Bye bye New Zealand!

Bye bye, New Zealand!

:*(

Dit is de laatste, de aller- aller- allerlaatste post vanuit Nieuw-Zeeland! Morgen vlieg ik terug naar het land van de Ozzies, naar Melbourne om precies te zijn. Daar heb ik vanzelfsprekend ontzettend veel zin in! Sowieso heb ik zin in de reis, want ik vind vliegen en vliegveld-hangen erg leuk, ..opwindend zelfs!

Deze laatste, aller- aller- allerlaatste post vanuit Nieuw-Zeeland komt vanuit Christchurch. Op de foto hiernaast zien jullie een stukje van Cathedral Square, één van de leukste plekken van Christchurch en midden in het centrum van de stad gelegen. Het plein wordt omgeven door historische gebouwen, waaronder de Christ Church Cathedral, te zien op de foto!
Cathedral Square is mijn lievelingsplek geworden en ik kan hier uren en uren rondhangen. De hele dag door is hier van alles te zien, te doen en te beleven: kunst, Jezus-fanatiekelingen, markt, straattheater, (live)muziek, ..en bovendien is dit plein een ontmoetingsplek voor zowel locals als reizigers.

Mijn eerste keer Christchurch, dat was net voor mijn vorige post, ben ik goed toeristisch bezig geweest! Ik bleef toen drie nachten en twee dagen in de stad en bezocht tijdens deze dagen de Botanic Gardens, de Cathedral, het Arts Centre en de musea van de stad.
Na deze dagen pakte ik de bus richting Kaikoura. Kaikoura is een klein plaatsje gelegen aan een baai aan de oostkust. Mooie omgeving (zee en bergen, bergen en nog meer bergen) maar Kaikoura op zichzelf is weinig bijzonders. Waarom ging Karin er dan naar toe?? Vanwege de walvissen, orka's, dolfijnen, blauwe en geelogigepinguïns, zeevogels en zeehonden!! :D
Woeiii!
Ik ben twee nachten in Kaikoura gebleven. Ik kwam tegen de avond in het hostel aan en maakte tijdens het eten (gratis soep!) kennis met Emma, een heel leuk meisje uit Groningen. We dronken thee, bier en 's avonds zijn we nog naar een 24-shop geweest voor een fles wijn en TimTam's! Gezellige avond gehad!

De volgende ochtend vertrok Emma (op de fiets) richting Christchurch en ik maakte mezelf gereed voor de Whale Watch! Wat een ervaring was dat zeg! Met z'n honderdduizenden stapten we op een luxe boot en voeren we met een behoorlijke snelheid van de kust af. De boot was voorzien van een zoeksysteem waarmee de kapitein de walvis kon traceren. Hij kon precies zien (horen...?) waar de walvis zich bevond en wanneer en waar 'ie boven water zou komen. Een walvis blijf ongeveer 45 minuten onder water om vervolgens een klein kwartiertje naar boven te komen. Dit doet 'ie om te ademen en om zijn voedsel te verteren.
Het was even zoeken, maar uiteindelijk vonden we twee spermwhales!
Wat een naam, he? Toen deze walvis voor het eerst gevangen werd trof men na het opensnijden van zijn voorhoofd zo'n 2,5 ton witte substantie aan. Men nam vervolgens aan dat hier de voortplantingsorganen zouden moeten zitten en vanwege de enorme hoeveelheid "sperma" kreeg het arme beest de naam "sperm whale". Later werd een vrouwtje van hetzelfde type gevangen en opengesneden en toen bleek dat ook zij, ..verrassend genoeg, een kop vol sperma had! :)
Ha, maar goed. Ik heb ze dus gezien, eerst de ene en een kwartiertje later vonden we de ander. Prachtig! De kanjers lagen lekker ontspannen op het water, spoten af en toe een plens water de lucht in en verdwenen uiteindelijk weer onder water. Daarbij een mooie zwieper makend met de gigantische staart!



