woensdag 31 januari 2007

Van Greymouth tot Queenstown!

G'day!

Van Greymouth tot Queenstown! Ik heb de afgelopen tien dagen zoveel gezien en gedaan en ik heb zoveel verschillende plaatsen bezocht, dat het lijkt alsof er weken voorbij gegaan zijn sinds mijn laatste post!

Om maar gewoon in Greymouth te beginnen... :)
Greymouth is de grootste stad aan de westkust van het Zuidereiland, vernoemd naar de rivier de Grey. De stad heeft 12.000 inwoners, maar al met al is er weinig te beleven. Toch heb ik er een heel leuke tijd gehad en ben ik er, al met al, vier nachten gebleven. Fijne mensen en, zoals ik in mijn vorige post al schreef, een heel leuk hostel voor en door Israëliërs! Het stikt in Nieuw-Zeeland van de rondreizende Israëliërs en ik vind het volkje, wat ik tot zover van ze heb leren kennen, best prettig. Het viel mij de eerste dag in Duke Backpackers al op dat elk willekeurig persoon uit Israël een liedje op de gitaar bleek te kunnen spelen!

Tijdens een avondje hostel-hangen, ik hing rond met Israëliërs, Duitsers en Nederlanders, werd ik aangesproken door een jongen. Zijn vriendin, een thuisblijver, zou binnenkort haar 25e verjaardag vieren en hij wilde voor deze gelegenheid een video voor haar opnemen. Het was de bedoeling dat ik Gil zou feliciteren voor de camera in het Engels, Herbreeuws (mazal tov, Gil!) en vervolgens in het Nederlands.
Engels was geen probleem, Herbreeuws trouwens ook niet, ...maar Nederlands bleek ineens lastig. Ik kon niet meer op de Nederlandse uitdrukking komen. Gelukkige verjaardag? (Nee..., dat gebruiken we meer voor nieuwjaar). Goede verjaardag, ..of fijne verjaardag? Ja, dat moest 'm zijn, besloot ik.
De Israëliërs stonden ondertussen natuurlijk heel verbaasd te kijken.
"You don't know how to say happy birthday in your own language?", merkte een van de jongens heel slim op.
"Offcourse I do!", reageerde ik, "We say fijne verjaardag!''. Toch?
Pas toen we aan het filmen waren schoot het woord me weer te binnen.
"Gefeliciteerd, Gil!", grijnsde ik opgelucht in de camera! :)

In Greymouth maakte ik kennis met Lieke, een Nederlands meisje. Lieke woont echter sinds haar vijfde levensjaar in Nieuw-Zeeland en Engels praten is voor haar, logisch, een stuk makkelijker geworden dan Nederlands. Lieke zou een tijdje in Greymouth blijven vanwege een cursus die ze er zou gaan volgen en de dagen in het hostel was ze hard bezig met het regelen van woonruimte en alle praktische zaken daarom heen. Ze werkte als chef in een gezellig café in het centrum en elke dag ging ik hier, samen met Kerstil uit Duitsland, langs om te veel geld aan cappuccino's te spenderen. De rest van de tijd wandelden we door Greymouth, keken we films (Kill Bill 1 & 2, LotR 1, 2 & 3) in het hostel of zaten we gewoon te niksen.
's Avonds ging ik standaard naar de (hostel)bar. Hier leerde ik de mensen uit het hostel kennen, maar tevens werd deze bar bezocht door de locals/locale alcoholisten! ;)
Suzanne, het Nederlandse meisje uit Nelson, is ook nog een nacht in Duke Backpackers blijven slapen en via haar kwam ik weer in contact met twee jongens uit ergens-tussen-Eindhoven-en-Tilburg. :) Ik heb trouwens ook nog een avond aan de bar gehangen met een stel uit Utrecht die beiden in de Ekko werken!
Op de foto hieronder zit ik met de twee Nederlandse jongens in de bar. Het meisje naast me is Kerstil en het meisje links van haar is Suzanne.


