Roadtrippen door Australia's South West!

Roadtrippen door Australia's South West!
Het werd, wederom, een prachtige trip vol schitterend natuurschoon, onverwachte uitjes en avonden waarop ik niks anders deed dan zitten, drinken en praten. Ik heb genoten! Slapen deden we in hostels. Tenten hadden we wel bij ons, maar het was simpelweg te koud om daadwerkelijk te gaan kamperen. Ik vond het eigenlijk wel best! :)

De ochtend van vertrek, ik ben mijn besef van data en dagen inmiddels volledig kwijt geraakt, wandelden we naar het autoverhuurbedrijf om 'onze' Toyota Corolla op te halen. Het was heerlijk om (de vrijheid van) een eigen auto te hebben, alhoewel ik er zelf nog geen meter in gereden heb. Het bleek namelijk een stukje goedkoper te zijn om de verhuurders wijs te maken dat enkel de 25-plussers zouden gaan rijden en uiteindelijk hebben we deze belofte nog waar gemaakt ook.

Nadat de auto in ons bezit was reed Rene ons langs de drie verschillende hostels in de stad om de bagage op te pikken en in te laden. Dit was al gelijk spannend, want links rijden was toen nog geen vanzelfsprekendheid voor een Hollandse jongen, zo bleek, en parkeren in de grote stad bleek lastig. :)

Natuurlijk kwam alles goed en konden we door naar Rockingham. Hier dronken we koffie en deden we gelijk de boodschappen voor de komende dagen. Lunchen deden we uiteindelijk @ Florida Beach, nabij Dawesville.
Via een zogenaamde scenic drive (kangoeroes, emu's en zwarte zwanen gespot!) vervolgden we onze weg naar Bunbury en hier zouden we overnachten.

Foto 1: Florida Beach
Foto 2: een strandje nabij Rockingham!


De eigenaar van het hostel in Bunbury had ons na het inchecken ingelicht over de mogelijkheid om wilde dolfijnen te spotten in het Dolphin Discovery Centre. Dolfijnen verschijnen zo'n 360 dagen per jaar aan de kust van Bunbury. Bezoekers wandelen vanaf het centrum het water in en de dolfijnen zwemmen vervolgens tussen de menigte door! Leuk toch? En met een beetje geluk mag je de dolfijnen nog een visje voeren ook! :)
De beste kans om dolfijnen te spotten is, helaas, op de vroege vroege morgen. Wij, echter, kwamen ons bed er niet voor uit. Backpackers zijn lui en verwend, besloot ik dan ook ter plekke terwijl ik me nog een keertje omdraaide.
Rond een uur of tien maakten wij onze weg naar het Discovery Centre en hier werd ons verteld dat er de hele morgen nog geen dolfijn gespot was. Oef! Helaas, wachten bleek echter ook tevergeefs. We hebben een uur rondgehangen, maar de vrijwilligers die ik het centrum werken gaven ons weinig hoop. Een van de vrijwiliggers vertelde ons dat de winter er aan komt (duh!) en dat de dolfijnen op het moment druk bezig zijn met het opbouwen van een speklaag om zichzelf warm te houden. Ze eten deze dagen zo'n 20 kilogram vis per dag en hebben het dus te druk met vissen om nieuwsgierige toeristen te vermaken.

Na dit bijna-avontuur reden we door naar Busselton en we bezochten hier de Busselton Jetty en het Underwater Observatory. Deze jetty, allereerst, schijnt de langste houten pier van het Southern Hemisphere te zijn. Ik geloof dat 'ie 1.8 km lang is en dat het wereldrecord op 2.1 km staat. Maar goed, nutteloze feitjes, daar zal ik jullie niet teveel mee lastig vallen! :)
Rene bleef in de auto zitten en samen met Franz en Marjolein struinde ik de jetty over op weg naar het Observatory. Het Underwater Observatory was te vinden aan het eind van de pier en dit, in principe, wilde aquarium was erg leuk! Je wandelt via een wenteltrap 8 meter naar beneden en belandt vervolgens 8 meter onder water! Natuurlijk bevonden zich overal ramen van waarachter je het zeeleven kon bewonderen. Veel vis gezien, heel mooie kleurrijke vissen, soms enkelvoudig en soms verscholen in grote scholen... :)