Op de terugweg zagen we dusky-dolfijnen! Dit zouden de meest vriendelijke en sociale dieren ter wereld moeten zijn. Ik had nooit eerder een dolfijn gezien en nu zag ik er wel 40, ..en ik werd er helemaal blij van. De dolfijnen zwommen met de boot mee, doken in en uit het water en vertoonden al hun kunsten. Het is niet te geloven hoe ongelooflijk snel, vrolijk en energiek deze diertjes zijn, ..zeker niet na het zien van een stel slome walvissen! :)
Uiteindelijk bleven we maar tien minuutjes bij de dolfijnen, toen voer de boot verder, maar het was absoluut een hoogtepunt van mijn reis en die nacht droomde ik dat ik een dolfijn was. Ik heb dan ook besloten dat ik in een volgend leven dolfijn ga worden, een dusky-dolfijn natuurlijk. En tot die tijd kijk ik uit naar een kans om in Australie met dolfijntjes te zwemmen! :)

Na de Whale Watch had ik een "date" met Benjamin uit Frankrijk. We hadden samen in de bus en op de boot gezeten en deze Fransman was bijzonder enthousiast en amusant. Als een kleuter zat 'ie naast me te zingen en te stuiteren elke keer als er misschien een walvis gespot was en zodra de deuren naar het dek opengingen greep 'ie zijn camera en liep hij iedereen omver om maar als eerste buiten te kunnen zijn.

"Ahh, you must think i'm a dork, don't you??!", vroeg hij me halverwege zijn Franstalige uitvoering van "They call him Flipper, Flipper, faster than lightning".

"Just a bit", was mijn droge reactie. Toen de tour afgelopen was werd 'ie weer normaal en gedroeg hij zich als een gezonde, arrogante en 28-jarige Fransman. Hij nodigde me uit om die avond een fles wijn te komen drinken in zijn hostel en hier ben ik op in gegaan. Ik zeg immers al vaak genoeg nee, simpelweg en puur uit automatisme, en hier moet ik gewoon eens aan gaan werken. Bovendien leek het me altijd al leuk om wijn te drinken met een echte Fransman! ;)

Uiteindelijk heb ik een heel leuke avond gehad samen met Benjamin, Daniel (een stuk, echt een ongelooflijk stuk!) uit Duitsland en nog een paar Canadezen, en dronken we niet één fles wijn, maar gingen er zes flessen doorheen! Ik heb genoten van deze avond, van de gesprekken (die eens niet over bier, vrouwen&seks en reizen gingen) en alle gezelligheid. Tijdens deze avond realiseerde ik me meer dan tevoren hoe mooi, bijzonder en tegerlijkertijd vreemd het is om elke dag nieuwe mensen te leren kennen en om een level van omgang en gespreksvoering te hebben alsof je elkaar al jaren kent. En dan neem je afscheid, onvermijdelijk, en zie je elkaar, waarschijnlijk, nooit meer. Ik leer zoveel mensen kennen, in alle soorten en maten. Soms zit daar iemand tussen waarbij ik een gevoel heb: van jou wil ik nog geen afscheid nemen. Ik heb alleen niet altijd die keus...

De dag voordat ik naar Kaikoura vertrok had ik me enigzins gericht op het maken van een plan voor mijn laatste paar dagen in Nieuw-Zeeland. Ik wilde sowieso naar Kaikoura voor mijn walvis- en dolfijn avontuur en eigenlijk wilde ik Mt Cook nog bekijken. Dit schijnt een, wederom, spectaculair National Park te zijn en Mt Cook is de hoogste berg van Nieuw-Zeeland.

Aan de andere kant had ik geen zin meer om te reizen, ..geen zin om mijn spullen in- en uit te pakken, geen zin om weer uren in de bus te zitten. Klinkt gek, he, ..maar reizen maakt (in ieder geval mentaal) moe. Onderweg naar Christchurch besloot ik dan ook om Mt Cook te skippen en om lekker een vette week in de stad te blijven hangen: uitslapen, relaxen en fijne mensen leren kennen!

Zo gezegd zo gedaan. Het hostel waar ik in eerste instantie één nacht geboekt had vond het geen probleem om hier zeven nachten van te maken, dus accommodatie was snel geregeld.
Een paar uur later kwam ik Julia tegen, een meisje uit Duitsland. Zij is vanaf dat moment mijn stap-, eet- en koffiemaatje geworden! Diezelfde avond zijn we gaan stappen. Eerst bezochten we een Ierse pub en later zijn we naar de Base-bar gegaan. Hier werden we opgepikt door een Kiwi-man die ons alle pubs, bars en discotheken van Christchurch gewezen heeft!