Ik heb trouwens niet alleen maar niks gedaan in Greymouth.
Dag drie ben ik met de shuttlebus naar Punakaiki gereden om daar de Pancake Rocks en de blowholes te bezoeken.
Deze rotsen, gelaagd en in de vorm van stapels pannenkoeken, bestaan uit kalksteen en ze zijn tot stand gekomen door de eroderende werking van zeewater, zout en wind. Door de erosie zijn er ook rotsen afgebroken en hierdoor zijn er grotten en natuurlijke bruggen ontstaan. Een blowhole is een diep gat in de rotsen dat aan de onderkant in verbinding staat met de zee. Als het hoog water is en de golven tegen de rotsen aanslaan, wordt het water door het gat omhoog geblazen. Dit was spectaculair!
De Pancake Rocks vormen de populairste attractie in Punakaiki, maar na een uur wandelen en kijken had ik er genoeg van gezien. Ik heb nog een kleine wandeling, de Pororari River Track, gemaakt voordat ik in de bus terug naar Greymouth stapte.
Hieronder de foto's van Punakaiki. De palmbomen op foto's heten Nikaupalmen.






Vanuit Greymouth pakte ik de bus naar het Westland National Park. Onderweg maakte de bus een stop in Hokitika, een klein plaatsje bekend om zijn Greenstone (Jade) Factory. Hier ben ik trouwens niet naar binnen gegaan, ik was te druk met koffie drinken, maar het is natuurlijk wel leuk om het even te benoemen! ;)

Halverwege de middag kwam ik aan in het Westland National Park, om precies te zijn in Franz Josef.
In Franz Josef draait het allemaal om de Franz Josef Glacier. Deze gletsjer is uniek, omdat de gletsjer nog steeds tot aan zeeniveau reikt en midden in een regenwoud ligt.
Wat betreft natuur is Nieuw-Zeeland trouwens het meest indrukwekkende, unieke en veelzijdige land waar ik tot op heden geweest ben! Je vindt hier bergen, meren, vulkanen, tropische baaien en stranden, inheemse bossen, regenwouden, fjorden, grotten en nu dus ook gletsjers! De twee bekendste gletsjers in Nieuw-Zeeland zijn de Franz Josef Glacier en de Fox Glacier. Deze twee gletsjers liggen zo'n 25 km van elkaar vandaan en nergens anders in de wereld liggen gletsjers zo dicht bij de zee als hier.
Je kon allerlei activiteiten ondernemen op en rondom de gletsjers, bijvoorbeeld ijsklimmen, wandelen, helikoptervluchten en gletsjerwandelingen. Ik koos voor de wandeling met deze organisatie, omdat het betreden van de gletsjers zonder gids levensgevaarlijk is. En ik wilde de Franz Josef Glacier graag, heel graag, bewandelen! :)

's Morgens vroeg, ik had me ingeschreven voor een full-day experience, verzamelden we bij de base. Hier trokken we onze warme sokken en speciale schoenen aan. In een buideltas droegen we allemaal onze spikes. Deze moest je onder je schoenen vastmaken zodra je de gletsjer op ging, zodat je een goede grip op het ijs zou hebben. We kregen een ice-axe als houvast en handschoenen en een muts tegen de kou. De bus bracht ons naar de voet van de gletsjer en hier gingen we, na een wandeling door het regenwoud, de gletsjer op. De gids leidde ons de gletsjer op en hakte met zijn axes traptreden in steile hellingen. Hierdoor voelde ik me een ware lemming! ;) Doordat ik zo druk bezig was met om me heen kijken en foto's maken zag ik vaak niet waar de gids de trapjes had neergelegd en liep ik er regelmatig finaal langs. Dat is natuurlijk typisch Karin! ;) Na een tijdje begon de gids zich hier, volgens mij, enigzins aan te irriteren. Hij kon er dan ook hard om lachen toen ik een mooie uitglijder maakte. Ik vond het zelf iets minder grappig...
Een ander ijs-avontuur was toen ik mijn camera-hoesje liet vallen. Ik moest en ik zou 'm terughebben, dus op eigen houtje klom ik, dappere Karin, met mijn axe omlaag. De meisjes voor mij raakten hierdoor enigzins in paniek en gingen vooruit om de gids te waarschuwen. Die zei alleen maar dat het cool was en hielp me, met zijn axe, omhoog toen ik mijn (zeiknatte) hoesje eenmaal tevoorschijn had weten te halen.
Al met al hebben we vijf uur lang op het ijs doorgebracht. Het ijs leek soms wel blauw, dan weer spierwit. Het was een behoorlijke klim en de gletsjer ging van hoog naar laag. Wat hoger op de gletsjer waren er, door smeltwater, verschillende figuren in het ijs ontstaan, wat het geheel een idee van een ijspaleis gaf. Door smeltwater ontstaan ook kloven in het ijs en binnen een paar weken tijd groeien deze kloven uit tot metershoge wanden. Dat is zo leuk aan een guided tour, je kan alles vragen en je krijgt op bijna alles een antwoord!
Hieronder de foto's van de wandeling!