Die nacht sliepen we in Margaret River, wederom in een hostel, maar ditmaal gerund door een Nederlandse eigenaresse! Oorspronkelijk komt ze uit Amsterdam, is sinds 13 jaar woonachtig in Oz, maar ze spreekt het Engels nog altijd met een Nederlands accent! :)

De volgende dag brachten we een bezoekje aan het informatiepunt van Margaret River en vervolgens besloten we om een paar van de galleries te bezoeken. In totaal hebben we twee of drie galerijen bezocht, maar slechts een van hen is me bijgebleven. In deze gallerij verkochten ze glaswerk, ...je kent het wel, sierglas, ...sterren, schelpen, vazen, allemaal kleurrijk en in bijzondere vormen. Het leuke aan deze gallerij echter was het feit dat je er een kijkje achter de schermen mocht nemen en ik nu dus weet hoe glasbewerking er aan toe gaat! Ik vond het als klein meisje al leuk om een kijkje in de fabrieken te nemen tijdens de afleveringen van Klokhuis, dus dit was feest! :)

Vanuit Margaret River reden we door naar de Jewel Cave. Deze grot dankt haar naam aan de schittering van de drupstenen. Wij namen hier uiteraard een kijkje en boekten een tour. Een prachtige tour, moet gezegd, en we gingen tot wel 45 meter ondergronds!

We vervolgden onze weg naar Cape Leeuwin Lighthouse. Onderweg deden we nog een tasting, South West Australia staat bekend om zijn wijnen, en reden via Pemberton door naar Walpole.

Op de foto hieronder is Jewel Cave te zien. Niet het mooiste stukje van de grot, maar mijns inziens wel een van de best gelukte foto's.

Bomen!
Een dag later waren we beland in de Valley of the Giants en logischerwijs werd dit de dag van de bomen. In de Valley of the Giants zijn honderden jaren oude bomen te vinden. Deze bomen zijn niet alleen oud, maar ook belachelijk groot (zeg, 50 meter hoog, ...je kan er gemakkelijk met een truck tussendoor rijden) en ze hebben vaak opvallende vormen gekregen.
Wij maakten de Tree Top Walk, een unieke wandeling over een 40 meter hoge brug tussen de, de naam zegt het eigenlijk al, boomtoppen door! Was een erg leuke wandeling en een bijzondere ervaring om op ooghoogte met de boomtoppen te staan.




Via Denmark belandden we in Albany. Hier brachten we de nacht door en de volgende morgen (tegen de middag?) zijn we weer op pad gegaan.
Een kleine 90 km ten noorden van Albany liggen de Stirling Ranges, een bergketen die plotseling opstijgt in een voor de rest -licht- heuvelachtig landschap. Wij besloten naar de top te klimmen, al bleek dat gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Het eerste stuk van de wandeling was goed te doen, maar het tweede stuk bleek ongelooflijk steil en spannend. Marjolein haakte af, Rene liep 'm deels maar ongeveer zes keer sneller dan ik en Franz was niet bij me weg te slaan. En eerlijk gezegd, ...vond ik dat fijn! Ik had om de een of andere reden niet de moeite genomen om mijn berg- wandelschoenen aan te trekken, dus ik was noodgedwongen de tocht op een stel oude gympjes te volbrengen. Het was zwaar en uitdagend en ik geloof dat ik een paar keer gezegd heb te stoppen, of in ieder geval een break te nemen. Maar dat ging er allemaal niet in bij Franz, die telkens vlak achter me bleef en weigerde om ook maar een paar meter voor mij uit te lopen. Keep moving, Karin! Even if you get slower!, zei 'ie wanneer ik stil bleef staan of wilde gaan zitten. En hoe irritant ook, ik wist dat hij gelijk had en dat breaks het er uiteindelijk alleen maar zwaarder op zouden maken. Goed, Franz gaf me op de goede momenten een handje, maar dan ook alleen als het echt nodig was, uiteindelijk deed ik het zelf, en toen we eenmaal boven waren (het uitzicht was spectaculair!) vertelde hij me met een grijns op zijn gezicht dat 'ie trots op me was. Toen kon ik hem wurgen, maar dat deed ik natuurlijk niet aangezien ik 'm nog veels te hard nodig had voor de tocht naar beneden! :)
Ach, ik kan het niet ontkennen, Franz doet iets met me, trekt me over grenzen heen en helpt me misschien wel om het beste in mezelf naar boven te halen, en ik ben tijdens de afgelopen dagen bijzonder op hem en op zijn aanwezigheid/vriendschap gesteld geraakt. En dat zegt iets, want de meesten van jullie weten dat het hoofdstuk Karin & mannen niet geheel vlekkeloos verloopt tot zover en dat er wel degelijk wat voor nodig is om respect af te dwingen. Enigzins arrogant, dominant, sterk, intelligent en bijzonder zorgzaam (hij draagt me op handen), maar af en toe ook een echte schoft. Ik zal die keer dat hij een dode bluebottle jellyfish in mijn shirt gooide, en vervolgens met zijn handen in zijn zakken van me wegliep terwijl ik stond te vechten om dat ding eruit te krijgen, niet snel vergeten. Maar dan moet ik ook even vermelden dat ik in eerste instantie het idee geopperd had om dat ding samen naar iemand anders te gooien, dus dat maakte het dan wel weer een mooie actie van zijn kant... :)



