Karin in de outback!

Update!
Zoals beloofd, de foto's van Karin in de outback!
Klik hier om de foto's te bekijken.
Nadat de eerste foto aangeklikt en geopend is kan je heel gemakkelijk "next" kiezen en zo door de foto's bladeren (en klikken voor een vergroting). Het zijn 84 foto's, dus neem de tijd! :)

De outback.
Heet. Droog. Rood. Stoffig. Leeg. Schitterend. Gevarieerd en groot, gigantisch eigenlijk, en heel erg uitgestrekt! Eindeloze vlakten. Een overweldigend stuk van Australië, ..ongelooflijk en bijna ongeloofwaardig.
Dat zijn de eerste woorden die bij me opkomen als ik over de outback van Australië vertel.
Tien dagen lang reden we door één van de oudste landschappen ter wereld, off the beaten tracks, kampeerden we wild, sliepen we in swags (waterdichte slaapzakken) onder de sterrenhemel en hadden we het gevoel dat wij de enige mensen op de wereld waren. 's Nachts luisterde ik naar het gehuil van de dingo's en die keer dat er een paard in de swag van mijn mate stond te koekeloeren zal ik nooit vergeten! Ik heb tientallen kangoeroes gezien, zo in het wild, en met grote sprongen gingen ze in het rond en verdwenen ze in de allerverste verte. Ik zag dingo's, emu's, wallabies, slangen, spinnen en heel grote, mooie hagedissen (met stekels en blauwe tongen!).
Oja, en de vliegen, die mogen in dit verhaal niet ongenoemd blijven. Vliegen waren er altijd en overal en met honderd tegerlijk probeerden ze je neus, mond en oren binnen te dringen. Mijn flynet bleek dan ook een uitkomst!
Gemiddeld kwamen we één dorp per dag tegen en hier dronken we dan een biertje of een koffie. Een dorp in de outback kan gerust uit drie huizen en een pub bestaan.
Ik begrijp nu hoe mensen in de middle of nowhere kunnen én willen leven, met niets meer dan elkaar, muziek en intieme gezelligheid...

Ik word er hier in Australië elke dag aan herinnerd hoe mooi het leven is. 16 april, tourdag 1, stond Simon met de Toyota Landcruiser (God, ik ben kapot van deze wagen!) voor mijn hostel in Adelaide. Hij stelde zich voor als de gids en maakte gelijk kennis met een Karin die om 6 uur 's morgens stond te stuiteren van opwinding. Ik was de eerste pick-up, dus samen reden we de halve stad door om de groep compleet te maken.
De groep was klein en bestond uit vier Australiërs (twee bevriende koppels), drie Duitsers, een stelletje uit Zwitserland en ik. Een heel ander soort groep dan voorheen, maar absoluut niets minder leuk! Iedereen was enthousiast en vrolijk en de sfeer in de groep was hierdoor erg gezellig!

Dag 1
De eerste dag reden we via Pt. Augusta (lunch) en Quorn (koffie) naar de Flinders Ranges in Flinders Ranges National Park. Klik hier als je de route op de kaart wilt volgen. De Flinders Ranges is één van de oudste landschappen ter wereld, zo'n 800 miljoen jaar, en wordt gekenmerkt door gorges, bergen en uitgestrekte vlakten. In principe zijn de rotsen hier gewoon grijs, maar doordat er ijzer in het gesteente zit kleurt alles (oxidatie) rood! Het was een heel gevarieerd (en rood!) landschap en ik vond het er prachtig! Wij maakten een korte wandeling naar een zeer oude Aboriginal art site en bekeken hier de rotstekeningen gemaakt door middel van steengruis en dierenvet. Geheel origineel zijn de tekeningen echter niet meer, want ze worden regelmatig bijgewerkt om zo te voorkomen dat ze verdwijnen.
Die middag zochten we hout voor ons kampvuur en reden we door naar de plaats waar we die nacht zouden gaan slapen. Ik heb inmiddels vaker wild gekampeerd, maar dit bleek iets nieuws! Het bos is rijk aan insekten (heel grote!) en 7 van de 10 gevaarlijkste slangen ter wereld leven in Oz, dus slapen met je hoofd in de buitenlucht ís dan even slikken. Uiteindelijk heb ik die nacht, en elke nacht die nog zou volgen, verschrikkelijk lekker geslapen! :)
We maakten een kampvuur met het hout wat we verzameld hadden. Dit vuur gebruikten we voor het koken en 's avonds zaten en sliepen we eromheen. Simon had zijn gitaar meegenomen, bleek goed te kunnen spelen én zingen, en regelmatig trakteerde hij ons op livemuziek. Andere avonden zaten we tot laat bij het vuur te kletsen of spelletjes te spelen! Heel erg knus... :)