Ik ben drie nachten in Franz Josef Village gebleven. Het was een klein, maar gezellig en heel toeristisch plaatsje! Ik sliep in een hostel genaamd Chateau Franz en hier sliep ik in een dorm (zes bedden) voorzien van tv, badkamer en keuken! De eerste twee nachten deelden ik mijn kamer met Ieren. Geweldig, Ieren, ..maar dat heb ik volgens mij al vaker geschreven.
Precies voor mijn kamer bevond zich de spa van het hostel en daar heb ik natuurlijk goed gebruik van gemaakt. De eerste avond zat ik er uren in met een stel uit Ierland. Badderen, praten en drinken en snacken toen het meisje ineens met een tas vol bier en chips en chocola aan kwam zetten! De tweede avond zat ik in diezelfde spa met vier mensen (twee jongens en twee meisjes) uit Zweden. Geen bier en lekkers, maar wederom leuk gezelschap en leuke gesprekken! :)
Ik heb het gevoel dat mijn Engels weer een stuk vooruit gegaan is! Mijn woordenschat wordt, logischerwijs, steeds groter en grammaticaal lopen mijn zinnen helemaal lekker. Ik leer ook steeds meer leuke uitdrukkingen kennen en gebruiken en mijn Nederlandse accent lijkt verder en verder naar de achtergrond te verdwijnen. Fijn!

De laatste avond had ik de dorm voor mij alleen. Dat vond ik best lekker, want hoewel ik het zo goed als altijd leuk en gezellig vind om mijn kamer met andere backpackers te delen, is het wel even luxe om badkamer en keuken voor jezelf te hebben! Echter, deze avond was er wel een om te onthouden...