Na de wandeling reden we door naar Esperance voor de eerste overnachting. Dag 1 in Esperance hadden we regen, regen en nog meer regen. Een dagje noodgedwongen niets doen dus en eerlijk gezegd kon ik daar best mee leven! :) We deden nog wel een kleine scenic drive, dronken een koffie in het centrum van het stadje en zijn 's avonds naar de film gegaan, ....Spiderman 3.
Ik vond 'm leuk, ...grappig, spannend en erg wijs/leerzaam! De film kreeg nogal wat negatieve kritieken en zoals gewoonlijk haal ik weer meer uit een film dan menig ander, maar ik heb genoten!

De volgende dag was het weer in Esperance enigzins opgeklaard en reden we naar Cape Le Grand National Park. Dit was het hoogtepunt van de roadtrip! Heuvels en heiden en baaien met witte zandstranden en blauw en groen water! We beklommen Frenchman's Peak, spectaculair uitzicht en een leuke klim, maar de strandwandeling @ Lucky Bay was er een om nooit meer te vergeten! Ik trok mijn schoenen uit en wandelde op blote voeten door het heerlijke water en door het zand. Australie op blote voeten, ...het kan eigenlijk niet beter! :)

Na dit hoogtepunt was het tijd om terug te rijden naar Perth. We hebben dit in een dag tijd gedaan en maakten enkel een stop bij Wave Rock, gelegen bij Hyden. Deze rots, een enorm blok graniet, lijkt dankzij een holle zijwand en verticale lijnen sprekend op een grote oceaangolf welke plotseling is versteend. Indrukwekkend (en zeer fotogeniek)!

Inmiddels weer terug in Perth! De eerste avond sliepen Rene, Franz en ik in het hostel waar ik mijn vorige periode in Perth verbleef. Ik had hier, vraag me alstjeblieft niet hoe, een familiesuite voor de prijs van een dorm geregeld. Helaas kon ik deze deal maar voor een nacht rondkrijgen, trouwens ook alleen op voorwaarde dat ik in het dubbele bed zou slapen en de jongens in het stapelbed, dus de dag erna verhuisde Franz en ik naar een hostel in het noorden van Perth gelegen, waar Marjolein al ingecheckt had. Prima hostel, goedkoop en in de uitgaanswijk van de stad! Het blijft toch altijd raar om na een dergelijke trip weer terug in de grote stad aan te komen. Niet alleen de drukte, het verkeer en de overvolle hostels, maar ook het feit dat iedereen weer zijn of haar eigen kant opgaat, en dat het intieme sfeertje waar je dagenlang in geleefd hebt plotseling weer verdwijnt. Al met al waren er best wat spanningen en irritaties in de groep, vooral tussen Franz en de rest (al stond ik daar geheel buiten), maar ik heb een heerlijke tijd gehad en ik geloof niet dat ik deze mensen geruild had willen zien voor anderen! :)

En nu? Ik heb sowieso weer een week aan accommodatie geboekt en zal die paar dagen in Perth gemakkelijk doorkomen! Sightseeing, shoppen, uitgaan en relaxen... It's a dirty job but somebody has to do it! :)

Planloos, dus we zullen zien! :)

Hieronder nog wat grappige foto's. Kan het niet laten om ze te posten! :)

Perth!

Ik ben verliefd!

Ik ben verliefd op Perth!

"Wat is er dan zo bijzonder aan Perth?", vroeg mijn moeder me in een smsje, nadat ik haar het heuglijke nieuws verteld had.