De dag erna kwam ik Emma (Kaikoura) weer tegen. Ook zij bleef een paar dagen in Christchurch hangen en sliep in hetzelfde hostel als Julia en ik. Wederom veel gaan stappen. Ik moet zeggen dat dat toch hetgeen is wat ik de afgelopen dagen voornamelijk gedaan heb: stappen, uitslapen, ontbijten, winkelen, bioscopen en koffie drinken @ Starbucks! :) Overdag bespraken we de veelal hilarische ervaringen van de nacht ervoor. Zo had Emma een jongen gevonden die haar graag een drankje wilde betalen. Toen ze hier uiteindelijk "toestemming" voor gaf kwam de sukkel met een glas kraanwater aanzetten. Of die keer dat ik ging stappen met een Ier die de hele avond geprobeerd heeft om me te zoenen. Toen 'ie uiteindelijk doorkreeg dat dit niet ging lukken, ..ik heb zo ongeveer zijn nek om moeten draaien om 'm dit duidelijk te maken, besloot 'ie heel nuchter: "Ah, maybe later!" :) Jullie begrijpen dat deze twee woorden veelvuldig door ons gebruikt zijn de dagen erna! :)

Toch ben ik niet meer de Karin die ik was. Dit merkte ik tijdens een avondje dansen in Shooters. Een meisje uit Denemarken, jong, blond en ietwat naief, was die avond met ons meegegaan. Op een gegeven moment kwam ze naar mij toe om te vertellen dat er een gast achter haar aan zat en ze wilde graag van 'm af. Of ik dat even wilde regelen.

Dat was ik vroeger: dansen en flirten, genieten van alles aandacht en naderhand niet meer weten hoe van al die mannen af te komen. Nu was ik dus degene die een gast ging vertellen dat 'ie op moest zouten en beter niet meer terug kon komen. Toen we het er later over hadden vertelde het Deense meisje me dat mannen vaak bang van mij zijn, ..of dat ik ze in ieder geval enigzins afschrik door middel van mijn attitude.

Wie had dat ooit gedacht...

Ook Nir en Tomer, mijn helden uit Israël, zaten in Christchurch. Gisteravond namen we afscheid. Zij gaan niet naar Australië, maar vliegen over een weekje naar Azië.

En toch heb ik het gevoel dat ik ze gaan weerzien...

Katrin, Dunedin, bleek tevens voor een paar dagen in Christchurch. Zij slaapt in een ander hostel en ze heeft geen mobiele telefoon, dus afspraken maken bleek lastig danwel onmogelijk. In ieder geval gaan we vanavond samen uit eten en naar de bioscoop! :)

O trouwens, ik heb een souvernir! Een heuse Jade (Greenstone) ketting, handmade by Maori! :) Ik was al een tijd op zoek naar een dergelijke ketting, maar ik moest natuurlijk weer een echt en perfect exemplaar vinden. Nu vond ik deze Hook, staat voor een veilige reis over water en land...

Hieronder nog wat meer foto's. De twee foto's hieronder zijn 's nachts met de zelfontspanner gemaakt na een nacht dansen in Shooters. Op dergelijke momenten vergeet ik altijd mijn instellingen te gebruiken, dus de foto's zijn niet goed belicht en hierdoor wat vaag. De jongen links is Tomer en de jongen rechts is Nir. Julia draagt een roze shirt en Emma het groene truitje.

Julia en ik. Op de twee foto sta ik samen met Emma en de maffe Ier. Let niet op mijn gekke bek, ..ik dacht dat we gekke bekken zouden doen. Of kan ik beter zeggen dat ik een Maori-act opvoer? :)

Emma had euro's in haar portomonnee zitten. Jezus, wat een klein geld, ..dat moesten we echt even op foto zetten! Op de tweede foto at ik samen met Emma en Julia sushi. Ik had sushi met kip, zalm en advocado.

Bleeeh!!! :S

De afgelopen dagen waren vergelijkbaar met mijn dagen in Airlie Beach, ..al had ik hier geen Luke bij me, en ze waren heerlijk! Leuk hostel, leuke en mooie stad en ik heb ontelbaar veel mensen leren kennen, ..in het hostel, in de bars, ..op straat! Dat is het voordeel als je ergens langer blijft dan een paar dagen, ..je maakt daadwerkelijk vrienden. Alhoewel deze vrienden voor hetzelfde geld vrienden kunnen zijn die je erna nooit meer ziet. Maar dat maakt niet uit. Vrienden voor zolang het uitkomt, vrienden met wie je een toptijd hebt voor zolang je in elkaars straatje past. En zo niet, dat niet. Dan maak je weer nieuwe vrienden ergens anders.