Rond 01.00 uur, ik lag net te slapen, hoorde ik iemand binnenkomen. Dit vond ik een beetje vreemd, gezien de receptie uren geleden als gesloten was. Maar misschien was het een late check-in? Voor de zekerheid knipte ik het licht aan en een jongen, overduidelijk een Kiwi, verontschuldigde zich voor het feit dat hij zo laat nog binnen kwam. Dit was zijn dorm, zei 'ie, en zijn twee vrienden (toen nog in de pub) zouden later komen. Ik vond het best en sliep weer verder. Een paar uur later kwamen zijn vrienden inderdaad binnenvallen en ik werd wakker door een enorme hoeveelheid licht en geschreeuw. Toen een van de jongens mij zag liggen begon 'ie op maximaal volume zijn excuses te maken voor zijn dronken vriend, ..terwijl hij mijns inziens net zo dronken was. :)
"Can you turn off that f*ck#n light, please?", vroeg ik 'm.
"Are you Irish?", vraagt 'ie me, mijn vraag negerend.
(Op mijn accent is volgens mij nog steeds geen pijl te trekken. Soms denken mensen dat ik Iers ben, vaak als ik slaapdronken of gewoon dronken ben en dan zijn het ook alleen de Ieren die me nog begrijpen, ..op andere momenten wordt het als Frans (?!) geinterpreteerd en soms herkennen mensen het als een Nederlands accent. Gelukkig heeft niemand tot zover nog gedacht dat ik Duits ben! :))
"No, ..just sleepy! Can you turn off that light, please?", smeek ik hem nu. Hij is inmiddels naast mijn bed komen staan en heeft zich al goed en wel voorgesteld als Matt. Zijn dronken vriend heet Andrew, maar dat is eigenlijk een nickname (?). Uiteindelijk doet 'ie het licht uit en na een helehoop gestommel en gevloek liggen ze allebei in bed.
De volgende morgen sta ik om 06.00 uur op. Normaliter probeer ik om deze tijd geen, of in ieder geval zo min mogelijk, geluid te maken, maar na gisteravond had ik daar nog weinig reden toe. Ik liet kranen lopen en tassen ritselen en na tien minuten werden ze alledrie wakker. Verbazingwekkend genoeg stonden ze gelijk op, wensten ze mij nog een heel fijne tijd in Nieuw-Zeeland en verlieten ze de kamer. Zonder bagage. Pas toen drong het tot me door dat deze jongens helemaal geen boeking hadden, maar na een avond feesten en drinken gewoon in een willekeurige kamer neergecrasht waren. Een van de gasten had zelfs in zijn bed geplast!
En ik, ik was die avond vergeten mijn deur op slot te doen.

Een uurtje later zat ik in Fox. Ik ben hier niet naar de glacier gegaan, maar ik heb een wandeling naar Lake Materson gemaakt. Vanuit Fox was het zes km naar de start van de track en de wandeling zelf duurde zo'n anderhalf uur.
Het was deze dag heel slecht weer, ..veel regen en wind. Hierdoor had ik weinig uitzicht op hetgeen ik gezien zou kunnen hebben, maar de wandeling was dessalnietemin de moeite waard.


De rest van de dag heb ik me verveeld. Fox is eigenlijk een saaie en uitgestorven plek en ik had ook precies het meest saaie en uitgestorven hostel uitgekozen om de nacht door te brengen! Ik heb me de rest van de dag "vermaakt" met het bekijken van series en films op tv. Shrek 2, ...dat was dan weer wel heel erg leuk natuurlijk! ;)

Ik was blij dat ik Fox de volgende dag alweer kon verlaten. Met de bus reed ik door naar Wanaka. Een heel mooie route en tijdens een korte stop maakte ik nog een foto van deze waterval, genaamd de Thunder Creek Falls. Onderweg maakte ik kennis met een man uit Antwerpen (Ronny) en met een bevriend stel uit Denemarken (Kirsten en Morten). Ronny zou diezelfde dag naar Queenstown doorreizen en Kirsten en Morten stapen, net als ik, uit in Wanaka om hier een paar dagen te spenderen. Aangezien het leuk klikte tussen ons besloten we in hetzelfde hostel in te checken.
's Avonds zijn we met z'n drieen naar een Ierse pub gegaan voor pizza en bier en later die avond zijn we een cafe ingedoken voor warme chocolademelk! Het is hier trouwens heel gebruikelijk om marshmallows in chocolademelk te dippen en dat is, hoe gek het misschien ook klinkt, heel erg lekker!

De dag erna zijn we, wederom met z'n drieen, naar PuzzlingWorld gegaan.
Dit was zo leuk! Het gebouw van PuzzlingWorld zag er opzich al erg mooi en grappig uit, dus dat beloofde wat te worden. Eenmaal binnen kwamen we terecht in een grote hal vol met tafels, stoelen en, ...puzzels! :) Nee, geen legpuzzels, maar van die raadselachtige dingen waarbij je schijnbaar onmogelijke opdrachten uit moet voeren. Toen we hier na een tijdje 'klaar' waren liepen we door naar The Illusion Rooms. Hier vonden we de Hologram Hall, de Hall of Following Faces (heel knap gemaakt!) en de Ames Forced Perspective Room, ...een zeer vreemde kamer. Ook was er een Tilted House, een nog veel vreemdere kamer!
Zelfs de toiletten in PuzzlingWorld waren bizar! :)
Tot slot bezochten we The Great Maze (labyrinth) waarin we op zoek moesten naar de vier torens in de hoeken. Dat was nog knap lastig! Toen ik de vierde toren eenmaal gevonden had ben ik onder het hek door gekropen! ;)
Het is absoluut de moeite waard om de site van PuzzlingWorld te bekijken.