Tja. Waar zal ik beginnen? Perth is al meteen op het eerste gezicht beeld- en brandschoon. Het is hier levendig (en) groen en laid back. Perth is ontspannen, de mensen zijn relaxt en vriendelijk en de stad doet denken en voelt aan als een dorp. Met 1,4 miljoen inwoners best een heel groot dorp! :)
Een typische Australische stad, zou je denken, maar Perth is anders. Vanaf het moment dat ik hier voet op de grond zette voelde ik me thuis. En ik wil hier niet meer weg! :)

Zo!

Ongeveer een week geleden kwam ik aan op het station van Perth. Ik ging op zoek naar een hostel, boekte accommodatie voor een week en ben toen op weg gegaan naar een internetcafé. Terug in het hostel aangekomen trof ik Rene die toevallig net kangoeroesteak stond te bakken, meer dan genoeg voor twee had en bereid was om te delen. Mooi! Later op de avond zijn we de stad ingegaan voor een drankje. Toen werd duidelijk dat Perth standaard een halve liter bier onder je neus zet wanneer je een biertje bestelt. Prima hoor, 't is alleen zo zwaar!

De volgende morgen stond ik vroeg op. Eigenlijk noodgedwongen (ik heb vroege vogels op de kamer slapen), maar niet geheel verkeerd. Ik wandelde door de stad, hopte impulsief een willekeurige (gratis!) bus in en tourde een paar rondjes mee. Ik hopte er weer uit, dronk ergens een koffie en besloot een kijkje te nemen bij het centrale info-punt. Echt, het leven hier in Oz, mijn leven hier in Oz, is zo relaxt! :)

Onderweg kwam ik Ree en Marjolein tegen. Ree kende ik nog niet, maar Marjolein en ik hadden samen de Great Ocean Road (de tour van Melbourne naar Adelaide) gedaan. Altijd leuk om oude bekenden tegen te komen en met z'n drieen wandelden we naar Kings Park en de Botanic Gardens. Prachtig mooi! Het park, 400 hectare, ligt in het westen van de stad op Mount Eilza. Je vindt hier bushland, schitterende wandelpaden, watertjes en een adembenemend uitzicht over Perth en de Swan River! Serieus, ik heb veel mooie parken en tuinen gezien, maar Kings Park slaat alles! :)

Die avond zouden we ook Franz (Great Ocean Road) tegenkomen. We waren inmiddels met z'n vijven en besloten die avond naar de Mustang te gaan. Deze bar, gelegen in de uitgaanswijk van Perth, bood die avond een $5,- barbie aan en dat lieten wij, backpackers, niet aan onze neus voorbij gaan! :)
Het werd een heel gezellige avond en op een gegeven moment riep iemand, ik weet niet meer wie het was (maar waarschijnlijk was ik het), laten we een auto huren!
En dat hebben we dus gedaan.

Mijn afgelopen zeven dagen in Perth waren fantastisch! Een gelukkige Karin, omringd door fijne, gezellige mensen in de allermooiste stad ter wereld! Ik wandelde Perth van oost naar west en van noord naar zuid door, bezocht Scarborough Beach en Kings Park meerdere malen (kreeg hier een rondleiding van een Italiaanse man die er toevallig zelf aan het wandelen was), bekeek de tentoonstellingen in de Art Gallery en ben elke avond op stap gegaan.

Vandaag hebben we, Marjolein, Franz, Rene en ik, een auto gehuurd en morgenvroeg rijden we richten het zuiden! We hebben een dikke week de tijd om South-west Australia te exploreren! We rijden via Perth langs de kust naar beneden, tot Esperance, en dan via Wave Rock weer terug naar Perth! :)
Ik heb er zin in! Ik heb zin in alles!

Klik hier voor de foto's!

Treinen in Oz!

Treinen in Oz! Van Alice Springs naar Adelaide (The Ghan) en van Adelaide naar Perth (Indian Pacific). 70 uur treinen, heerlijk!
Maar first things first, want mijn laatste post eindigde in Alice Springs!

