Een lach en een traan ...

Mijn besluit om mijn laatste dagen in Australië in Darwin door te brengen is één van mijn betere gebleken. Wat een heerlijke stad is Darwin, de meest noordelijke én de meest tropische stad van Australië (110.000 inwoners)!

Strand -Mindil Beach-, botanische tuinen, bars, sunset markets en een heleboel krokodillen en dodelijke kwallen in het water, ...en dan heb ik het nog niet eens over de haven, de bootjes en de tal van kleine cafeetjes waar je kan ontbijten en lunchen gehad! But in the end, it's all about the people, ...en ik had het niet beter kunnen treffen! Ik kwam mijn dagen door met oude bekenden en nieuwe vrienden. Niet alleen Corinna bleek in Darwin te verblijven, maar ook Cindy (Broome) en René (Indian-Pacific en later Perth tot aan Esperance en terug, ...ja ik vergeef het jullie als niet alle belletjes gaan rinkelen :)) bleken hier vastgeroest te zitten. In het hostel maakte ik kennis met Mark uit Engeland. Hoewel ik hem in eerste instantie een wat vreemde vogel vond ben ik die avond toch met hem gaan stappen en hij bleek me, meer dan wie dan ook, aan het lachen te krijgen! Zo zie je maar... :)

Een lach en een traan, ...ik kan simpelweg geen betere naam voor deze post verzinnen.
Ik werd vanmorgen wakker met een heel onwerkelijk gevoel. Dit is mijn laatste, mijn allerlaatste dag in Australië. Het loopt inmiddels tegen de avond en vannacht, om 02.45, brengt een shuttle busje me naar Darwin Airport. Vanaf Darwin Airport vlieg ik om 05.15 naar Sydney. In Sydney moet ik vervolgens heel wat uren door zien te komen -maar dat vind ik eigenlijk alleen maar geweldig, Sydney is immers waar het allemaal begon-, alvorens mijn vlucht naar Bangkok vertrekt.
Ik heb de zaken voor Bangkok, en trouwens ook voor Londen, piekfijn geregeld en in orde gemaakt. In twaalf maanden tijd bleek ik vaak nog te beroerd om hostels te boeken of bussen af te bellen, maar voor deze laatste twee stappen -en met name voor Bangkok- wilde ik iets beter voorbereid te werk gaan. Hotels en vluchten zijn dus geboekt! :)
Ik heb enorm veel zin in Bangkok, ...en in Londen. En ik kijk er, uiteraard, ontzettend naar uit om over een kleine twee weekjes weer thuis te komen. Om pap, mam en Erik op het vliegveld te zien staan, om familie en vrienden te ontmoeten, om al die plekken te bezoeken en al het eten te eten (bruin brood, kaas en frikandellen!) welke ik een jaar lang heb moeten missen.
Maar op dit moment, en mag ik ook even, voel ik me buitengewoon emotioneel, om niet te zeggen sentimenteel. Ik neem afscheid. Niet zozeer van Australië -want ik kan hier altijd terugkomen, weliswaar voor drie maanden max.-, maar van een jaar, ...en van een ritme. Ik neem afscheid van een jaar voor het eerst 100% op eigen benen staan, zonder wie-dan-ook, een jaar van grenzen verleggen en op mezelf leren bouwen. En dat alles in een wereld waarin elke dag verschilt, verrast en nooit loopt zoals je 'm die ochtend in gedachten had. Dat alles in het mooiste, het meest geweldige land ter wereld!

Australië, ...het land ontdekt door de Aborigines, nogmaals "ontdekt" door achtereenvolgens de Portugezen en de "Dutchies" -ja, dat zijn wij-, maar uiteindelijk geclaimd door de Britten. Het land van de blackfellas en de whitefellas, bacon & eggs voor brekky, blote voeten -of flip flops- en als bij regel een biertje in de pub na werktijd. Het land van gokken, honden- en paardenraces en footy, en, niet te vergeten, beer o'clock! (en het maakt niet uit welke tijd, want al is het hier dan nog maar net 11 uur 's morgens, dan is het altijd wel beer o'clock! elders in het land).

Het land van rauwe accenten en onverstaanbaar gemurmel, van Victoria Bitter, Toohey's, Bundaberg en Farmers Union's ijskoffie. Fish & Chips, scones, beefpies, pumpkin soup en mijn geliefde Timtam's! Het land van Russell Crowe, INXS, Silverchair en Kylie Minoque, ...het land waar AC/DC het op elke party ten allen tijden beter zal doen dan Christina of Beyoncé.

Het land van gastvrijheid en no nonsense, het land waar je je thuis voelt het moment dat je voet op de bodem zet, ...het land van slapen in hostels, maar vooral het land van contrasten! Outback -rood, heet, droog & leeg-, gorges, vulkanen, ...regenwouden, hot springs, stranden en water. Groen. Giant Trees in the South-West. De oostkust en de westkust. Citylife en eindeloze levendigheid in bruisende steden -metropolen!- als Melbourne en Sydney naast het leven in de vlakke en uitgestorven countryside is nauwelijks vergelijkbaar; ...kangoeroes schieten, schapen scheren en elke avond dezelfde locals dronken voeren in Dalwallinu en de Grand Prix bezoeken in Melbourne! Ik bedoel maar.

Dit bleek het land waar de bakker bereid is om je een lift te geven naar de laundromat elders in de stad gelegen, waar de locals je graag in huis nemen als hostels in Broome vol blijken te zitten en waar je elke dag mensen ontmoet, ...elke dag nieuwe telefoonnummers in je mobiel opslaat. In Australië stapte ik 's avonds het hostel uit met mijn roommate, op weg naar een willekeurige pub in de stad, stapte de pub even later binnen met nog twee of drie anderen, ...om een paar uur later te vertrekken met weer heel andere mensen welke ik in de tussentijd had leren kennen. Oude bekenden en nieuwe vrienden, continu. Vrienden zijn waar jij ze wilt vinden, evenals ervaringen en kansen, zo heb ik geleerd.

Het land van Sydney en Perth, Uluru, Cable Beach en de Great Ocean Road, ... het land van Rip Curl, Billabong, karaoke, Happy Hours en Wet T-shirt Competitions, ...links rijden en Ozzie - $$$. Het land van G'day, how u goin', sheila's en blokes, no worries! en fair dinkum. Need I say more?!

In de afgelopen twaalf maanden heb ik enorm veel gedaan en meegemaakt. Soms waren dit dingen waarvan ik eerder niet gedacht had ze ooit te zullen gaan doen, maar ze kwamen op mijn pad, ik kreeg de mogelijkheid of ik ging er achteraan. Kansen moet je pakken en angsten moeten overwonnen worden.

Zeilen, surfen, hiken (hiken!), wijnproeven in de Barossa Valley en in Western Australia, slapen in swags onder de sterren, paard- en kameelrijden, vliegen over Broome, Cable Beach en de Bungle Bungles, jetboaten en paragliden in Nieuw-Zeeland en skydiven in Taupo. Ik cruiste in een Toyota Landcruiser door de zandbak van Fraser Island, snorkelde door het Great Barrier- en het Ningaloo Reef -vergezeld door schildpadden, roggen en haaien- en ik zwom onder de meest spectaculaire watervallen in de meest schitterende gorges. Ik maakte kennis met dolfijnen, zeehonden, haaien en krokodillen, ...slangen, kakatoes en hagedissen. Kangoeroes!!! Ik hield een python om mijn nek, een bobtail lizard in mijn hand en kroelde met koala's en kleine joey's!
Soms moest er gewerkt worden, vaak waren dit rotbaantjes, maar deze werkervaring maakten mijn Oz Experience des te interessanter, ...compleet! Tomaten plukken, paprika's uitzoeken, flyeren in Perth, barren en serveren, ik deed het allemaal, maar mijn vier weken in Dalwallinu bleken -zonder twijfel- een hoogtepunt!

Ik sliep ondertussen overal en nergens: in hostels, swags en farms, in bedden of op banken, het strand of in een park, in transportmiddelen en soms -soms- bij de locals. Home is where the backpack is!

Ik leerde dat het allemaal geen ene fuck uitmaakt, ...dat zelfs een vlucht welke vertrekt vanaf Auckland op het moment dat jij in Christchurch staat in te checken een kleine hindernis -en uiteindelijk zelfs helemaal niet- in je dagritme vormt. Een jaar waarin ik soms dagenlang in bussen of treinen zat, drie uur lang door de lucht vloog en uiteindelijk nog steeds in hetzelfde land was. Een jaar waarin ik prachtige, eenzame strandwandelingen heb gemaakt, de meest kleurrijke zonsondergangen zag en multiculturele markten bezocht. Het land waar ik vis leerde eten en wijn leerde waarderen, ...het jaar van stranden, wildkamperen, kampvuurtjes- en bosbranden en volleybal, ... het jaar waarin ik maar liefst 2 $ won door middel van een spelletje paardenracen.

Ik leerde over fossielen, vulkanen, aardbevingen en slangenbeten en ik weet inmiddels alles over Jacob's Creek, boabs, Aborigine-cultuur, dagenlang niet douchen en anti-katermiddeltjes. Ik leerde creatief koken en low-budget slapen, maar ik heb nooit, simpelweg gewoon niet, geleerd om low-budget te leven. Cappuccinos en macchiatos zijn namelijk niet uit mijn wereld weg te denken, ...evenals merkprodukten en shoppen naar perfectie. Maar dat maakt niet uit, want Karin blijft uiteindelijk altijd Karin en dat is maar goed ook.
Dit was het jaar waarin ik geleerd heb dat alles mogelijk is, dat het leven is wat jij ervan maakt en dat niets -niets- er toe doet totdat jij er persoonlijk een waarde aan verleent.