Ik vind 't prima, alhoewel ik, zoals ik eerder zei, een aantal mensen graag weer zou weerzien! :)

Morgen vlieg ik naar Melbourne en als deze stad me bevalt wil ik hier blijven.

Blijven!

Werken en wonen, misschien wel voor een aantal maanden.

Daarna pas weer reizen.

Iedereen die ik tot zover tegen ben gekomen die eerder in Melbourne is geweest, vertelde me dat het een geweldige stad is, ...en dat ik in de wijk St. Kilda moet gaan zitten.

Tot de volgende post, lieve mensen! :)

xxx

ps: Ik heb trouwens een Chiwawa vastgehouden! Ik kwam een meisje tegen en zij had twee van deze hondjes. Je kent ze wel, die kleine hondjes (lijken meer op hamsters) die niet blaffen er erg polulair, hip en bruikbaar zijn als baby onder de useless trash celebs zoals Paris, Nicole Richie en de Olsen twins!
Ik had nog nooit een Chiwawa in het echt gezien en kreeg er nu dus eentje in mijn armen. Ik moet zeggen, ..bekennen: ze was inderdaad wel erg vertederend! :*S

Vanuit Christchurch!

:)

G'day!

Via Te Anau, Milford Sound, Queenstown, Dunedin en Oamaru ben ik in Christchurch beland. Ditmaal een post vanuit het mooie Christchurch!

Om te beginnen met én in Te Anau. Te Anau ligt aan de Zuidoostelijke oever van Lake Te Anau. Het stadje heeft 1800 inwoners en vormt het handelscentrum van Fiordland. Lake Te Anau is het grootste meer van het Zuidereiland en is voortgekomen uit gletsjers.
Het is mij trouwens opgevallen, misschien jullie inmiddels ook.., dat Nieuw-Zeeland zijn bezienswaardigheden graag een unieke, trotse (en schijnbaar belangrijke) naam en plaats in rang geeft: grootste danwel kleinste, oudste, hoogste, steilste, meest zuidelijke of noorderlijke..! Wanneer een dergelijke benoeming niet overeenkomt met de werkelijkheid wordt de bezienswaardigheid het op-1, 2, 3-na grootste, hoogste of steilste van allemaal genoemd.
In dit geval is Te Anau het grootste meer van het Zuidereiland en het op-1-na grootste meer (Lake Taupo kicks ass!) van Nieuw Zeeland.
:)

Goed, genoeg onzin.
Te Anau ligt niet ver van Queenstown en na een kleine twee uurtjes rijden zette de bus me af voor het visitor centre. Vanaf dit punt ben ik op zoek gegaan naar een hostel, ..wat nog best een lastig karwei bleek! De nacht ervoor had ik nauwelijks geslapen, ik wilde dus graag een kamer met een bed om op neer te crashen.
Na lang zoeken vond ik een hostel, ..ik kon er alleen pas na de middag in vanwege-het-één-of-ander. Misschien was dat maar goed ook, want uiteindelijk heb ik een heel fijne dag beleefd in Te Anau en die dag had ik niet beleefd wanneer ik was gaan slapen! Ik ben koffie gaan drinken (altijd een goede start! :)) in een klein café en maakte hierna een mooie wandeling langs het meer. Uiteindelijk ben ik met een kleine picknick-lunch aan de waterkant gaan zitten om lekker te ontspannen na de drukke dagen in Queenstown!

Hieronder de foto's van (Lake) Te Anau!





Een dag later ben ik naar Milford Sound gegaan!
Milford Sound is een fjord welke zich kenmerkt door steile bergwanden, imposante watervallen en de driehoekige Mitre Peak! (met 1692 meter is de Mitre Peak de hoogste berg ter wereld die direct uit zee oprijst!)
Ter informatie, een fjord is een bepaald type inham in een bergachtige kust, gekenmerkt door steile wanden die door gletsjerwerking zijn uitgesleten.
Uiteindelijk heb ik Milford Sound twee dagen achtereen bezocht.
De eerste dag maakte ik een busreis (van Te Anau naar Milford Sound) en een 2,5 uur durende boottocht door de Sound. Echt ongelooflijk mooi! De hoge steile bergwanden, waar je als het ware tussendoor vaart, geven de Sound een duister, mysterieus karakter. Bergen doemden voor ons op, zeehonden en pinguins doken in en uit het water alsof het de normaalste zaak van wereld was en de watervallen waren simpelweg spectaculair! De boot stopte vlakbij (zeg maar gerust onder) de watervallen en nooit eerder zag ik zulke schitterende exemplaren!