Ik ben niet kapot van Alice Springs, een kleine stad in het midden van Australie. Alice straalde mijns inziens weinig gezelligheid uit, het was er bovendien onveilig en alcoholisme bleek aanwezig op elke straathoek. Daarbij was het er heet, ...heel erg heet! Uiteindelijk heb ik toch een dikke week in Alice doorgebracht, omdat de trein naar Adelaide slechts twee maal per week vertrekt.
No worries! Ik zat namelijk in een geweldig hostel (Annie's place) en ik heb het grote deel van mijn dagen en avonden hier doorgebracht. Het hostel was voorzien van een zwembad, een fijne keuken en een gezellige bar. Mijn hostelgenootjes (waaronder een meisje uit Belgie) bleken leuke mensen, dus eigenlijk heb ik, wederom, een heel gezellige tijd gehad!
Wat heb ik gedaan en beleefd in Alice?

Ik bezocht allereerst het baby kangaroo rescue center. Dit centrum bestaat uit een jong echtpaar en, de naam zegt het eigenlijk al, een heleboel Joeys. Kleine (baby) kangoeroes worden Joeys genoemd. In Australie worden dagelijks kangoeroes aan- en doodgereden en regelmatig is dit een mama van een Joey. Een moeder zal er tot het laatste moment alles aan doen om haar jong te beschermen en de kans is zeer groot dat haar jong het ongeluk wel overleeft. Hij (of zij) is dan nog te klein om uit de buidel te kruipen en te overleven en blijft er dus lekker in zitten. Veilig is dit echter niet, want zonder eten, drinken en de nodige schaduw sterft het jong. Of, eigenlijk nog veel gruwelijker, het jong wordt levend opgegeten door roofvogels! Gelukkig maar dat er mensen zijn die zich om deze Joeys bekommeren. Het echtpaar van het rescue center gaat dagelijks op pad en op zoek naar dode kangoeroes langs de kant van de weg. Als ze een kangoeroe gevonden hebben wordt de buidel gecheckt en de (eventuele) levende Joey mee naar huis genomen. Ze brengen het dode lichaam van de moeder terug het bos in, zodat het "opgeruimd" kan worden door de natuur. De kleine Joeys blijven vaak heel lang bij het echpaar in huis wonen. Ze worden hier verzorgd en vertroeteld en langzaamaan voorbereid op de terugkeer in het wild. Tijdens mijn bezoek kreeg ik uitleg over het centrum, maar de nadruk werd gelegd op mijn aandeel in het project. Als je een kangoeroe doodrijdt, of als je er één ziet liggen langs de kant van de weg, herhaalden ze keer op keer, check de buidel, haal Joey er (eventueel) uit, stop 'm in een zak of iets wat er op lijkt en breng hem naar het eerstvolgende rescue center! Oja, en of we de moeder daarna van de weg willen halen, zodat ze opgevreten kan worden door haar voormalige bosvriendjes.
Ik ben voor. Deze mensen redden levens, doen alles voor de Joeys (elke twee uur -dag en nacht- voeden, ..nooit op vakantie!) en ik vind het een geweldig project!
Ik heb een donatie gegeven en mocht een Joey genaamd Dave vasthouden! En dan begrijp je ook gelijk wat deze mensen drijft. Wat een schatje! :)

Diezelfde avond ben ik met hostelgenootjes naar een bar in de stad gegaan. In deze bar hadden ze, naast bier en muziek, reptielen! Slangen en hagedissen werden zo uit een doos tevoorschijn getoverd en in je schoot geworpen. Ditmaal werd de nadruk gelegd op wat-te-doen-als-je-door-een-slang-gebeten-bent. Die kans is nogal aanwezig hier in Oz, dus zeker geen onbelangrijke informatie! Even tussendoor, er bestaat een lied van en over Australie: Deadly Animals (come to Australia and you might accidentally get killed)!
Klik hier voor de lyrics.

Goed, ik heb er helaas geen foto's van, maar ik heb een python vastgehouden en ik heb twee hagedissen geaaid. Ik heb ze even gegoogled en volgens mij was de eerste hagedis een Pogona Vitticeps en de tweede een Blue-tongued Skink. In het begin vond ik het best erg spannend, de reptielenman moest eerst met me vechten voordat ik zijn rare beesten aan durfde te raken, maar daarna vond ik het fascinerend!