Ik heb niet alles gezien in Oz, ...en ik wil zeker terugkomen voor Kakadu National Park, Lichfield en Cairns, ...en Cape Tribulation. Dat lijkt misschien vreemd, want een jaar is een lange tijd en in principe zou dit genoeg tijd moeten zijn om het hele land door te cruisen, maar er moest bij tijd en wijlen ook gewerkt -en, niet onbelangrijk, gerelaxt- worden. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat je meer ziet door minder te zien. Ik vond het dan ook heerlijk om wekenlang in Perth te blijven, ...de stad te leren kennen, de mensen te ontmoeten, ...een ritme te creëren!

Dit is de laatste post vanuit Oz, ...how sad?! Het is een heel onwerkelijk gevoel dat Australië gewoon verder gaat zonder mij. Een nieuwe lading backpackers, net afgestudeerd waarschijnlijk, komt nu het land binnen met dezelfde dromen en dezelfde verlangens welke ik had toen ik precies een jaar geleden in Sydney landde. Voor mij zit het erop en ik weet dat, al zou ik nog tien keer terugkomen, het nooit meer hetzelfde zal worden. Anders, maar nooit meer hetzelfde. Dus daarom bewaar ik mijn herinneringen, ...al mijn ervaringen. Alle mensen en plekken van het afgelopen jaar zullen een plekje krijgen in mijn hart -en trouwens ook in mijn fotoalbum-.

Mam, je had gelijk, ...dit is het jaar van mijn leven geworden! Het was een geweldig jaar, ...een fantastisch, spectaculair en prachtig mooi jaar. Ik heb er serieus waar alles uitgehaald wat er maar in kon zitten. Maar nu kom ik naar huis en, geloof me -al mag dat raar klinken na al het voorgaande-, ik kijk er naar uit.

Maar ik hoop dat jullie het niet erg vinden als ik een stukje Australië met me mee neem...

:)

ps. tot de volgende post...

The Kimberley & Darwin

"Dare!", antwoort mijn grote bek wanneer het mijn beurt is.
Lara hoeft niet lang na te denken.
Alright, ...go to the other camp and there you'll tell the guide that we ran out of food. Tell him that I've said that you probably can have dinner with them tonight. And don't forget to take your chair!
It's your game, sweetheart...

Ik zit inmiddels in Darwin. Ik ben drie dagen geleden aangekomen en ik heb besloten om mijn laatse dagen in Oz hier door te gaan brengen. Eerder had ik bedacht om in een paar dagen tijd naar Cairns te vliegen -en vanaf daar naar Brisbane, Sydney en Bangkok door-, maar die plannen -en tickets- zijn dus gewijzigd. Ik voel er meer voor om lekker uit te puffen in deze gezellige stad en de dingetjes voor mijn verblijf in Bangkok en Londen uit te gaan zoeken. Bovendien stikt het hier in Darwin van de leuke mensen! Ik ben gisteren Corinna weer tegen gekomen, ontmoette eerder deze dagen een jongen welke ik nog ken van Proserpine (tomaten plukken & paprika's sorteren) en een aantal mensen van mijn afgelopen tour hangen ook nog steeds rond in Darwin. No worries dus. :)
Maar nu we toch bij dit punt beland zijn wil ik graag mijn verdere reisschema met jullie delen:

29 augustus vlieg ik, om 05.15 in de ochtend, via Sydney naar Bangkok. Dat is een hele dag vliegen, maar wanneer ik vervolgens in Bangkok aankom is het nog steeds 29 augustus. :) I love tijdsverschil als 't mee zit... Ik blijf vijf dagen en zes nachten in Bangkok hangen, heb hiervoor al een Lonely Planet gekocht en accomodatie geboekt, en dan vlieg ik via Singapore (ja, dat is onlogisch, maar het was de enige redelijke optie) naar Londen. En dan, ...via Londen, vlieg ik door naar Amsterdam, maar niet voordat ik elke straathoek van Londen verkend en beleefd heb! :)
Dat is het plan, mensen, en veel zal er nu niet meer aan veranderd worden. Ik verwacht terug in Nederland te komen rond 10 september.

Voorlopig, echter, geniet ik intens van mijn laatste dagen in Australië! Mijn laatste dag in Broome, de dag voordat ik op de trip richting Darwin stapte, was een heel bijzondere dag! Die avond ervoor had ik in het hostel een Australiër uit Sydney, Carl, leren kennen. We waren leuk aan de praat geraakt en later die avond waren we -met nog een handjevol andere mensen- naar een bar in het centrum gegaan. Carl nodigde me ergens halverwege de avond opeens uit voor een ritje in een vliegtuig. Een maat van hem, een piloot, zou voor de dag erna namelijk een vliegtuigje gehuurd hebben voor een scenic flight over Broome en Cable Beach. Er was nog een stoeltje vrij, dus Carl vroeg of ik zin had om met hen mee te komen. Natuurlijk had ik daar zin in, maar op dat moment nam ik het weinig serieus, omdat ik het idee had gekregen dat Carl op datzelfde moment op heel andere dingen uit was. En dat bleek, want toen we die avond naar het hostel terugliepen vroeg 'ie me -en geloof me, zo straightforward kunnen alleen Ozzies dat aanpakken- of ik zin had in seks vanavond. Ik deed 't gebruikelijk: begon te lachen, bedankte vriendelijk voor het aanbod en wenste hem een goede nacht. Ik dacht dat het toen wel klaar zou zijn en ik was dan ook verbaasd toen 'ie me de volgende morgen (7 uur in de morgen, om precies te zijn) uit bed belde om te vragen of ik nog wilde vliegen! En dat heb ik toen natuurlijk gedaan! :)

Fantastisch! Oke, het vliegtuigje was rijp voor de sloop -mijns inziens- en toen ik daar achterin op een bankje zat bedacht ik me dat ik mijn leven dit jaar voor de zoveelste keer in handen heb gelegd van een Ozzie. We gingen op en neer, schoten telkens omlaag en dan weer met een ruk omhoog -ik werd kotsmisselijk, vliegen met een kater is bij nader inzien geen goed idee-, en de landing had iets weg van een noodprocedure. Ik ben nooit bang op dergelijke momenten, dat zit op de één of andere manier niet in mijn systeem verwerkt, maar ik ben me altijd bijzonder bewust van de krankzinnigheid en de humor ervan :)! Maar goed, Broome& omgeving lenen zich dan weer geweldig voor vliegtochtjes! Cable Beach, ...heel kleine kamelen en nog veel kleinere mensjes op het strand, bootjes en auto's met vierwielaandrijving, ...we reden over Gantheaume Point en via het strand weer terug.
Ik heb er foto's van gemaakt, maar deze heb ik al op mijn usb-stick gezet. Die houden jullie dus tegoed. Maar neem van mij aan: het was een ervaring, het was prachtig en, dat pleziert me nog het meest, het was helemaal gratis! :)

The Kimberley!

De volgende dag was het tijd voor mijn trip door The Kimberley! The Kimberley, waar ook Broome deel van uitmaakt, is een regio in Western Australia, bedraagt een oppervlakte van 424.517 km² (twee keer zo groot als Engeland ... en er wonen ongeveer 40.000 mensen ...) en grenst aan de Indische Oceaan in het westen, de Timorzee in het noorden, het Northern Territory in het oosten en de Tanami- en de Great Sandy Desert in het zuiden. Dit gebied is in 1880 vernoemd naar de toenmalige Britse Secretary of State for the Colonies (maar de Aborigines waren er natuurlijk al velen tienduizenden jaren eerder!) en heeft een enorme rijkdom aan delfstoffen, zoals gas, zink, nikkel, uranium, bauxiet en diamanten. Het klimaat in The Kimberley is er één van extremen: het kent geen seizoenen, er is alleen sprake van "the Wet" (november-april) en "the Dry" (mei-oktober) en cyclonen komen zeer regelmatig voor. De beste, of eigenlijk zelfs de enige mogelijke tijd om The Kimberley te bezoeken is van mei tot september, omdat de wegen gedurende het regenseizoen vaak zijn afgesloten en de combinatie van zeer hoge temperaturen en een hoog vochtigheidspercentage het verblijf zeer onaangenaam -maar waarschijnlijk ook zeer interessant en fascinerend- maakt. The Kimberley kenmerkt zich door ruige, woeste en ongerepte natuur en dat was natuurlijk waar ik voor gekomen was!

Ik stond vroeg op om te pakken en te ontbijten -en nog even naar Erik te bellen!- voordat de bus me op kwam halen. Mijn tourguide voor de daaropvolgende negen dagen stelde zich voor als Lara en zij zou, zo bleek in een paar dagen tijd, één van mijn lievelingsmensen in Australië worden! De groep was erg gezellig, heel gevarieerd en over het algemeen wat ouder. Ik was, samen met Japanse Erina, de jongste van de groep en de gemiddelde leeftijd lag tussen de 26 en de 40 jaar in. Dit bleek echter geen enkel probleem en de enige momenten dat we ons bewust werden van het leeftijdverschil was de ochtend na een avondje doorzakken! :) We hadden een heel leuk stel uit Engeland (Dave en Cerry) onder ons, een Franse homo met zijn beste vriendin (Manuel en Fred -allebei uiterst zorgzame apothekers, reuzehandig!), twee vervelende Duitsers die elkaar tevens niet konden uitstaan, een jonge vrouw uit Nederland woonachtig in Belgie en werkzaam voor de EU (genaamd Klara) en twee meiden uit Slowakije. Gezellig!