Na ons bezoek aan PuzzlingWorld is Kirsten terug naar het hostel gegaan en zijn Morten en ik de Mt Iron walk gaan doen. Een wandeling van ongeveer 1 1/2 uur met mooie uitzichten.
Ik heb de panorama-functie op mijn Ixus inmiddels ontdekt, dus ik zal zo wat vergezichten laten zien! :)
Na onze wandeling vertrok ook Morten terug naar het hostel en toen had ik even wat tijd voor mezelf. Ik haalde een take-away koffie en wandelde naar het water. Wanaka bleek ook weer een heel leuk stadje met een gezellig, bruisend centrum(pje :)) te zijn! Ik zocht een plekje aan de waterkant en ik ben daar de rest van de middag blijven zitten. Koffie drinken, mensen kijken, genieten van het uitzicht en van het mooie weer. Dat is genieten! :)
Hieronder de foto's genomen vanaf Mt Iron en Wanaka.

Vandaag ben ik aangekomen in Queenstown.
Ik reis nog steeds met Kirsten en Morten en dit bevalt heel goed! Ze zijn allebei heel easy, outgoing en openminded, om wat Engelse termen te gebruiken. :) Na aankomst in Queenstown checkten we in in dit geweldige hostel en gingen we op weg voor een Starbucks-koffie en avondeten.
Vanavond gaan we het nachtleven van Queenstown ontdekken! Queenstown schijnt een geweldige stad te zijn met een bruisend nachtleven en tal van (adrenaline)activiteiten.
Ik heb vijf nachten in de Discovery Lodge geboekt en ik weet zeker dat ik me hier elke dag zal gaan vermaken.
Morgen gaan Kirsten en Morten de (hoogste!) bungee jump maken. Ze doen op 't moment erg hun best om mij te overtuigen van het feit dat ik met ze mee moet, maar dat gaat ze voorlopig nog niet lukken!
Ik ga natuurlijk wel kijken...
:)

zondag 21 januari 2007

Nelson & Abel Tasman!

G'day mates!

Ditmaal een post vanuit het South Island van Nieuw-Zeeland. Om precies te zijn zit ik in de McDonald's in Greymouth terwijl ik deze post aan het tikken ben!

15 januari vertrok mijn ferry vanuit Wellington naar Picton. De reis duurde drie uur en was meer dan comfortabel. De ferry was voorzien van alle gemakken: een bioscoop, een foodcourt, een Ierse pub, een gamezone, ..er was zelfs een goochelaar voor de kinderen aan boord (waar ik zelf natuurlijk gewoon bij ben gaan zitten en keihard om heb moeten lachen :))! Als je naar deck 10 (het sun deck) wandelde had je een prachtig uitzicht over de Marlborough Sounds.
Ik heb ongeveer drie uur lang foto's staan maken, ..hoe kan het ook anders! ;)
Hieronder een kleine selectie!