In Alice Springs vind je de basis van School of the air. Dit is een radioschool, via dezelfde frequentie als die van The Flying Doctors, voor kinderen die in de outback van Australie leven. Sommige kinderen wonen 1000 km bij een school vandaan en via dit programma, sinds 1951, kunnen zij vanuit huis lessen volgen. Ik bezocht de basis net buiten het centrum van Alice en kreeg de kans om een leerkracht aan het werk te zien. Er zijn 14 leraren en 8 hulpkrachten in dienst en van maandag tot vrijdagmorgen wordt elke klas 20 minuten onderwezen. Daarnaast wordt er dagelijks prive-les gegeven. Eigenlijk is het systeem vergelijkbaar met een video-chat waar meerdere mensen aan deelnemen. Eens per jaar organiseert de school een kamp en zo krijgen de kinderen de gelegenheid hun klasgenootjes -in het echt- te ontmoeten.

Een goed systeem, als je het mij vraagt, want kinderen kunnen gewoon thuis blijven wonen en krijgen toch de kans om volwaardig onderwijs te volgen. Het schijnt dat kinderen vanuit dit systeem in het vervolgonderwijs beter presteren en zelfstandiger blijken dan kinderen die "normaal" onderwijs gevolgd hebben.

Mijn laatste activiteit in Alice Springs was mijn bezoek aan het Alice Springs Cultural Precinct. Hier was eigenlijk van alles te vinden: geschiedenis, kunst, cultuur, flora en fauna, research centra en zelfs een grote begraafplaats. Ik had hier met gemak twee dagen door kunnen brengen, maar ik beperkte mijn bezoek tot het museum (of Central Australia) en de galleries. In het museum vond ik stenen en mineralen (echt de allermooiste exemplaren), fossielen en opgezette outback-dieren. De meest bizarre insekten en spinnen waren van achter het glas te bewonderen!

Ik heb, voor de verandering, wat foto's van (de keuken van) het hostel gemaakt:

Na een laatste dagje relaxen en zwembadhangen in Alice was het tijd voor mijn treinreis naar Adelaide. Ik had eerder die week contact gehad met Vicky en zij had aangeboden om me van het station te komen halen. Heerlijk, en ik hoefde er dus alleen maar voor te zorgen dat ik die middag op tijd in de trein zou zitten.

De reis was lang (24 uur) maar erg comfortabel. Ik heb niks anders gedaan dan lezen en snacken. En slapen natuurlijk, ..dat deed ik erg goed! Ik had tijdens de rit geen buurman of -vrouw, dus twee stoelen helemaal voor mij alleen. Ha! Slapen doe ik tegenwoordig overal, of het nu in een tent of een swag is, een bus of een trein, een park of een vliegveld, het maakt allemaal niets meer uit! :)

Aangekomen in Adelaide ging ik op zoek naar Vicky. We hadden geen plaats afgesproken, dus het was even gokken vanwaar ze me op zou pikken. Uiteindelijk hoorde ik mijn naam omgeroepen worden door de speakers, dat was eigenlijk best heel erg grappig, en toen bleek dat Vicky het zoeken al had opgegeven en gewoon voor de makkelijke manier gekozen had. :)

Ik heb een heel leuke tijd gehad bij en met Vicky en Gary! Dankzij hun uitnodiging kreeg ik de kans om een paar dagen met een echte Aussie-familie door te brengen en dat vond ik geweldig! Vicky en Gary zijn getrouwd, allebei net in de 40 en ze hebben twee kinderen. Dochter Sarah is 14 en zoon Ben (die heb ik niet gezien) is 18 jaar oud. Een typisch Australisch gezin, volgens Gary, al waren ze volgens mij een stuk rijker dan de gemiddelde local. Vijf jaar geleden verhuisde het gezin van Mt Gambier naar Adelaide om hier een bedrijf (appartementenverhuur) te gaan runnen.

De eerste dag nam ik een kijkje op kantoor, bezocht ik samen met Vicky de Greenhill Galleries en dronken we wat in een pub. Volgens mij gaan Aussies gewoon elke dag naar de pub. Niet om dronken te worden, maar om wat te drinken na werktijd. Punt. 's Avonds hebben we lekker gegeten en op de bank televisie gekeken (jaja).

De volgende ochtend ben ik samen met Sarah de stad ingegaan om te winkelen en te lunchen. Later die middag pikte Vicky me op en toen zijn we met z'n allen naar de wijngaarden van Adelaide gegaan. Wijnproeven! Ik had tijdens mijn vorige bezoek aan Adelaide de Barossa Valley bezocht, maar nu reden we een stuk verder. Ik heb wederom heel lekkere wijnen geproefd, ditmaal beperkte ik me tot de wijnen die ik sowieso graag drink, en ik geloof dat ik een echte fan begin te worden!