De eerste dag van de tour reden we naar Derby en hier namen we een kijken bij de Prison Boab Tree. In feite heet deze boom baobab, maar Australiërs hebben dit, uiteraard, verkort tot boab. Deze bomen hebben een dikke, gezwollen stam -soms wel vijf meter dik- en ze kunnen tot twaalf meter de hoogte ingroeien.
Voor de Aborigines waren deze bomen heel belangrijk. Zij gebruikten water dat ze uit gaten in de boom haalden en ze gebruikten het witte poeder van de zaaddoppen als voedsel. De bladeren van de boom hadden een bruikbare werking in de geneeskunde van de Aborigines. Bijzonder, maar dan ook bijzonder triest, is het feit dat de Prison Boab Tree in de jaren negentig van de negentiende eeuw, de naam zegt het eigenlijk al, als gevangenis zou zijn gebruikt voor Aborigines op weg naar de gevangenis in Derby. Op mijn vraag waarom de Aborigines naar een gevangenis gebracht werden, wat ze dan wel niet gedaan hadden, antwoordde Lara dat dit het gevolg geweest kon zijn van het "stelen" of het doden van een koe of een ander stuk vee. Nu moeten jullie weten dat Aborigines vanuit hun levensovertuiging nooit een besef van eigendom of eigendomsrecht hebben gehad, nooit volgens deze blanke, westerse normen en waarden hadden geleefd. Die koe was, in hun beleving, van helemaal niemand behalve van Moeder Aarde.

Hoe meer ik me verdiep ik de geschiedenis en de oude gewoonten en gebruiken van Aborigines, hoe meer ik rondhang en in gesprekken verwikkeld raak met Aborigines die op straat zitten te drinken en volledig, maar dan ook volledig, kansloos zijn, hoe meer de situatie me raakt. Er is, eigenlijk pas sinds 1970, veel veranderd en verbeterd voor de Aborigines in Australië, maar uiteindelijk zijn ze nog helemaal nergens...



We reden door naar Windjana Gorge National Park. Onderweg sprokkelden we hout voor ons kampvuur en werden we vertraagd door een kudde vee welke niet van de weg af te krijgen was! :) Dit was hilarisch! Vee, cattle, kan in Australië op veel plekken gaan en staan waar 't wil. Er zijn dus geen hekken om het vee bij elkaar te houden, maar op de één of andere manier regelt dit zich als vanzelfsprekend. Het ontbreken van hekken heeft voornamelijk te maken met de grootte van het land waardoor het onbetaalbaar en bovendien onhaalbaar zou zijn om een gebied af te zetten. Op dit moment ging het echter, eventjes, verkeerd. Tientallen koeien renden in paniek over de weg, gewoon recht vooruit, en wij moesten allemaal de bus uit om ze terug het land op te krijgen! Het is uiteindelijk gelukt -in principe hoef je er maar eentje zo ver te krijgen- en je maakt nog eens wat mee! :) Ik ben trouwens overtuigd van het feit dat dergelijke systemen in Australië succes boeken dankzij het feit dat iedereen zijn of haar verantwoordelijkheid hierin voelt en neemt.

We stopten bij Tunnel Creek National Park en maakten een wandeling door de 750 meter lange, tussen de 2 en 12 meter hoge en 14 meter brede tunnel. Deze tunnel is in het gesteente gevormd door het rivierwater. Hier heeft zich jarenlang een Aboriginal leider- en held, Jundumurra, schuil gehouden. Hij gebruikte de locatie als schuilplaats omdat hij een politieagent had doodgeschoten die vijftien Aboriginals gevangen genomen had. Men wist al die tijd dat hij zich schuilhield in de grot, maar was simpelweg niet in staat om hem te vinden danwel te pakken te krijgen. Hij is echter wel in zijn been geschoten, maar zelfs hierna bleek hij nog jarenlang ongrijpbaar voor de "blanken". Uiteindelijk werd Jundumurra in 1897 bij de ingang van de grot doodgeschoten...
Onze wandeling was een stuk minder heldhaftig, alhoewel we vaak tot onze knieen door het water schuifelden, maar desalnietemin heel erg leuk!

Die nacht sliepen we in swags in de bush! Wat dat betreft was de afgelopen tour enigzins vergelijkbaar met de tour die ik van Adelaide naar Alice Springs gedaan heb. Toch voelde deze tour, waarschijnlijk door de truckachtige bus waar me mee door het land cruisten -in plaats van de Toyota Landcruiser, iets minder basic en primitief aan.

De volgende morgen bezochten we Windjana Gorge, een 3,5 km lange kloof die de Lennard rivier in het 350 miljoen jaar oude gesteente heeft uitgeslepen. We konden hier niet zwemmen, omdat het water vol met zoetwaterkrokodillen zat. Australië kent twee soorten krokodillen: zoetwaterkrokodillen (freshwater, ofwel: freshies) en de veel gevaarlijkere zoutwaterkrokodillen (saltwater, ofwel: salties). De freshies zijn vrijwel ongevaarlijk, maar omdat men de beesten niet wil verstoren in hun natuurlijke omgeving wordt verzocht om niet tussen ze door te gaan zwemmen.

Toen we van Windjana naar onze tweede stop reden zagen we een enorme bosbrand! Echt een spectaculair grote bosbrand welke zich in een noodtempo uitbreidde! Veel van deze branden worden aangestoken om het land vruchtbaar te houden, maar soms loopt het vuur enigzins uit de hand. Dat was nu het geval, want het vuur kwam als een trein onze kant opgezet. Iedereen was laaiend enthousiast, sprong de bus uit om foto's van het vuur te maken. Ik herinner me nog dat Lara als een gek aan het roepen en toeteren was om iedereen weer op tijd terug in de bus te krijgen zodat we van de weg af konden... Het was best bizar om iets te zien wat zo gevaarlijk, maar tegerlijkertijd zo fascinerend is...



De tweede stop van de dag werd bij Bells Gorge. Deze gorge en spectaculaire waterval (Bells Falls) waren absoluut schitterend! Tijdens de trip hebben we veel gorges en watervallen gezien en telkens wandelden we in één of twee uur tijd helemaal naar beneden. Hier bleek het uitzicht op de waterval niet alleen het mooist, maar je kreeg ook gelijk de kans voor een verfrissende duik (en dat is erg welkom bij een temperatuur van rond de 35 graden.....)! Het zwemmen onder de watervallen vormde voor mij een absoluut hoogtepunt van de tour, ...we deden het bij zes verschillende gelegenheden en het is me nooit gaan vervelen! Ik ben zo gek op watervallen en in The Kimberley zwom je er helemaal naar toe, er onderdoor zodat het water op je hoofd kletterde en je keek omhoog tegen de steile wanden van de gorge waar je je op dat moment bevond! :) Zodra we onderaan bij een waterval aankwamen werd iedereen blij, soms zelfs sprakeloos, en met blije, lachende en gelukzalige gezichten spetterden we allemaal in het rond. :)
Ik was vergeten om mijn bikini aan te trekken voor de wandeling naar de Bells Gorge -wat de groep bijzonder suf vond-, maar ik kon de verleiding om met kleding en al het water in te springen niet weerstaan! Dus dat heb ik ook maar gewoon zo gedaan...



Die nacht hebben we ons kamp nabij Manning Gorge opgezet en de volgende morgen moesten we vroeg uit de veren voor een wandeling naar, jawel, de Manning Falls. Deze wandeling begon meteen goed, omdat we om zes uur 's morgens een ijskoude rivier over moesten steken. Aan beide kanten van de crossing had men piepschuimen dozen neergezet waar je je tas ed. in kon vervoeren.

Later die dag bezochten we nog Galvins Gorge waar we onder een wat kleinere maar evengoed schitterend mooie waterval zwommen! Het leuke aan deze plek was dat iemand een liaan aan een goed beklimbare boom had opgehangen, dus vanaf een hoge tak slingerde je met een mooie zwieper het water in! :)



De volgende dag vonden we een roadsign zoals je ze alleen in de Outback kan vinden -pas op! gat in de weg!- en maakten we de Pentecost River Crossing. We reden door naar de Cockburn Ranges, wandelen en zwommen in de Amalia Gorge en besloten de dag in El Questro, a working cattle station . En El Questro, zo vertelde Lara ons, means absolutely nothing!:)

Dag vijf werd de dag van de Zebedee Springs, ofwel: de Hot Springs van El Questro, en dit werd gelijk onze douche voor de dag! De Zebedee Springs, een natuurlijke spa ontstaan door omhoogkomend water afkomstig van erg diep onder de grond, vinden een prachtige locatie tussen de palmbomen en de varens. Je zit dus lekker in het warme water te badderen, tussen al het frisse groen, het idee te krijgen dat je in een waar regenwoud beland bent -wat je natuurlijk ook bent.



We namen nog een frisse duik in het ijskoude water van Emma Gorge en toen reden we in één stuk door naar het Purnululu National Park! Hier hebben we de middag en de gehele volgende dag doorgebracht.
Het meest bizarre aan dit Nationale Park vind ik het feit dat het tot in de jaren '80 nauwelijks bekend is geweest en het inmiddels op de Werelderfgoedlijst staat. In 1972 stelde UNESCO de Werelderfgoedlijst op om gebieden met een universele culturele en natuurlijke waarde te beschermen. Dit zijn bijvoorbeeld oerbossen, ongewone aardvormen en gebieden met een zeer grote biodiversiteit, maar ook gebouwen en bijzondere achitectonische complexen. In Australië staan er maar liefst 17 "sites" op deze lijst. Het Purnululu National Park, en ja, deze informatie komt uit een boekje, is gelegen in het meest afgelegen landschap van Western Australia. In dit park ligt de Bungle Bungle Range: een groep rotsen in de vorm van bijenrotsen bedekt met silicaat en cyanobacteriën (ook wel bekend als blauwalgen, geloof ik, cyaan is de kleur blauw/groen). Deze zandsteenrotsen zijn ontstaan in een 20 miljoen jaardurend eroderend proces. De steile glooiende oppervlakten worden gekenmerkt door horizontale strepen met donkergrijze eencellige fotosynthetische organismen: de blauwalgen.