Dag 2
Wilpena Pound! We waren nog steeds in het Flinders Ranges National Park en vandaag maakten we een wandeling door Wilpena Pound. Wilpena Pound is mijns inziens een natuurwonder, want deze bizarre rotsformatie is cirkelvormig en doet hierdoor sterk denken aan een openluchttheater! Mooie wandeling, niet al te zwaar, maar met spectaculaire uitzichten en geweldig groen.

Tegen het eind van de middag bezochten we Iga Warta. Iga Warta is een community in de Flinders Ranges en hier woont een groep Aboriginals die trachten bezoekers wat meer inzicht en begrip voor hun cultuur bij te brengen. Dit doen ze door middel van het vertellen van verhalen en door bezoekers deelgenoot uit te laten maken van hun tradities.
Het was een heel mooie, bijna spirituele ervaring om deze vriendelijke mensen te ontmoeten! Na een warm onthaal nam Terrence, de stamoudste, ons mee naar een Ochre (oker) Pit. Dit is een plek waar de Aboriginals heen gaan om hun lichamen te beschilderen met verschillende kleuren oker gemengd met water. Het doel van deze beschilderingen is om lichaam en geest in contact te brengen met Moeder Aarde. Onze gezichten werden ook beschilderd. Iedereen werd trouwens beschilderd, dus niet alleen wij, maar ook de kinderen en zelfs de hond kreeg een kleurtje! :) Elke kleur had een unieke betekenis.
Het klinkt misschien ietwat hilarisch, maar eigenlijk was het erg mooi. Sowieso was en ben ik erg onder de indruk geraakt van (de cultuur van) de Aboriginals gedurende mijn tijd in Oz. Ik vind het een mooie cultuur vol prachtige gedachten en verhalen. Terrence zal ik nooit vergeten. Hij heeft grote indruk op mij gemaakt en ik op mijn beurt heb zijn hart gestolen. Hij kon niet geloven dat een meisje als ik vrijgezel had kunnen blijven en vroeg me, voor een volgend leven, alvast ten huwelijk! :)
Na het eten kwamen de bewoners van Iga Warta naar ons kamp toe om verhalen te vertellen en het werd een heel gezellige, leerzame en vooral interactieve avond vol muziek, zang en dans. Share care and respect, is het uitgangspunt van de Aboriginals.
Ik heb me enigzins verdiept in de cultuur, de geschiedenis en de huidige situatie van Aboriginals in Australie (het is en blijft mijn vak, hè...?) maar ik heb besloten om jullie er hier niet mee lastig te vallen. Klik hier als je meer te weten wilt komen.
Tot slot hadden we een "damp". Dit is een bal deeg gemaakt van niets meer dan meel en water. Deze bal wordt begraven in het hete zand onder het kampvuur om er vervolgens als brood uit tevoorschijn te komen! Heel geinig en het was nog lekker ook!
Die nacht sliepen we op de campground van Iga Warta. Ik zal deze avond nooit vergeten...

Dag 3
's Morgens reden we naar the crazy old man. Ja, zo heette 'ie geloof ik. Crazy old man woont ergens in de outback, net voorbij Flinders Ranges en absoluut in de middle of nowhere, en is een soort legende. Hij komt oorspronkelijk nog uit Nederland ook. Wij namen een kijkje op zijn landgoed en hij maakte ons bekend met zijn nogal ingewikkelde theorieën omtrent het alfabet. Hij voorspelde je toekomst, geloof ik, aan de hand van de letters in je naam, je geboorteland en -plaats enzovoorts. Ging natuurlijk helemaal nergens over, maar hij had er in ieder geval veel plezier in! :) Verder had crazy old man een wasmachine aangedreven door een fiets op zijn landgoed staan en was er een heleboel kunst in zijn stulpje te vinden. Hij noemde zijn landgoed dan ook Art Gallery. Oja, hij had ook een hond, die was ook enigzins vreemd.
We reden door naar Marree (lunch) en vanaf hier begonnen we aan The Oodnadatta Outback Track. De Oodnadatta Track is ongeveer 600 km lang en loopt van Marree tot Oodnadatta. Onderweg kwamen we de allermooiste attracties tegen! Zo William Creek, een echt outbackdorp met 6 (?!) inwoners, en Anna Creek Station. Anna Creek Station is met de grootte van België het grootste veebedrijf ter wereld! We wandelden over Lake Eyre, een zoutmeer met tien keer de oppervlakte van Singapore! Tussendoor werden we regelmatig geconfronteerd met The Dingo Fence. Dit hek, met een lengte van 9600 km, loopt van Surfers Paradise (Queensland) tot West Australië. De bedoeling van dit hek is, de naam zegt het eigenlijk al, om de dingo's van de schapen weg te houden.
Die avond sliepen we in het bos en heeft Simon wederom gitaar voor ons gespeeld. Hij speelde Waltzing Matilda en leerde ons meer over dit Australische volkslied.