's Avonds kregen Vicky en Gary vrienden op bezoek en hadden we een grote barbie! :)

Die vrienden, Bob en Gail, zijn, net als Vicky en Gary, bikers en uiteindelijk kreeg ik iedereen enthousiast om de dag erna te gaan touren! :) Ik zat achterop bij Bob, hij was de trotse eigenaar van een vette Harley, en we reden door de heuvels, naar het strand en over de snelweg. Sowieso mooi, maar ik ben er nu ook achter dat biken op zich ontzettend stoer is! Wanneer je met 130 km per uur over de snelweg scheurt heb je werkelijk waar het gevoel dat je hoofd van je romp af gaat waaien, maar het is wel een grote kick!

Hieronder de foto's! De eerste foto heb ik de middag voordat ik vertrok gemaakt en vlnr is te zien: Vicky, Sarah, Francin (zus van Vicky), Cameron (zoon van Francin) en oma (van Vicky en Francin). Gary was weggelopen, die houdt niet van foto's.

En toen was het helaas alweer tijd om te vertrekken. De dagen in Adelaide (3 dagen, 2 nachten) zijn voorbij gevlogen! Vicky en Sarah brachten me naar het station en hier namen we met dikke knuffels afscheid.

En toen zat ik weer in de trein. Dat soort dingen gaan altijd heel snel. Ineens is een moment voorbij en ben je weer ergens anders. Op een heel andere plek in een schijnbaar heel andere wereld en helemaal alleen met jezelf. Van tevoren denk ik vaak dat ik het jammer vind dat iets voorbij zal zijn, maar zodra het moment dan daar is, is het ineens helemaal prima. Zo ook nu.

In de trein belde ik mijn eigen mam op om haar te vertellen dat ik was wezen biken en kort daarna maakte ik kennis met Kristine en Rene, die schuin achter me zaten. Kristine uit Papendrecht en Rene uit Venlo. Hoe leuk!

Het was sowieso lekker om weer even in het Nederlands te mogen praten, maar deze twee mede-backpackers (die elkaar ook net hadden leren kennen) bleken fantastisch gezelschap! Twee dagen en twee nachten in de trein, ..heerlijk ontspannen, want je kan er niks anders doen dan de tijd doden en jezelf vermaken. Het had van mij tot in de eeuwigheid door mogen gaan! We hebben gekaart, gedronken, gegeten en regelmatig slap gelegen van het lachen! Uiteindelijk "zonken we zo diep" dat we doen, durven of de waarheid gespeeld hebben en ik stiekem de Gold Kangaroo Service binnen gesneakt ben. Jongens, ik mag dan acht maanden op reis zijn, ik groei niet op.

Gisteravond maakte de trein een stop in Kalgoorlie. We werden met z'n allen de trein uitgegooid en mochten pas 3 1/2 uur later weer terugkomen. Tja, wat ga je dan doen? Kristine, Rene, nog wat treingenoten en ik zijn door de stad gaan wandelen, deden een kroegentocht en besloten dat Kalgoorlie een bizar stadje is. Zo liepen we op een gegeven moment een kroeg binnen. Zag er allemaal heel normaal uit, denk aan een gemiddeld saai bruin cafe in Nederland, alleen waren de barmeisjes topless...

Het was een geweldig leuke treinreis en ik had me geen betere reisgenoten kunnen wensen!

Vanmorgen kwamen we aan in Perth. Kristine logeert bij een familie en Rene en ik zochten samen een centraal gelegen hostel op. Het is geen geweldig hostel, vies en erg oud, maar stiekem vind ik het leuk om een tijdje in een krakkemikkig hol te leven.

En nu? Perth is, zo op het eerste gezicht, heel erg leuk! Een grote (en schone!) stad, 1.3 miljoen inwoners, aan de westkust van Australie. Perth ligt heel erg afgelegen en het schijnt dat de stad dichterbij Singapore dan bij Sydney ligt!

Ik heb een dikke week aan accommodatie geboekt en wil de komende dagen veel gaan doen en bekijken: musea, parken, tours...

Ik ben op het moment volkomen planloos. Het enige wat ik weet is dat ik de westkust van Oz wil gaan "doen", maar hoe en met wie is vorlopig nog onbekend.

No worries! :)