Het was er adembenemend mooi! We zijn naar Piccaninny Creek (volledig droog!), Cathedral Gorge en Echidna Chasm gewandeld en we deden de Mini Palms Gorge Walk. De ene kloof bleek nog mooier en spectaculairder dan de ander te zijn, maar Echidna Chasm werd mijn favoriet! De Echidna Chasm is een reusachtige kloof -lang, knalrood en oneindig hoog- en je kan hier een kilometer lang doorheen lopen -alhoewel je jezelf af en toe werkelijk tussen de rotsen door moest wurmen of een flinke klauterpartij moest ondergaan om de wandeling te kunnen vervolgen. Het was, werkelijk waar, heel indrukwekkend! Bij de start van de wandeling stond een waarschuwingsbordje welke je op vallende rotsblokken attendeerde en je verzocht om de wandeling in een keer door te lopen en dus niet in de gorge te blijven hangen. Ik vind dit nog steeds een enigzins vreemde "oplossing" wanneer je je bedenkt dat er altijd wel mensen door de kloof aan het hobbelen zijn, op elk tijdstip van de dag, maar goed. Wanneer je tijdens de tocht omhoog keek zag je niet alleen een onvoorstelbaar fel zonlicht welke een rode gloed in de kloof reflecteerde, maar ook grote rotsblokken die halverwege hun valpartij in de kloof zijn blijven steken! :) Erg spannend!

In het Purnululu National Park heb ik tevens een helikoptertochtje gemaakt! Dit was niet bij de tour inbegrepen en de kosten voor dit grapje waren schokkend, maar ik besloot dat het een once in a lifetime experience zou kunnen worden. En dat werd het! Allereerst moest ik op de weegschaal gaan staan. Dat was al een klein avontuur opzichzelf alhoewel de schade me erg meeviel.

Mijn eerste ritje in een helikopter en ik vond het reuzeleuk! Je stijgt gewoon op, gaat ineens de lucht in alsof het niks is, en vervolgens vlieg je zonder deuren! Is dat niet ongelooflijk? De eerste tien minuten was ik zo onder de indruk van het feit dat ik in een helikopter zonder deuren uberhaupt de lucht in was gekomen dat ik bijna vergat dat het hier om een scenic flight ging. Het ritje duurde, alles bij elkaar, een half uur, dus ik had gelukkig nog meer dan voldoende tijd om foto's te maken.

Need I say more? :)



Dag zeven was er eentje van heel veel rijden! We stopten bij verschillende roadhouses, maar in principe reden we in een stuk door naar Kununurra. Een roadhouse, trouwens, is een plek waar je kunt tanken, eten&drinken en slapen. Het is een combinatie van een eetcafe waar je ijskoffie, fish&chips, fried chicken, bangers&mash en/of famous beefpies kunt nuttigen, waar je -als je de behoefte voelt- stomdronken kunt worden en in het "hotel/motel" gehuisvest in het roadhouse in je bed neer kunt crashen. De volgende morgen kun je er dan ook weer ontbijten -uiteraard bacon&eggs-, kleine boodschappen voor onderweg doen, even tanken en je ijs en water bijvullen en vervolgens nog een paar ansichtkaarten kopen waarop de voorkant van het roadhouse afgedrukt staat. De tijd heeft er stilgestaan en het is er altijd reuzegezellig! :) Ik zal ze missen, die roadhouses!
Goed, we bereikten dus Kununurra en hiermee waren we even back in civilization! We zetten ons kamp op op een camping met toiletten, douches en een serieuze barbeque. Stomtoevallig stond het footy-team van Kununurra diezelfde avond in de Grand Final van de East Kimberley Football Leaque. Ze speelden tegen het team van Wyndham. Wyndham bestaat bijna uitsluitend uit Aborigines en wij hadden hier die middag nog een lunchstop gemaakt. Aangezien ik bijna een half uur met de kinderen van Wyndham had zitten praten terwijl Lara stond te tanken en de voorraden bijvulde, besloot ik vrij snel dat ik voor dit team was. Maar eigenlijk heb ik weinig van het footy gezien, slechts een klein stukje, want ik was veels te druk bezig met dromen en om me heen kijken (dat klinkt als Karin he? ;)). Footy wordt in Australië, althans in de kleine steden, vaak gekeken vanuit de auto. Mensen parkeren rondom het veld, halen bier uit de achterbak en gaan vervolgens op het dak of op de motorkap van de auto zitten. Wanneer er gescoord wordt hoor je dus niet alleen gejuich, maar ook getoeter. Het is echt enorm grappig, geloof me! Elke keer tijdens een rust stormde het publiek massaal het veld op, jong en oud -maar nooit te oud om uit je dak te gaan-, om zich al rennend, springend, stoeiend en spelend volledig uit te leven. En zodra de bel luidde was het veld binnen no time weer leeg...

De volgende dag reden we voor een boottour naar Lake Argyle, Australia's largest freshwater lake! Argyle bleek best bijzonder. In 1979 werden in Argyle, op één van de meest verlaten plekken van Australie, diamanten gevonden. De Argyle Diamond Mine, die in 1983 in werking is gegaan, is de grootste diamantmijn ter wereld. Eenderde van de wereldproductie komt uit Argyle!
Kununurra werd in 1960 gesticht als basis voor de irrigatieplannen van de Ord River. Lake Argyle is ontstaan door de aanleg van een dam in de Ord River. Lake Argyle is dus eigenlijk een stuwmeer waarmee de watervoorziening voor het gehele jaar wordt gegarandeerd. Van een gebied dat in "The Dry" altijd een tekort aan water bezat en in "The Wet" een stortvloed mocht ontvangen, is door de aanleg van Lake Argyle een ideaal gebied ontstaan voor de landbouw.
De kapitein beantwoordde als onze vragen en begon hard te lachen op mijn vraag wat de gevolgen zouden zijn wanneer de dam zou breken. In dat geval, weet ik nu, staat Kununurra binnen een kwartier tijd volledig, maar dan ook volledig, onder water...
Tijdens de tour zagen en voerden we de vissen en maakten we foto's van een verscholen wallaby en een freshie, ...een kleine zoetwaterkrokodil!



Dag negen. De laatste dag van de tour! Die avond daarvoor hadden we een memorabele avond beleefd. We stonden op een kleine camping in het Northern Territory -32 keer zo groot als Nederland- waar tevens een andere tourgroep het kamp had opgezet. Deze groep was die ochtend vertrokken vanaf Darwin, dus zij hadden het hele stuk nog te gaan. Lara kende de tourguide van deze groep en zij besloot dat het een leuk idee was om al deze mensen eens goed in de maling te nemen! Onder anderen hadden we onszelf in verband en pleisters verpakt en hadden we een heel scenario aan ongelukken tijdens de trip bedacht, waar slangen, krokodillen, bosbranden en valpartijen van metershoge kliffen bij inbegrepen waren. Uiteindelijk was het helemaal niet geloofwaardig meer, maar iedereen deed mee en we hebben enorm hard gelachen -en truth or dare gespeeld, ...dat verklaart bovenstaand stukje!

Goed, de laatse dag maakten we nog een plons onder de Edith Falls in de Katherina Gorge en toen was het alweer tijd voor Darwin...
En daar zit ik nu alweer vier nachten! En, zoals ik al eerder schreef, ben ik van plan om hier tot in de eeuwigheid -of in ieder geval tot 29 augustus- te gaan blijven. De groep valt inmiddels uit elkaar, beetje bij beetje reizen mensen door -of terug-, maar ook in Darwin hebben we nog een heel erg leuke tijd gehad met z'n allen!
De eerste avond zijn we gaan eten in de Darwin Trailer Boat Club. Hier heb ik voor het eerst Barramundi gegeten, een vissoort die voorkomt in de rustige stromende rivieren en de zogenaamde creeks in het noorden van Australië. In Nederland is deze vis te krijgen bij de "betere visboeren", dus als je zin hebt om hier langs te gaan dan raad ik je de Barramundi van harte aan!



Ik heb inmiddels ook een, wederom gratis, boottochtje in Darwin gemaakt! Eén van de meiden uit mijn groep, Cerry, heeft vijf jaar geleden een lange tijd in Darwin, al werkend, doorgebracht en vrij toevallig kwam zij een oud-collega tegen. Deze oud-collega, genaamd Pete, runt vandaan de dag een kleine tourorganisatie waarbij hij groepjes mensen meeneemt op een boottripjes. En Pete nam Cerry, Dave, Marco, Klara en mij (!) mee op een tochtje! We vlogen, vlogen!, over het water -nog zo'n voorbeeld, ...zie mijn eerdere vliegavontuur-, maar het was geweldig en het was heerlijk! Ik heb zelfs nog even een hengel vastgehouden!

Ik ga deze post hierbij afsluiten! Jullie zullen nog van me horen voordat ik naar Bangkok vlieg!

xxx

ps: Hoe klein is de wereld?!
Vanmorgen heb ik iets heel bizars meegemaakt. Ik zat in een klein cafe aan Mitchell Street te wachten op de serveerster, zodat ik mijn ontbijt kon bestellen. Een blond meisje kwam aangelopen en zij bleek niet alleen uit Nederland te komen -dat moet trouwens een lange wandeling geweest zijn...-, maar ook nog eens overtuigd te zijn van het feit dat ze mij eerder in Nederland gezien had. Eerlijk is eerlijk, ze kwam me nauwelijks bekend voor, maar het meisje was zo ongelooflijk zeker van onze eerdere ontmoeting dat ik hard met haar mee begon te denken. We gingen alles langs, van school, werk tot aan uitgaan toe, maar we kwamen tot niets. Toen bleek ze Karin te heten en uit Nieuwerkerk aan den IJssel te komen. En toen viel natuurlijk alles op zijn plaats, kenden we allebei Vincent Weber en hadden we elkaar getroffen op de Masterbeurs in Utrecht in de tijd dat ik nog niet wist of ik wilde gaan studeren, werken, reizen, kopen of gewoon alles tegerlijk. Beiden hadden we geen idee dat de ander uberhaupt ooit was gaan reizen. We waren dus nogal verrast, alhoewel zij eerder opgelucht, en hebben gelijk telefoonnummers uitgewisseld.
Na een paar minuten kwam haar baas ons gesprek verstoren met de mededeling dat ze nu niet meer op een pauze hoefde te rekenen -wat ik persoonlijk erg lullig vond gezien het feit het cafe zo goed als leeg was-, maar ik wilde deze bijzonderheid toch graag met jullie delen! :)

ps 2: Om alle (71) foto's van The Kimberley en Darwin te bekijken: klik hier.
(of hier om dezelfde foto's in de vorm van een slideshow te zien.)