In Picton is weinig te doen of te beleven, dus na landing stapte ik in de bus richting Nelson. Nelson is een klein, gezellig plaatsje, twee uur rijden vanaf Picton. Men noemt het ook wel de sunshine capitol of New Zealand, omdat Nelson de meeste aantal zonne-uren van Nieuw-Zeeland heeft. Daarbij ligt Nelson ook nog precies in het midden van Nieuw-Zeeland en vanuit het centrum is het een kleine wandeling naar het exacte geografisch middelpunt. Dit ben ik natuurlijk gaan doen. Het was een behoorlijke klim, maar het uitzicht was zeer de moeite waard! Nelson bezit niet alleen de meeste aantal zonne-uren en het middelste middelpunt van Nieuw-Zeeland, maar de haven van Nelson, Port Nelson, is de grootste vissershaven van heel Australasia.
Oke, genoeg feitjes over Nelson. Ik heb er in ieder geval een paar heel fijne dagen doorgebracht. Nelson is in het bezit van een gezellig centrum en een grote cathedral, wat een stadje mijns inziens vaak heel lieflijk (en trouwens ook erg Europees) maakt. Ik was nooit gek op kerken, maar sinds ik op reis ben merk ik dat ik geneigd ben om mooie kerken binnen te stappen en een uur of wat op zo'n houten bankje te gaan zitten nadenken over de zin van het leven en het reizen. Heel gek, maar ook best kalmerend en verrijkend hier en daar! ;)
Ik sliep in het YHA-hostel en heb hier een aantal leuke mensen leren kennen. Een Nederlands meisje genaamd Suzanne, een Zwitsers meisje genaamd Sandra (die ik allebei zal gaan weerzien) en een oma uit California. Ik kreeg het emailadres en telefoonnummer van Kate uit Australie en zij bood aan om me te helpen met het vinden van huisvesting straks in Melbourne. Verder heb ik heel leuke gesprekken gehad met een Kiwi-vrouw van middelbare leeftijd die op zoek was naar werk en huisvesting in Nelson. Kortom, genoten! Contacten worden steeds interessanter naarmate mijn Engels vooruit gaat!

Hieronder de foto's van Nelson. Op de eerste foto zie je de Cathedral van Nelson, gemaakt midden-in-de-nacht. De rest van de foto's zijn gemaakt vanaf het middelpunt van Nieuw-Zeeland. Jullie willen trouwens niet weten hoe ik soms over de straat lig te rollen en mijn leven riskeer om een foto vanuit perfect perspectief te maken! ;)
Laatst kreeg ik een compliment van een jongen naast me in een Internet-cafe over mijn foto's. 'Hoe doe je dat?', vroeg 'ie me. 'Ach', antwoordde ik met een allure welke spontaan op was komen zetten, 'het is gewoon een kwestie van kijken...'