Na de cruise bracht de bus ons weer terug naar Te Anau. Het was trouwens een heel fijne bus met grote stoelen naar de ramen toe gedraaid en een glazen dak, waardoor je de bergen van top tot teen kon bekijken.
Onderweg maakte de chauffeur weliswaar stops bij uitzichtpunten, maar 's avonds zat ik toch met een onbevredigd gevoel in mijn maag. Eén van de mooiste plekken op aarde, zonder twijfel, ..en ik was er in een dag doorheen gegaan. Een dag waarvan het grootste deel van de tijd in een bus doorgebracht werd. Had ik het allemaal wel goed genoeg gezien? Goed genoeg in me opgenomen..?
Ik vond van niet! :)
De tweede dag in Milford Sound bracht ik alleen door. Wandelen, picknicken, zitten en kijken! Heerlijk!

Hieronder de foto's van de boottocht en de wandeling. Op foto 6, 7 en 8 zien jullie de Bowen Falls. De godsgruwelijke Stirling Falls zijn te bewonderen op de laatste 5 (!) foto's.
De Mitre Peak, driehoekig en te zien op vier foto's, is niet te missen! :)

Terug richting Queenstown!

Tijdens de wandeling had ik bedacht én besloten om nog een dagje in Queenstown door te brengen. Ik had sowieso wat tijd nodig om mijn verdere reis te bekijken, de tijd begint te dringen, en zonnige dagen in parken lenen zich daar uitermate goed voor. :)

Eenmaal aangekomen in Queenstown begon het hostel-probleem zich weer op te dringen. Ditmaal bleek het echter wat serieuzer dan vorige keren! Het eerste hostel waar ik aanklopte, ..vol, gaf me weinig hoop. Het was heel erg druk in Queenstown, vertelde de jongen achter de balie me, en het kon best eens het geval zijn dat alle hostels in de stad vol zaten.

'Komt wel goed', dachten Karin en haar eeuwige optimisme, ik had immers elke keer een bed kunnen regelen tot dat moment, dus vol goede moed ging ik verder.

Maar de jongen kreeg gelijk: alle hostels en motels zaten volgeboekt. Onderweg naar mijn laatste hoop, ..ik was toen al dik anderhalf uur aan het rondlopen, sprak ik een meisje op straat aan. Ze zag er uit als een backpacker, bleek ze inderdaad te zijn, en ik was verdwaald. Toevallig had zij al ingecheckt in het hostel waar ik naar op weg was en we wandelden samen richting te receptie. Ze was verschrikkelijk meelevend toen ik mijn verhaal vertelde en ze bood aan om wat kleine (boodschappen)tassen van me over te nemen, ..iets wat ik natuurlijk afsloeg (..alhoewel ik zelf niet zo goed weet wat daar natuurlijk aan is). Zonder verdere discussie trok ze twee tassen uit mijn handen en zo kwamen we dan uiteindelijk aan bij mijn laatste hoop.

Mijn laatste hoop, ..zat vol! Mijn nieuwe vriendin raakte enigzins van haar stuk en ze begon wanhopig met haar armen in de lucht te zwaaien waardoor de receptioniste gedacht moet hebben dat zij degene was die vannacht in het park zou slapen. "Ooh my God! You poor thing! What are you gonne do now", riep ze uit. Zelf was ik het eigenlijk erg grappig gaan vinden allemaal, ..spannend ook, want wat ging ik nu doen! :)

Ik ben teruggewandeld naar het eerste hostel waar ik naar een bed gesolliciteerd had. Die jongen kende mijn verhaal, wist hoe lang ik op zoek was geweest naar een hostel en hij kon hierdoor ongetwijfeld het meeste begrip opbrengen wanneer ik 'm zou vragen of ik mijn tassen mocht stallen. Dat vond 'ie inderdaad geen probleem, ik hoefde 'm zelfs niets te betalen.