Broome!

Ik stond best even versteld toen de buschauffeur de bus langs de kant van de weg parkeerde en ons meedeelde dat hij vanaf dit punt geen route meer had. Gelukkig, maar desalnietemin vreemd, liep hij vervolgens heen en weer door de bus om iedereen persoonlijk te vragen waar ze naar toe wilden. Ik had de middag op het strand doorgebracht, was op weg terug naar het hostel en wilde er bij de Woolworths -een grote supermarktketen in Oz- uitspringen voor wat kleine boodschappen. Dit bleek, echter, lastig.
"Where is that, ...the Woolworths?", vroeg de chauffeur me fronsend en ietwat wanhopig. Ik haalde mijn schouders op. Woolies ligt ergens langs de kant van de grote weg, in het winkelcomplex waar ook de apotheek en de Jayjays gehuisvest zijn. Dat was alles wat ik op dat moment wist te vertellen wat de arme man misschien zou kunnen helpen. Het hielp niet veel. "Is that where the airport is?". Hij wendde zich tot een jongen achter me. Op dat moment begon ik te lachen. Dat is wat ik meestal, nee... wat ik eigenlijk gewoon altijd doe wanneer situaties zich belachelijk beginnen voor te doen. "Fuck, I don't know, ...you're the driver, mate!", werd zijn vraag (on)beantwoord. Uiteindelijk reden we een paar rondjes door Broome en werd ik als laatste afgezet voor de Woolies, een stop die ergens voorop zijn route had kunnen liggen...

Broome is een heel maffe stad! Waanzinnig leuk, maar tevens waanzinnig maf. Het is de stad waar bussen geen route hebben, maar waar je -ook zonder ticket- overal in en uit kan springen als je er toevallig eentje voorbij ziet komen. Alle clubs en bars zijn voorzien van security bij de voordeur, maar als je geen ID bij je hebt, of een ID welke aantoont dat je eigenlijk nog geen 18 jaar bent, hoeft dat geen problemen als gevolg te hebben. No worries. Soms denk ik lollig te zijn en dan bestel ik een drankje aan de bar (bier, bundaberg, cougar, ...whatever) om vervolgens iets minder dan een dollar aan muntjes op de bar te leggen met de -niet serieus bedoelde- vraag of dat genoeg is. Hier in Broome, echter, pakte het meisje achter de bar de tachtig cent (iets meer dan een halve euro) gewoon van me aan, haalde nonchalant haar schouders op en leek het verder wel prima te vinden. Ik stond versteld... :)

Van Exmouth naar Broome, wederom met Greyhound.
In Exmouth maakte ik kennis met Jay, een 28-jarige jongen uit Canada. Jay bleek bijzonder relaxt, fijn en gemakkelijk in de omgang te zijn. We zaten niet naast elkaar in de bus, beenruimte is nog altijd belangrijker dan gezelschap, maar we zochten elkaar wel telkens op tijdens de breaks.
Eenmaal in Broome aangekomen -ineens snikheet, zelfs in de avond- wilden we samen op zoek naar een hostel gaan. Dit bleek lastig, om niet te zeggen onmogelijk. We stonden met onze tassen voor de McDonald's, gewapend met de Lonely Planet van Western Australia en een mobiele telefoon, en belden elk hostel in Broome op met de vraag of ze plek hadden voor die nacht. Al snel bleek dat alle hostels volgeboekt zaten, dus we probeerden de campings -Jay had tenslotte een tent-. Tevergeefs. Maar toen gebeurde het! Ineens hadden we een heleboel mensen om ons heen verzameld. Een van die mensen was een taxichauffeur die ons wel even ergens heen zou brengen, maar deze man negeerden we wijselijk. Dan was er nog die Fransman die zelf al een tijdje in Broome rondhing en ons informeerde over alle accomodatiemogelijkheden in de stad. Dit was natuurlijk heel aardig bedoeld, echter was dit ons probleem niet. Uiteindelijk was daar het oude, gepensioneerde stelletje uit Melbourne. Zij waren, zoals elk jaar, naar Broome gekomen om hier een maandlang vakantie te vieren en zij hadden, tevens zoals elk jaar, een appartement met drie slaapkamers in een resort gehuurd, zodat ze over de periode vrienden en familie konden laten over komen. (Ja, ze waren rijk, dat bleek al snel.) Ze hadden ons vanuit de McDonald's -although alleen voor de koffie, zo werd ons verzekerd- zien modderen en besloten te kijken of ze ons konden helpen. En of ze ons konden helpen! Uiteindelijk zijn we met dit buitengewoon behulpzame stel meegegaan en brachten we de nacht door in het Rendezvous Sanctuary Resort! Wat een luxe! En wat een verschrikkelijk aardige, lieve en gastvrije mensen! Volgens mij dachten ze dat wij als backpackers continu moesten afzien en een chronisch tekort aan voedsel en onderdak hadden, want we werden volledig in de watten gelegd. Jay en ik kregen een uitgebreid diner voorgeschoteld, gevolgd door dessert, koffie, chocola en wijn! Alhoewel ze zelf vroeg wilden gaan slapen gaven ze ons de sleutel van de voordeur en drongen ze erop aan dat we die avond nog de hort op zouden gaan. Dat lieten wij ons geen twee keer zeggen! We dronken nog een paar drankjes in de bar, zwommen in het grote tropische zwembad van het resort en sliepen uiteindelijk in luxe 2-persoonsbedden met allebei een eigen badkamer! Jullie begrijpen, ik heb heerlijk geslapen! :)
Toen ik de volgende morgen wakker werd en na een douche de woonkamer binnenliep zat iedereen daar al klaar met een uitgebreid ontbijt bestaande uit fruit, yoghurt, toast en gebakken eieren!
Tja, wat kan ik zeggen? Backpacken! Sommige nachten slaap je op een bank in de televisiekamer van het hostel, in bussen of treinen of simpelweg buiten op de grond. Andere dagen slaap je helemaal niet, ... en dan ineens, onverwachts, beland je in zo'n overweldigende luxe, ...in de handen van een stel gouden mensen die niks dan het allerbeste met je voor blijken te hebben! En dat is echt, ik kan het niet anders uitdrukken, schitterend! :)

Aan al het moois komt een eind. De volgende morgen stonden Jay en ik weer op straat en ons probleem -wat eigenlijk helemaal geen probleem was, maar puur avontuur- ging door waar het de vorige avond zo prachtig geeindigd was. We hadden al min of meer besloten dat als we voor die avond geen hostel zouden kunnen vinden we simpelweg weer voor de Mac zouden gaan staan, ...of met onze slaapzakken op het strand zouden gaan liggen. :) Dit bleek voorlopig niet nodig te zijn. Na even zoeken vonden we twee bedden voor een nacht in de Kimberley Klub. Fair enough!
Het probleem in Broome is trouwens niet eens zozeer het feit dat het er druk is, maar simpelweg dat er een tekort aan accommodatie bestaat. Jay is na deze eerste nacht vertrokken om illegaal te gaan kamperen om een camping aan de rand van Broome gelegen en ik ben in de Klub blijven hangen. Nu moet ik zeggen dat ik lang niet elke nacht in een bed heb geslapen! Elke morgen opnieuw moest ik naar de receptie om te vragen of ik een nacht bij kon boeken. Soms bleek dit mogelijk. Soms echter ook niet en dan sliep ik een nacht -volledig tegen de regels van het hostel in- op de bank in de televisiekamer, in de hangmat of anderzijds op het strand. Verre van ideaal, maar wel erg gratis! :)

Wat heb ik allemaal in Broome gedaan? Broome, 14.000 inwoners en in 1880 gesticht als een parelvissersplaats, is vooral populair vanwege Cable Beach. Cable Beach is volgens veel mensen een van de allermooiste stranden van Australie -misschien zelfs wel ter wereld-! Een 22 kilometerlang parelwit strand met een oneindig uitzicht over een turquoise oceaan. De zonsondergang hier was ongelooflijk kleurrijk en indrukwekkend (zie bovenste foto)! Ik heb heel wat dagen en avonden op deze fantastische plek doorgebracht. Wandelen, zonnen, zwemmen en duiken in -serieus waar- golven die je tien keer koppeltje over laten duiken onder water. Cable Beach is geweldig! Jay had een grote groep -internationale- vrienden in Broome zitten (Duitsers, Fransen, Ieren en Engelsen) welke hij nog kende van een eerdere farmjob en hier heb ik me gemakkelijk bij aangesloten. Leuke mensen, stuk voor stuk een tikje alternatief en uitermate laidback, en we hebben veel avonden op het strand om het kampvuur doorgebracht...

:)




Een paar dagen geleden heb ik een tochtje op een kameel gemaakt.