Na een paar heerlijke dagen in Nelson werd het tijd om het Abel Tasman National Park te gaan bezoeken. Het Abel Tasman National Park is het kleinste nationaal park van Nieuw-Zeeland. Dit park is in 1643 ontdekt door de Nederlandse ontdekkingsreiziger en zeeman, jawel, Abel Tasman! Abel noemde Golden Bay in eerste instantie “de Moordenaarsbaai” omdat de bemanning van zijn schip niet erg hartelijk ontvangen werd door de Maori's aan land, ..die op hun beurt waarschijnlijk dachten dat Abel ruzie kwam zoeken. Je kunt het verhaal hier lezen.
Je kunt het park heden ten dagen op veel manieren verkennen: je kan er wandelen, zwemmen, varen, vliegen of duiken (skydiven!). Ik besloot dat ik Abel Tasman vanaf het water wilde verkennen en ik boekte een drie-daagse kayak trip.
Dit bleek een goede keus!
Toen ik The Sea Kayak Company belde om een goede, maar betaalbare trip te boeken, bood de receptioniste mij een duurdere trip voor hetzelfde geld aan. Hier hoefde ik niet lang over na te denken! Voor deze trip zou ik met een watertaxi naar het (bijna) meest noordelijke punt van het park gebracht worden en vanaf daar zou ik, met de groep, in drie dagen tijd terug omlaag peddelen richting Marahau.
Donderdagmorgen werd ik opgepikt door de shuttle bus en naar de base in Motueka gebracht. Hier maakte ik kennis met mijn groep en met de gids. We moesten onze bagage overpakken in waterproef zakken en toen alles goed en wel voorbereid was reden we met de bus (de kayaks achterop) naar Marahau. Daar aangekomen pakten we een watertaxi naar Totaranui en toen kon het echte werk beginnen!
Ik had werkelijk waar een fantastische gids! Een 28-jarig Canadees meisje genaamd Laura. Gedurende de trip heb ik een grote bewondering voor haar gekregen en ze is absoluut een inspiratie voor me geweest. Laura is geboren en getogen in Canada, kayakte al met haar pap over zee toen ze pas vier jaar oud was en ze beklimt heden ten dagen rotsen alsof ze eigenlijk een berggeit is. Daarbij is ze bijzonder handig, tough, vrolijk en aardig. De rest van de groep bestond louter uit Engelsen, ..koppels en allemaal waren ze minstens tien jaar ouder dan ik. Ik kon mijn draai in de groep ditmaal niet vinden, omdat de rest heel erg op elkaar gericht was en tegen mij slechts beleefd was. Ik vond het niet echt een probleem, want ik heb ontzettend genoten van de trip en ik kon het goed vinden met Laura. 's Avonds zaten we samen tot laat op het strand te genieten van de rust terwijl de rest al was gaan slapen.
Aangezien ik de enige in de groep was zonder mate deelde ik de kayak ook met Laura. Zij zat achterin en deed daarmee het stuurwerk. De kayaks en uitrustingen waren bijzonder professioneel. Zo droegen we allemaal een (veiligheids!) pak en een skirt waarmee je pak aan de kayak vastgemaakt werd. Dit om te voorkomen dat er water naar binnen zou komen. Alle kampeerbenodigdheden (tenten, slaapzakken, matjes, kookgerei, eten en drinken) werden in de drie kayaks gepakt en verrassend genoeg bleek dit allemaal te passen!

De eerste dag peddelden we vanaf Totaranui naar Seperation Point en hier hebben we ons kamp opgezet. Ik sliep alleen in een tent en ik heb (stiekem) voor het eerst in mijn leven mijn eigen kamp opgezet en afgebouwd! Nadat alles goed en wel opgezet was maakten we een schitterende wandeling langs de kust en ...

... ik heb zeehonden gezien!!! :)

Eigenlijk stikt Abel Tasman van de zeehonden, maar de eerste keer dat ik de zeehonden in het wild zag was natuurlijk een legendarisch moment! Volgens de regels van het park moesten we twintig meter afstand houden (en dit is niet meer dan logisch). Naast zeehonden wonen er ook een heleboel shags in het park.
De volgende morgen stonden we vroeg op en peddelden we in de loop van de dag naar Medlands Bay voor de overnachting. Deze baai is vernoemd naar iemand die er in 1991 verdronken is. De derde en laatste dag van de trip peddelden we terug naar Marahau.

Het was een geweldige en prachtig mooie trip! Gouden zandstranden, schitterende baaien en gigantische rotspartijen. Breathtaking views! Ik raad iedereen aan om deze plek te gaan bekijken, want de pracht is met geen woorden te beschrijven! De trip was goed georganiseerd en we hebben drie keer op een dag heerlijk en uitgebreid gegeten. Tussendoor kregen we snacks en koffie en thee. Tijdens het peddelen heb ik de groep "We zijn er bijna (maar nog niet helemaal!)" geleerd en de laatste dag zong iedereen dit uit volle borst mee! :)
Ik heb trouwens nog een leuk souvenier meegekregen van Abel Tasman: muskietenbeten! Muskieten, sandfly's, ..ik heb geen idee wat het allemaal was, maar ik zit he-le-maal onder en het jeukt als een gek! Ik verwacht vanavond dan ook in een muskiet te veranderen... ;)

Hieronder heb ik een kaart van het Abel Tasman National Park toegevoegd. Het oranje tentje is/was van mij en het meisje met het korte bruine haar is Laura. Op de zesde en zevende foto is een zeehond te zien, ..dus even goed zoeken! ;)











