus even goed zoeken! ;)











Terug bij de base maakte ik kennis met Boet en Ingo, allebei woonachtig in Duitsland, maar Boet is geboren en getogen in Nederland. Zij gaven me een lift terug naar Nelson (de shuttle bus liet ik voor wat 'ie was, want dit was natuurlijk veel leuker!) in een busje omgebouwd tot campervan!
Ik had, voordat ik naar het park vertrok, alvast een nacht in het YHA geboekt. Hier eenmaal aangekomen genoot ik van een sauna (!), een douche en een gezonde maaltijd! De oma uit California zat nog steeds in het hostel en samen dronken we bier (!!), totdat het tijd was om naar bed te gaan. Bedtijd voor haar althans, want ik ben daarna nog naar de Ierse pub gegaan met mijn nieuwe vrienden! ;)

De volgende morgen (vanmorgen!) reed ik door naar Greymouth. De reis was lang en vermoeiend (maar langs de westkust!) en ik dook het eerste het beste hostel in welke ik in Greymouth aangekomen tegen kwam. Veel research had ik echter ook niet kunnen doen, want Greymouth staat niet in mijn Lonely Planet! Toch is er hier best het een en ander te zien en te beleven.
Het hostel waar ik nu slaap bestaat louter uit Israeliers, ..het wordt gerund door een Israelisch echtpaar en de hele familie werkt in- en rondom het hostel. Toen ik ingecheckt was werd ik door de vrouw des huizes uitgenodigd voor thee en zelfgemaakte chocoladecake en het was reuze-gezellig! Ik maakte kennis met de hele familie en er werd gezongen en gitaar gespeeld. Elke keer als mijn bord leeg was gooide de moeder er een nieuw stuk cake op. Dat heet gastvrijheid.

:)

Jongens, ik ga deze post afsluiten! Volgende keer vertel ik over de Pancake Rocks en, naar alle waarschijnlijkheid, over de Frans Josef Glacier! :)

groetjes!

Ps 1. Tot slot nog een kleine anekdote, ..om jullie een beeld te geven van leven en slapen in hostels!
Mijn op-een-na-laatste ochtend in Wellington, ik sliep uit tot een uur of elf, had ik 's morgens een douche genomen. Met een handdoekje om en mijn toilettas in mijn hand liep ik door de gang terug naar kamer. Ik opende mijn toilettas om mijn sleutel er uit te pakken, maar ...mijn sleutel zat niet in het voorvakje.

Shit. Ik zoeken, maar de sleutel lag naar alle waarschijnlijkheid nog in mijn kamer. Oke, dan maar op de deur kloppen. *klopklopklop* Niks. *KLOPKLOPKLOP!!!* Weer niks, ..er was simpelweg niemand in de kamer. Voor alle zekerheid liep ik terug naar de badkamer om te kijken of ik mijn sleutel daar misschien had laten liggen, maar dit bleek niet het geval. Creatief als ik soms kan zijn ging ik op zoek naar een schoonmaakster op de verdieping. Tevergeefs. Er zat weinig anders op dan naar beneden te gaan en de receptie om een reserve sleutel te vragen. Pff. Spitsuur natuurlijk.

Met een veels-te-klein handdoekje om (net groot genoeg om alles te bedekken) stapte ik de lift in en drukte op de G van Ground. Bij de receptie stond een rij, maar aangezien ik een spoedgeval was mocht ik eerst.
De Franse jongen achter de balie tovert een grijns tevoorschijn als 'ie mij ziet staan.
'How can I help u, babe?', vraagt 'ie me.
'I forgot my key in the room..', antwoord ik overbodig, ook maar met een grijns. Ik besluit meteen om voortaan altijd aan mijn sleutel te denken, ..maar liever neem ik gewoon mijn kleding mee als ik ga douchen!

Ps 2. Het Lord of the Rings-raadseltje is door mijn vader geraden! Gollum zat hier inderdaad de vis te eten/verscheuren!
Pap, gefeliciteerd! Heb je dan toch altijd gelijk? ;)