Ik had hier vantevoren over gelezen, camelrides @ Cable Beach, en had besloten dat ik dit graag wilde gaan doen. De tours tijdens zonsondergang bleken echter allemaal volgeboekt te zitten, dus zag ik mezelf gedwongen een tour in de vroege middag te boeken. Het viel me, eerlijk gezegd, een beetje tegen! Het op- en afstappen was best een uitdaging voor een klein meisje als mij, maar het opstaan -en het later weer gaan zitten- van de kameel op zijn beurt vormde het absolute hoogtepunt van de rit. Je moet namelijk weten dat een kameel eerst zijn achterwerk omhoog brengt alvorens de rest van zijn logge lijf omhoog komt. Nu was ik daarvoor gewaarschuwd en had ik min of meer zelf besloten dat het verstandig zou zijn achterover te leunen tijdens dit gebeuren, maar mijn kameel deed het op eigen commando en ik was op dat moment afgeleid door het een of ander. Tegen de tijd dat ik doorhad wat het beest aan 't doen was bleek ik nog net in staat mijn evenwicht te bewaren en hierna kon de rit beginnen.
Mijn groep bestond uit gezinnen en bejaarden, ...en uit kamelen, natuurlijk. Waarschijnlijk is kameelrijden op het strand een typisch uitje voor gezinnen en bejaarden, zo besloot ik, en dat verklaarde meteen waarom ik niemand van het hostel of van Jay's groep had kunnen overtuigen met me mee te gaan. We sukkelden wat voort tussen de auto's met vierwielaandrijving en de naakte mensen op het strand gelegen -Cable Beach is deels een nudie-beach-, gedurende een minuut of tien, om vervolgens om te keren en terug naar de base te wandelen.
Het leuke aan de tocht was wel dat de kamelen telkens tegen elkaar aan liepen en dat de kameel achter mij, trouwens een heel lieve, telkens met zijn hoofd onder mijn arm probeerde te komen. Zo kon ik bij zijn hoofd om 'm aaien. Ik weet niet of hij dat met opzet deed of gewoon zo suf was als 'ie eruit zag... Hm. Kamelen zien er trouwens bijzonder suf uit, vinden jullie ook niet? En ze zijn alles behalve zacht. Weten jullie dat ook weer! :)




Broome heeft trouwens nog een bijzonder natuurverschijnsel, namelijk de Stairway to the moon. De "Stairway" is een optische illusie en waar te nemen tijdens volle maan tussen de maanden maart en oktober. De hoge volle maan reflecteert op de ribbels van het natte strand van Roebuck Bay bij extreem laagtij en dit geeft de illusie van een trap. Ik ben hier twee avonden achtereen naar gaan kijken, maar bleek niet in staat om er een serieus goede foto van te krijgen. Vandaar de foto in het linkje...

Gisteren ben ik, met een heleboel mensen van het hostel, naar de paardenraces gaan kijken! 8 augustus bleek Ladies Day en dit hield in dat alle dames gratis naar binnen konden. De races in Broome zijn nog, zo bleek, best groot en belangrijk. Ik heb eigenlijk een heel leuke dag gehad, wandelde wat in het rond, bekeek de paarden en alle dagjesmensen die eruit zagen alsof ze op een bruiloft of soms zelfs een begrafenis waren. Heel vreemd vond ik dat, zulke opgedirkte mensen, ...sjieke lange jurken, torenhoge hakken en gekke hoedjes met veren. En dan ondertussen met een blikje bier in het gras gaan zitten. Ik moet toegeven, dat is heel typisch Australisch! Ozzies, vooral de rijkere onder hen, vinden het leuk om zich op te doffen, om mooie kleren aan te trekken en iets uitbundigs met hun kapsel te doen. Ondertussen zijn ze net zo nuchter -en net zo dronken- als iedere andere Australier, praten ze met hetzelfde accent en gaan ze met een vergelijkbare attitude het leven door. Kakkers bestaan hier niet, zo lijkt het.
De races waren leuk, best spannend ook nadat ik een bet gedaan had! Ik had besloten om geen geld in te zetten, had namelijk precies genoeg cash op zak voor de bus terug, maar toen raakte ik aan de praat met een heel slimme jongen uit Hamburg die Heino heette en ik besloot dat ik evengoed naar het hostel terug zou kunnen lopen. Heino was, evenals mij, een groentje op het gebied van races, maar hij had zich in een paar uur tijd volledig verdiept in de kunst van het wedden op paarden. Hij sleepte me mee naar de plek waar het allemaal zou moeten gebeuren en samen bekeken we alle beschrijvingen van de paarden en opkomende races. Uiteindelijk hebben we allebei $2 ingezet op twee verschillende paarden die we er het meest opgewonden uit hadden vinden zien in de stal. Toen de race eenmaal begon stonden we tegen het hek aan gedrukt om twee verschillende paarden aan te moedigen: "Call me Henry" en "Baygo Boy". Ha! En ze werden eerste en tweede! Hadden wij groentjes dat even goed ingeschat.
Uiteindelijk werd ik er slechts een dollar rijker van, maar het is toch leuk om te weten dat je enig inzicht in paardenraces blijkt te hebben!




Ik ben twee keer naar de film geweest in Broome. Ik heb, om te beginnen, The Simpsons Movie gezien. En ja, ik raad 'm aan, want ik heb er hard om moeten lachen. Het verhaal komt ongeveer op het volgende neer: Springfield is ernstig, ernstig vervuild -door Homers toedoen- en de president (Arnold Schwarzenegger in dit geval) besluit dit probleem op te lossen door een enorme glazen koepel over het stadje te zetten en Springfield zo af te sluiten van de buitenwereld. En dan begint de belachelijke ellende eigenlijk pas...
De tweede film welke ik bekeek was Harry Potter and the Order of the Phoenix. Deze film wilde ik heel graag zien en samen met een bak popcorn zat ik een weekje geleden in een -voor de rest lege- bioscoopzaal. Tja, ik vraag me af of de boeken van Harry Potter zich uberhaupt nog voor verfilming lenen. Er gebeurt zoveel en in de film komt het op mij allemaal wat onduidelijk en chaotisch over. Personages worden neergezet zoals ik ze voor ogen had, maar niet of nauwelijks uitgelicht en verhoudingen blijven vrij vaag. Ik vraag me af of iemand die de boeken niet gelezen heeft serieus een touw aan het verhaal vast kan knopen. Zo zonde, want de boeken en verhalen zijn prachtig. Wat ik trouwens wel nog even moet toegeven is dat ik bijzonder onder de indruk ben geraakt van Daniel Radcliffe! Ik vind 'm een zeer goede acteur met een zeer fijn Engels accent ("I feel so angry all the time!" :)), bijzonder sterk in zijn rol als Harry Potter! en over een paar jaar is 'ie vast en zeker sexy...

Aanstaande zaterdag ga ik wederom op safari! In negen dagen tijd reis ik van Broome naar Darwin, kronkelend door de Kimberley van Western Australia! Ik zal slapen in swags onder de sterrenhemel, wandelen, hiken en klimmen door de gorges, zwemmen onder de watervallen en de allermooiste natuurschoon gaan aanschouwen! Het is waarschijnlijk de laatste tour die ik doe in Oz, in verband met tijd -maar vooral geld-, en ik heb er zin in!
Hieronder nog een foto van mijn kamer + Schotse roommate in de Kimberley Klub!

Van Perth naar Broome!

Lieve mensen, wat staat jullie deze post allemaal te wachten?

Abseilen in Kalbarri National Park, snorkelen tussen de roggen en de haaien in het Ningaloo Reef, wilde dolfijnen voeren in Monkey Mia, joggen en dansen over de prachtige stranden van Western Australia –bij voorkeur tijdens zonsondergang- en de allerbeste fish & chips van het zuidelijk halfrond. En, natuurlijk, een heleboel uren bussen, leuke ontmoetingen onderweg en kansloze nachten zonder fatsoenlijke accomodatie...

Maar eerst, zoals beloofd, de foto’s van mijn avontuur (want dat was het!) in Dalwallinu. De (28) foto’s zijn hier te vinden!

10 juli kwamen Monica en ik aan in Perth. Het ging allemaal ongelooflijk snel! Trever had haast, geloof ik, zei nog iets in de trant van “take care” en ging er toen als een haas vandoor. Monica en ik checkten in in het hostel waar ik tijdens mijn laatste stay in Perth ook verbleef. Het is best even raar, moet ik toegeven, om na zoveel weken in Dalwallinu doorgebracht te hebben ineens weer in de grote stad terug te komen. De mensen in Perth zijn bijzonder vriendelijk, no offence, maar niemand die even aan me kwam vragen wat ik nu eigenlijk van Perth vond… :)
Uiteindelijk ben ik vier nachten in Perth gebleven en heb ik weinig meer gedaan dan rondhangen en feesten. Klinkt misschien wat oppervlakkig, maar Perth leent zich daar uitstekend voor en Monica, Mike (uit Nieuw-Zeeland) en Peter (uit Denemarken) bleken leuk gezelschap!
Ik had weken in Perth kunnen blijven hangen, maar ik ben hier uiteindelijk om te reizen en dat was precies wat ik nu weer ging doen. Van Perth naar Darwin, dat was -en is- het plan. Vrij impulsief ben ik het kantoor van Greyhound binnen gestapt en kocht ik een busticket naar Darwin (60 uur bussen...) waarmee ik altijd en overal in- en uit kon stappen. Hop-on hop-off buses noemen ze het systeem, bijzonder handig en flexibel!

Mijn eerste stop werd Cervantes. Op een prettig tijdstip in de ochtend bracht de bus me naar dit kleine dorpje, een paar uur ten noorden van Perth gelegen. In Cervantes is heel weinig te doen, maar het plaatsje vormt de gateway naar het Nambung National Park en het Nambung National Park, op zijn beurt, wilde ik natuurlijk bezoeken vanwege de Pinnacles!
De bus stopte bij een klein tankstation, slechts 48 kilometer van mijn hostel vandaan gelegen. Toen ik vol goede moed mijn backpack op mijn rug had gehesen en op weg wilde gaan naar mijn thuis voor de komende nacht werd ik aangesproken door een jonge vrouw. "Where you're going, love?", vroeg ze me -waarschijnlijk zag zij ook wel dat ik op het punt stond om een straat met oneindig vergezicht in te wandelen en niet echt een idee had waar ik nu eigenlijk heen moest lopen. Ik liet haar de flyer van het hostel zien en zij besloot simpelweg dat dat te ver lopen was voor een jong meisje met een backpack. Dus zo zat ik een halve minuut later op de achterbank van de auto, geprakt tussen twee boeren en een hond, en werd ik keurig op het juiste adres afgeleverd. Begrijpen jullie nu waarom ik zo gek ben op Australiers? Die onbeperkte vriendelijkheid, gastvrijheid en behulpzaamheid. Als ze je maar even kunnen helpen staan ze voor je klaar! :)
Een fijn hostel overigens -werkelijk waar van alle gemakken voorzien- met een Nederlandse eigenaresse. Je komt ons echt overal tegen...