Uiteindelijk heeft mijn avond er als volgt uitgezien: ik heb stiekem gekookt in de keuken van het hostel, heb stiekem gedoucht in de badkamer van het hostel en ben uiteindelijk wat gaan drinken en Internetten in de stad. Ik had bedacht om (stiekem) in de tv-room van een willkeurig hostel te gaan slapen, daar staan namelijk grote banken, maar op het moment suprème bleken deze kamers op slot. Er zat dus niks anders op dan een nacht in het park te slapen..

Ja echt.

Althans..

..ik heb het geprobeerd. Ik haalde mijn slaapzak uit de locker en zocht een bankje in het park om op te gaan liggen. Na een uur had ik nog geen oog dichtgedaan. Overal geluiden, vuilnismannen met vuilniswagen die 's nachts aan het werk zijn, dronken backpackers die in de bosjes staan te plassen of te kotsen en stiekem was het ook best koud. Uiteindelijk heb ik een half uurtje kunnen slapen en toen ben ik terug gegaan naar het hostel voor mijn bagage.

Gelukkig had ik voor die ochtend een vroege bus naar Dunedin kunnen regelen!

Slapen als een os! :)

In de bus naar Dunedin sliep ik als een os.

Onderweg maakte de chauffeur een stop in Cromwell, een stadje waar weinig interessants te zien of te beleven is behalve 'Jones Fruit Stall'! Dit moet absoluut genoemd worden, want Jones verkocht de meest prachtige producten! :) Hier haalde ik (gedroogd) fruit en honey strawberry nougat voor de rest van de reis.

Aangekomen in Otepoti, ofwel... Dunedin!

Dunedin, een studentenstad (University of Otago) aan de Otago Harbour, is leuk! Een grote stad, de op-1-na grootste stad van het Zuidereiland, in 1848 gesticht door Schotse kolonisten. Dunedin is op een heel leuke manier gebouwd. Het middelpunt van de stad is The Octagon, een achthoekig plein. Midden op het plein is een klein park waar je kunt picknicken en een paar keer per dag speelt hier een muziekfontein. Om The Octagon staan een aantal mooie Victoriaanse en Edwardiaanse gebouwen zoals de Municipal Chambers en de St.-Paul's Cathedral.

In de bus had ik kennis gemaakt met een meisje uit Duitsland, Sabrina. We waren aan de praat geraakt en wandelden samen richting Dunedin Central Backpackers. Onderweg naar het hostel bleek al dat Sabrina en ik niet goed met elkaar overweg konden. We botsten, splitsten en de rest van de periode in Dunedin hebben we elkaar niet meer gezien.

In het hostel maakte ik kennis met Katrin, wederom een meisje uit Duitsland, ditmaal van Berlijn. Met Katrin heb ik de vier dagen en vijf nachten in Dunedin doorgebracht. We hebben veel plezier gehad, veel gelachen en ons contact was erg intensief. Katrin was naar Nieuw-Zeeland gekomen om een vriendin op te zoeken en nu, na een week met haar vriendin samen gereisd te hebben, reisde ze in haar uppie in vier weken het Zuidereiland door.
Katrin is leuk, ..spontaan, vrolijk en enthousiast. Het begint er op te lijken dat ik mijn maatjes op die basis selecteer! ;)

De eerste dag in Dunedin hebben we een bezoekje gebracht aan de Art Gallery en het Otago museum. Ik vond het Otago museum heel leuk en, zoals we van de Kiwi's gewend zijn, veelzijdig! Er waren veel (kunst)voorwerpen over Maori's te vinden, zoals kleding, sieraden, gereedschap zoals wapens en vishaken, maar ook stond er een kayak (waka) tentoongesteld. Met dergelijke kayaks zouden de Maori's jaren en jaren geleden vanuit de Polynesische eilanden naar Nieuw-Zeeland gepeddeld hebben. Indrukwekkend, ...niet alleen vanwege het feit dat ze met eenvoudige kayaks weken over zee gepeddeld hebben, maar de kayak was prachtig! De oude Maori's hadden er een gewoonte van gemaakt om elk onderdeel van wat-dan-ook heel kunstig en gedetaileerd te bewerken. Zo gebruikten en gebruiken ze bone carving en houtsnijwerk om elk simpel instrument tot kunst te maken.