Terug bij de base maakte ik kennis met Boet en Ingo, allebei woonachtig in Duitsland, maar Boet is geboren en getogen in Nederland. Zij gaven me een lift terug naar Nelson (de shuttle bus liet ik voor wat 'ie was, want dit was natuurlijk veel leuker!) in een busje omgebouwd tot campervan!
Ik had, voordat ik naar het park vertrok, alvast een nacht in het YHA geboekt. Hier eenmaal aangekomen genoot ik van een sauna (!), een douche en een gezonde maaltijd! De oma uit California zat nog steeds in het hostel en samen dronken we bier (!!), totdat het tijd was om naar bed te gaan. Bedtijd voor haar althans, want ik ben daarna nog naar de Ierse pub gegaan met mijn nieuwe vrienden! ;)

De volgende morgen (vanmorgen!) reed ik door naar Greymouth. De reis was lang en vermoeiend (maar langs de westkust!) en ik dook het eerste het beste hostel in welke ik in Greymouth aangekomen tegen kwam. Veel research had ik echter ook niet kunnen doen, want Greymouth staat niet in mijn Lonely Planet! Toch is er hier best het een en ander te zien en te beleven.
Het hostel waar ik nu slaap bestaat louter uit Israeliers, ..het wordt gerund door een Israelisch echtpaar en de hele familie werkt in- en rondom het hostel. Toen ik ingecheckt was werd ik door de vrouw des huizes uitgenodigd voor thee en zelfgemaakte chocoladecake en het was reuze-gezellig! Ik maakte kennis met de hele familie en er werd gezongen en gitaar gespeeld. Elke keer als mijn bord leeg was gooide de moeder er een nieuw stuk cake op. Dat heet gastvrijheid.

:)

Jongens, ik ga deze post afsluiten! Volgende keer vertel ik over de Pancake Rocks en, naar alle waarschijnlijkheid, over de Frans Josef Glacier! :)

groetjes!

Ps 1. Tot slot nog een kleine anekdote, ..om jullie een beeld te geven van leven en slapen in hostels!
Mijn op-een-na-laatste ochtend in Wellington, ik sliep uit tot een uur of elf, had ik 's morgens een douche genomen. Met een handdoekje om en mijn toilettas in mijn hand liep ik door de gang terug naar kamer. Ik opende mijn toilettas om mijn sleutel er uit te pakken, maar ...mijn sleutel zat niet in het voorvakje.

Shit. Ik zoeken, maar de sleutel lag naar alle waarschijnlijkheid nog in mijn kamer. Oke, dan maar op de deur kloppen. *klopklopklop* Niks. *KLOPKLOPKLOP!!!* Weer niks, ..er was simpelweg niemand in de kamer. Voor alle zekerheid liep ik terug naar de badkamer om te kijken of ik mijn sleutel daar misschien had laten liggen, maar dit bleek niet het geval. Creatief als ik soms kan zijn ging ik op zoek naar een schoonmaakster op de verdieping. Tevergeefs. Er zat weinig anders op dan naar beneden te gaan en de receptie om een reserve sleutel te vragen. Pff. Spitsuur natuurlijk.

Met een veels-te-klein handdoekje om (net groot genoeg om alles te bedekken) stapte ik de lift in en drukte op de G van Ground. Bij de receptie stond een rij, maar aangezien ik een spoedgeval was mocht ik eerst.
De Franse jongen achter de balie tovert een grijns tevoorschijn als 'ie mij ziet staan.
'How can I help u, babe?', vraagt 'ie me.
'I forgot my key in the room..', antwoord ik overbodig, ook maar met een grijns. Ik besluit meteen om voortaan altijd aan mijn sleutel te denken, ..maar liever neem ik gewoon mijn kleding mee als ik ga douchen!

Ps 2. Het Lord of the Rings-raadseltje is door mijn vader geraden! Gollum zat hier inderdaad de vis te eten/verscheuren!
Pap, gefeliciteerd! Heb je dan toch altijd gelijk? ;)