Nog diezelfde middag deed ik een tour naar de Pinnacles. Een prive-tour, wel te verstaan, want behalve Karin Koolen had niemand zich voor die middag opgegeven! The Pinnacles Desert is de populairste attractie van het Nambung National Park. Duizenden kalkstenen pilaren, tot wel vier of vijf meter hoog, rijzen omhoog in een zanderig landschap! Het is een heel mooi, bijzonder en eigenlijk zelfs een bizar gezicht. Toen de Nederlanders The Pinnacles in de 17e eeuw voor de eerste keer zagen dachten zij dat ze de overblijfselen van een stad of een nederzetting gevonden hadden. Vroeger (zo'n 10.000 tot 30.000 jaar geleden) was het gebied bedekt met een laag aarde en andere gesteentes waarop planten groeiden. De wortels van deze planten hebben zich in de loop der tijd in het gesteente vastgezet en hebben ervoor gezorgd dat de toplaag langzaam maar zeker afgebrokkeld is. De zachte toplaag is onder invloed van regen en wind vervolgens geërodeerd, terwijl de hardere laag (de huidige Pinnacles) is blijven staan.
Het was een heel gezellige en interessante tour. Mike, de guide, liet mij de allermooiste plekjes in de desert zien en samen analyseerden we de vaak vreemde vormen van de rotsen. Zo vonden we een kangoeroe met twee gezichten, een haai en een kunstgebit. Mike bleek jarenlang als ranger in het gebied gewerkt te hebben en vandaag de dag speurde hij nog altijd naar eigenaardigheden in het wild. Zo kwam het dat we, vrij plotseling, de auto aan de kant parkeerden en hard de heuvel op renden omdat zich daar, volgens Mike, iets eigenaardigs bevond. We vonden een kangoeroe met een gebroken poot, ...wat ik persoonlijk niet zo heel eigenaardig vond, maar gewoon vet zielig! :( Volgens Mike was het arme beest waarschijnlijk aangereden door een auto. Wij konden op het moment vrij weinig voor deze kanga doen, maar Mike heeft de huidige ranger gebeld en die zou het beest komen afschieten (!)...



Een paar weken geleden heb ik het hardlopen weer opgepakt en sindsdien doe ik dit om de dag. Het is een heerlijke manier om een stadje en/of de omgeving te leren kennen. De dag na mijn tour rende ik naar Lake Thetis, wereldberoemd in Australie vanwege zijn stromatolites, en even later door naar Hangover Bay. Hardlopen in Australie is heerlijk! Een altijd weer prachtige en -in mijn geval- nieuwe omgeving en zelden een mens te bekennen.

Diezelfde dag bracht de bus me naar Jurien Bay. Niemand gaat naar Jurien Bay -het plaatsje stond niet eens in mijn Lonely Planet-, maar nadat iemand in de pub me vertelde dat ik absoluut naar Jurien Bay moest gaan had ik besloten om er een kijkje te nemen. Tips van locals zijn goud waard, zo leert mijn ervaring, en deze keer vormde geen uitzondering: Jurien Bay is schitterend! Geen hostels, zo bleek al snel, dus wandelden mijn backpack en ik richting de camping aan het strand gelegen. Het was die dag mooi weer, dus ik had zo min of meer besloten dat ik best in mijn slaapzak zou kunnen slapen voor de nacht. Het meisje achter de balie van de receptie reageerde enigzins geschokt toen ik haar vertelde dat ik geen auto, en trouwens ook geen tent, hoefde te parkeren. Ze heeft me, dat moet ik haar nageven, van het idee af willen brengen, maar ze hadden me kunnen vertellen dat de grote Boze Wolf 's nachts over de camping sluipt en dan was ik nog niet van idee veranderd...
Jurien Bay is een heel vredig plaatsje, populair onder vissers (kreeft!) en een getaway voor families. Ik kwam mijn dag al struinend door, nam een kijkje op de pier en sloot me aan bij de vissers. En toen, ...zag ik een zeehond! In het water, vlak voor mijn neus, ...ik had zijn snuit bij wijze van spreke met mijn voet aan kunnen raken als mijn benen drie meter langer waren geweest. De vissers waren er minder vol van, noemden de zeehond een "bloody bastard", omdat 'ie een betere visser dan de heren bleek te zijn! :)
Ik ben de hele middag op deze pier blijven zitten, heb er een fantastisch mooie zonsondergang meegekregen, en pas 's avonds stond ik op om wat te gaan eten en me richting de pub te begeven. Grappig, ...in Sydney, of zelfs in Brisbane, was ik nooit alleen een kroeg binnengestapt, alleen aan de bar gaan zitten, om een paar uur later ook weer gewoon alleen op huis aan te gaan. Nu doe ik dat wel en niks is makkelijker, en leuker, in Australie! Al snel had ik vrienden gemaakt met de locals binnen een straal van vijf meter bij mijn kruk vandaan en deelde ik mee in de shouts, een Australische term voor een rondje. Het was reuzegezellig en toen de bar tegen middernacht sloot mochten ik en de andere vip's aan de bar shooters van het huis drinken! Maar aan al het geluk komt een eind en voor mij eindigde het feest toen ik de bar uitstapte. De bastards van de camping hadden, hoe durven ze..., het hek op slot gedaan. Ik wist dat er ergens nog een open ingang zou moeten zijn, maar na twee rondjes om het hek heen gewandeld te hebben besloot ik dat klimmen een beter alternatief zou vormen. Natuurlijk ben ik hierbij op mijn bek gegaan en natuurlijk kon ik mijn slaapzak de eerstvolgende, naar schatting, vijftien minuten niet vinden. No need to tell you guys that, huh! ;) Toen ik mijn slaapzak eenmaal gevonden had en er met acht truien en vijf broeken in lag sliep ik als een roos, ...om twee uur later wakker te worden op een steenkoude en keiharde vloer. Dit soort dingen lijken overdag altijd nog leuk en spannend, avontuurlijk, maar als het moment van slapen eenmaal daar is denk je bij jezelf: what was I thinking?! Fuck! Na lang woelen en proberen om weer terug in slaap te vallen gaf ik het op, ...dit zou niet beter worden en bovendien had ik mezelf al helemaal naar de andere kant van het veld weten te rollen. Ik stond op, nam een hete douche en wandelde naar het strand terug om daar de zonsopkomst te bekijken!



De volgende stop op de lijst werd Dongara. Wederom een stadje waar maar weinig toeristen komen, maar waar ik een geweldig mooie paar dagen beleefd heb! Het hostel hier was zo fijn huiselijk, en de eigenaar (wederom een Mike) was zo aardig en relaxt, dat ik meteen besloot om hier twee nachten te blijven. 's Avonds zat ik op de veranda te praten met mijn hostelgenoten (en dat waren er wel twee!) en met Mike, die zelf in het hostel woonachtig is. En dat, weet ik nu, is precies wat een hostel huiselijk, laid-back en o-zo-fijn maakt! :)
Door Dongara loopt de Irwin River en die rivier loopt op een bepaald punt vlak langs de zee. Ik vond Dongara prachtig en ik zou iedereen die dit leest -en van plan is om de westkust van Oz af te gaan reizen (Marjolein?)- aanraden om hier naar toe te gaan! Ik heb zoveel gewandeld, gerend en gedanst, op het strand en midden in de zonsondergang, dat ik me de beelden van Dongare nog zo voor de geest kan halen! En ik dronk heerlijke koffie is een van de allerliefste cafetjes van Australie! :)



Van Dongara bracht de bus me naar Geraldton, de grootste stad tussen Perth en Darwin in. Geraldton mag dan groot zijn en lekker veel inwoners en werkgelegenheid hebben, ...ik vond er alsnog geen reet aan! Alhoewel ik er wel heel hard gelachen heb en die lol begon al tijdens het inchecken in het nabij gelegen hostel, een gebouw waar eerder een ziekenhuis en later een gevangenis in gehuisvest waren geweest. "Jesus the Lord loves U!", las ik op de muur, dus dat beloofde wat te worden. No smoking, no alcohol, no swearing and no boys are allowed in the girls dorm, zo deelde de Franse eigenaresse me kordaat mee terwijl ze mijn papieren, welke ik zojuist in had moeten vullen, doorkeek. Ze wierp, -althans, dat neem ik aan- een korte blik op mijn nationality en voegde er toen, met een wijzende vinger, aan toe: and NO drugs! :)

Wat heb ik allemaal gedaan in Geraldton? Ik bezocht het museum waar een tentoonstelling over de Nederlandse Batavia te vinden was. De Batavia is op 4 juni 1629, aan de westkust van Australie, ten onder gegaan nadat het schip in een rif terecht kwam. Het scheepswrak is te vinden in Fremantle, nabij Perth, maar deze tentoonstelling liet niets te vragen of te wensen meer over! Om te voorkomen dat deze post in een werkstuk over De Batavia verandert verwijs ik jullie allen door naar deze link.
In Geraldton wandelde ik door de Batavia Marine, at ik award winning fish & chips bij Chis & Fips en bezocht ik, meerdere malen het HMAS Sydney Memorial. Op de een of andere manier was ik kapot van dit monument, ...en anders wel zwaar onder de indruk! De HMAS Sydney II betreft een schip welke tijdens de tweede wereldoorlog, in 1941, ten onder is gegaan tijdens een gevecht met de bemanning van een Duits schip, de HSK Kormoran. Beiden schepen zijn in dit gevecht gesneuveld. Toen Australie eenmaal op zoek ging naar overlevenden bleek dat ze een groot deel van de Duitse bemanning konden redden, maar geen van de 645 mannen van de HMAS Sydney heeft de ondergang van het schip overleefd. Beiden schepen zijn overigens nooit gevonden.
Het monument bestaat uit drie delen: een roestvrije pilaar met de Australische vlag on top -deze pilaar is vanaf elk punt in Geraldton te zien-, een koepel -deze representeert alle 645 Australische slachtoffers in de vorm van vogels- en het standbeeld van de waiting woman welke uitkijkt over zee. Een bijzonder mooi en emotioneel monument waar ik lang bleef hangen en steeds naar terug keerde...