Trouwens niet alleen de Maori's kwamen aan bod, ook andere volken rondom Nieuw-Zeeland werden in het licht gezet. Verder was er een grote tentoonstelling over Antartica.

Na het museum zijn Katrin en ik naar de bioscoop gegaan om Dreamgirls te bekijken. Best een aardige film, losjes gebaseerd op het verhaal van The Supremes. Muziek en film is altijd leuk en Beyoncé en Jamie zijn altijd fijn om naar te kijken. De film geeft een beeld van de harde, vaak genadeloze wereld van de muziekindustrie, ..waar alles om geld en verkoop draait en talent lang niet altijd beloond wordt.

Enigzins verrassend wel, hoe Beyoncé in eerste instantie geloofwaardig als middelmatig zangeresje neer wordt gezet..

De dag erna heb ik, wederom met Katrin, de steepest street in the world bezocht. Baldwin Street! Met een stijgingspercentage van 38% is dit de meest steile straat van de hele wereld! Natuurlijk zijn we naar boven geklommen en hebben we een paar gekke foto's gemaakt. Als je je trouwens afvraagt wat ik aan het doen ben op de foto: ik speel Japanner!

De dag erna pakten we de bus naar het schiereiland Otago Peninsula. Hier is opzich heel veel te doen en te zien, maar dan heb je wél een auto nodig. Aangezien wij geen auto hadden en de bus ons maar tot Portobello wilde brengen hebben we weinig van het eiland meegekregen. We hebben nog wel een korte wandeling gemaakt, maar zijn al snel terug naar Dunedin gegaan.

Die avond zijn we bij een Thai gaan eten! ;)

Katrin verliet Dunedin een dag voor mij. Nadat ze goed en wel op de bus naar Queenstown zat (ik had haar sterk aangeraden een hostel te boeken! :)) ben ik de universiteit en het Dunedin Railway Station gaan bezichtigen.
Alhoewel het went, blijft het vreemd om telkens met ontmoeten en afscheid nemen bezig te zijn. Toch vind ik het ook elke keer fijn om na een intensief contact met iemand mijn tijd weer alleen door te brengen. Ik voel en (be)leef bewuster en intenser als ik alleen op pad ben.
Diezelfde dag ben ik naar Cadbury World gegaan, een chocoladefabriek! Hier heb ik een rondleiding door de fabriek gekregen! Een gids vertelde over de geschiedenis van de fabriek, hoe de chocolade gemaakt wordt en natuurlijk mochten we van alles proeven en mee naar huis nemen. Tussendoor stelde de gids vragen over hetgeen hij eerder verteld had. Als je het antwoord op een vraag goed had gooide hij je een extra reep toe.
En ik had toevallig héél goed opgelet! ;)

Hieronder een foto'tje van het Railway Station.

Vanaf Dunedin ben ik naar boven geklommen en kwam ik terecht in Oamaru.

Grappig, ..Oamaru staat in geen van mijn reisgidsen en het bleek hier verrassend leuk te zijn! Een klein stadje, bekend vanwege zijn goud en Oamaru-steen. Hier ben ik naar de Blue Pinguin Colony gaan kijken! Kleine pinguis (25 cm!) komen net voor dusk in kleine groepjes aan land na een hele dag vissen op zee. Op het strand nemen ze de tijd om zich te ontspannen, te wassen en wat te socializen, waarna ze met z'n allen de heuvel op klimmen en in hun nestjes gaan slapen. Echt heel mooi en koddig om te zien!

Oamaru bezit volgens de boeken, ..komt 'ie weer, de mooiste tuinen van Nieuw-Zeeland, dus dit leek me wel een bezoekje waard!

Aangekomen in Christchurch, een paar uur geleden, ben ik meteen naar het postkantoor gegaan. Mijn ouders hebben twee weken geleden namelijk een pakje opgestuurd met daarin mijn iPod en een heleboel lievigheid. Voor degenen die dit nog niet wisten: ik had mijn iPod leeggetoverd! Mijn ouders hebben 'm weer vol(ler dan vol) gezet en nu lag 'ie dus in Christchurch op me te wachten! :)
We waren heel blij om elkaar weer te zien en het is fantastisch om al mijn muziek weer bij me te hebben!

Pap, mam, ..bedankt! :)