Ik had me voorgenomen om die avond, via Binnu, naar Kalbarri te rijden. Echter bleek de shuttlebus naar Kalbarri pas een dag later te vertrekken. Nu zou dat geen probleem geweest zijn ware het niet dat Binnu uit niets anders dan een roadhouse bestaat. Uiteindelijk ben ik dus nog een extra dag en nacht in Geraldton gebleven en dat was maar goed ook, want zo leerde ik Corinna (uit Duitsland) kennen. Met haar zou ik de volgende dag naar Kalbarri, en later die week naar Denham en Coral Bay rijden!

Zoals aangekondigd, ...in Kalbarri ben ik gaan abseiling! Aangekomen en ingecheckt in het hostel verdiepte ik me enigzins in tourmogelijkheden in de omgeving. Het Kalbarri National Park staat namelijk bekend om haar 80 kilometer lange kloof die de rivier (de Murchison) in het landschap uitgesleten heeft, en dit zou spectaculair moeten zijn. Ik besloot om dag 1 te gaan abseilen en dag 2 te gaan wandelen en kayakken in het National Park. Abseilen was iets nieuws voor me, ik heb het nooit eerder gedaan of er zelfs maar over nagedacht, en het leek me erg spannend. Genoeg redenen om het de volgende dag uit te gaan proberen leek me zo en Corinna wilde dit plan graag met me delen!
Abseilen is niet moeilijk, maar de eerste keer alsnog erg spannend. Je zit dan wel vast, maar je loopt alsnog achterstevoren een steile klif af! De klif waar we op konden oefenen was "slechts" 25 meter hoog, zo konden we ons dus langzaamaan voorbereiden op het echte werk; de 65 meter hoge wall of fame! :)
Uiteindelijk was het niet spannend meer, alleen nog maar hartstikke leuk! Ik weet niet hoeveel jullie daadwerkelijk over abseilen weten, maar je kan jezelf door middel van een touw afremmen en laten gaan. Regelmatig bleef ik halverwege hangen om van het mooie uitzicht te genieten of om even te zwaaien naar de mensen op de lookout! :)



Het kayakken -mijn plan voor de volgende dag- is helaas niet door gegaan, omdat de overige groepsleden zich afgemeld hadden vanwege katers, het slechte weer en waarschijnlijk nog meer redenen waar alleen watjes op kunnen komen. Maar gelukkig had ik die morgen kennis gemaakt met een setje, Louise en Dan uit Perth, welke mij meenamen op een autoritje langs alle lookouts in het National Park! Hier was ik erg blij mee en dankbaar voor, want echt veel van het park had ik toen nog niet gezien. Voornamelijk Nature's Window wilde ik graag zien!

Diezelfde avond zijn Corinna en ik gaan eten bij Finlay's Fish BBQ, een restaurantje met uitsluitend vis van de barbeque bij iemand in de achtertuin. Dat klinkt kleiner dan het in werkelijkheid is, want de constructie is best groot opgezet, although nog altijd heel knus en gezellig! De tuin was enorm leuk versierd en overal stonden houten stoeltjes en tafels. Na het eten kon je met een ijsje om het grote vuur heen gaan zitten.
Veel eetgelegenheden in Oz zijn trouwens BYO (Bring your own) wat inhoudt dat je je eigen alcohol mee mag nemen. Vaak is dit het gevolg van het niet (makkelijk) kunnen verkrijgen van een alcoholvergunning voor een zaak, maar de praktijk is altijd erg gezellig en biedt mijns inziens een absolute meerwaarde! In Finlay's liepen mensen met koelboxen vol bier naar binnen! :)
(De pelikanen op de foto hieronder, overigens, leefden gewoon in Kalbarri en elke morgen werden ze gevoerd door een vrijwilliger!)



Via Kalbarri kwamen Corinna en ik terecht in Denham. Kalbarri was al vrij toeristisch in vergelijking met de plaatsen waar ik vandaan kwam, maar Denham deed er nog een schepje bovenop! Toch heb ik twee heel leuke avonden in Denham gehad. De tweede avond zijn Corinna en ik, samen met een Duitse jongen uit het hostel, naar de local pub gegaan. Niet naar een bar, maar naar zo'n echte pub! :) Hier dronken we bier, speelden we pool, werden Corinna en ik genadeloos ingemaakt door Stephan en raakten we enthousiast aan de praat met de twee barmannen. Na sluit zijn we met deze barmannen, en nog een handjevol mensen uit het hostel, naar de Hot Pool gegaan. Deze formule is vreemd, maar heel simpel en gaat als volgt: boer heeft groot stuk land, zet hier een soort openlucht heet bad neer, doet er zelfs verder niks mee, maar laat iedereen er, kostenloos, 24/7 gebruik van maken! En dat was precies wat wij nu deden...
Ik heb echt een heerlijke avond gehad, eentje om altijd te onthouden, en de sfeer had niet beter kunnen zijn. Stel je voor; een heldere avond, ergens in de middle of nowhere onder de sterrenhemel, zit je in een heerlijk warm bad met een knus groepje leuke mensen welke je zojuist in de bar hebt ontmoet. Er is voldoende bier voorhanden en naast je zit een Australier op gitaar te spelen...
Soms zijn momenten perfect!

:)

De volgende dag bezochten we Monkey Mia. Monkey Mia is eigenlijk niets meer dan een resort aan zee en de belangrijkste attractie zijn de dolfijnen. De dolfijnen in Monkey Mia komen heel dicht bij de kust. Ze komen zo dichtbij dat ze rondjes om je heen zwemmen wanneer je tot halverwege je knieen in het water staat. Ik bedoel maar, ...hoe cool is dat?! Het was niet de eerste keer dat ik wilde dolfijnen spotte, maar ik had ze nog niet eerder zo dichtbij me gehad! De dolfijnen zijn niet stom en ze hebben een verdomd goede reden om zich zo dicht bij de mensen te begeven, ...namelijk free food! Een aantal keer per dag komen de vrijwilligers met emmers vis aangewandeld en dan krijgen de toeristen, inmiddels verpakt in lange rijen, de kans om te kijken hoe de dolfijnen gevoerd worden. Soms, als je geluk hebt, pikken ze jou uit het publiek om het visje daadwerkelijk aan de dolfijn te geven en dat was precies wat mij overkwam toen ik daar stond te koekeloeren. Helaas was ik zo stom om de vis niet stevig bij de staart beet te pakken, waardoor 'ie uit mijn handen zo het water in glipte. :( De dolfijn pikte de vis natuurlijk meteen uit het water op en ik moest weer terug het publiek in...

Die avond zouden Corinna en ik doorrijden naar Coral Bay, om daar op het achterlijke tijdstip van 03.00uur 's nachts aan te komen. Dat is het enige nadeel van Greyhound... De bussen rijden 24/7 en dat betekent in de praktijk dat je soms midden in de nacht in- of uitstapt.
's Middags wandelde ik nog door het centrum voor wat boodschapjes toen barman Brett (die van de avond ervoor) naast me kwam rijden in zijn 4WD en me meenam naar de Lagoon, nabij Denham. In zijn Toyota stuiterden we over het strand en door de heuvels en op het moment dat ik dacht dat 'ie zo de Lagoon in zou gaan rijden bracht Brett de auto tot stilstand. Van waaruit we nu stonden hadden we een geweldig mooi uitzicht! De auto evalueerde prompt tot lounge, stoelen gingen in ligstand en twee bierflesjes werden geopend.
"This is where I live, babe!", zei Brett tegen me met een grote grijns op zijn gezicht. "Welcome to Australia!"



Deze post loopt bijna ten einde, maar ik wil jullie nog kort wat vertellen over mijn avonturen in Coral Bay en Exmouth's Turquoise Bay. Hier heb ik voornamelijk gesnorkeld in het Ningaloo Reef. Met name het snorkelen in Coral Bay was geweldig! Aangezien ik met manta rays (roggen) en haaien (reef sharks) wilden zwemmen besloot ik, noodzakelijk, een tour te doen. Dus op een regenachtige morgen zat ik met een boel andere mensen op een grote boot en waren we allemaal voorzien van een wetsuit, flippers en een snorkelset. Het ging ongeveer zo: de kapitein zocht onophoudelijk naar roggen in het water, daar hebben ze apparatuur voor, en op het moment dat 'ie er eentje vond sprong de "zwemmer" het water in om de exacte locatie van de rog te bepalen. Hoe ze dat deed, ...daar ben ik nog steeds niet uit, maar ik was onder de indruk. Wanneer zij het beest gevonden had gaf ze ons een teken dat we het water in konden komen. Wij zaten dan ondertussen allemaal al op de rand van de boot! :) Ik heb twee roggen gezien, meterslang- en breed, sierlijk en prachtig mooi, een grote maar ongevaarlijke haai welke vrij onverwachts mijn gezichtsveld binnen kwam zwemmen terwijl ik net kleine lieve visjes aan het bespieden was, een schildpad en een heleboel vissen en kleurrijk koraal! Het onderwaterleven lijkt zo relaxt, alles gaat zo soepel, natuurlijk en als vanzelfsprekend dat het bijna te mooi om waar te zijn is...

Inmiddels zit ik in Broome. Corinna bleef achter in Coral Bay en ik maakte een grote stap van Exmouth naar Broome (20 uur bussen...). Ik heb nog maar weinig tijd te besteden in Oz en ik besloot voor mezelf dat ik mijn laatste 3 a 4 weekjes in het zonnige noorden van het land door wilden brengen!

Tot de volgende keer!

ps: de foto's hierboven weergegeven vormen slechts een kleine selectie. Om alle foto's te bekijken kun je hier klikken.