Dag 4
Die ochtend bezochten we Lake Cadibarrawirracanna. Een prachtig meer en ja, dit is meteen de langste plaatsnaam van Australië.
We reden door naar Coober Pedy. Coober Pedy is een nogal bizar, maar uiterst interessant stadje! Allereerst is het de Opal City of the World. Ik heb me laten vertellen dat 80% van alle opaal ter wereld uit Coober Pedy komt en iedereen die er woont heeft iets te maken met de opaalmijnen. Daarbij is Coober Pedy zo heet dat een derde deel van de bevolking er onder de grond is gaan wonen! Ook hotels, restaurants en zelfs kerken zijn er ondergronds te vinden! Het stadje is, logischerwijs, erg toeristisch. Het weerbericht echter vertelt nooit de juiste temperatuur maar pretendeert dat het er wat koeler is..., dit om het toerisme in stand te houden.
Grappig feitje is dat de mensen in Coober Pedy zelf niet naar opaal mogen graven, maar ze mogen wel altijd hun huis uitbreiden, ...tot 30 meter diep! :)
De bewoners zijn stuk voor stuk enigzins apart. De Coobers, zo besloot ik ze te noemen, houden niet van de overheid. Dat werd tijdens het bezoek al snel duidelijk. Het politiebureau in Coober Pedy bestaat pas 30 jaar en is in die tijd al een paar keer opgeblazen (vroeger kon je er dynamiet in de supermarket kopen!) en nu is er besloten om een bombproof politiebureau te bouwen.
Daarnaast zijn de Coobers meesters in het ontduiken van de belasting. De belastingdienst denkt nog altijd dat er maar 200 mensen wonen, ...in plaats van de drie tot vijfduizend!
Coober Pedy heeft, tot slot, het allerduurste drinkwater ter wereld.
We kregen een rondleiding door een voorbeeld-woning en een voorbeeld-mijn en namen een kijkje in het opaalmuseum. Erg leuk allemaal!
Na Coober Pedy vervolgden we onze weg naar de Painted Desert om hier de nacht door te brengen. Onderweg kwamen we langs een plaats waar scènes van Mad Max 3 gefilmd zijn! Kennen we die film nog allemaal? Mel Gibson? Tina Turner? Thunderdome?

Dag 5
We begonnen de dag met een kleine wandeling door de Painted Desert en reden vervolgens door naar Oodnadetta. Dit vond ik een erg leuk plaatsje! Er was niks te doen of te beleven, maar het stadje straalde zo'n rust en vredigheid uit waardoor ik me er meteen thuis voelde. Dit vond de rest van de groep, die blij was toen we weer in de auto zaten, enigzins vreemd! :)
We dronken koffie in The Pink Roadhouse en brachten een bezoekje aan het Railway Station Museum. Dit museum geeft een beeld over de route van de oude en de nieuwe Ghan (trein). Daarnaast was er veel informatie te vinden over het leven in de outback. Heel erg leuk!
We bezochten later die dag het Dalhousie Station en zwommen in de Dalhousie Hot Springs. En heet was het water zeker, maar dan ben je ook weer gelijk schoon!

Dag 6
Vandaag reden we naar de Simpson Desert, een desert met een oppervlakte van 170.000 km²! Dit was spectaculair! Knalrood zand, red sand hill country, heldergroen groen en een strakblauwe lucht. De 4WD kon nu eindelijk laten zien waar 'ie goed voor was! De hitte was overweldigend, het hete zand liet je blote voeten sissen, en dan te bedenken dat de zomer al voorbij is!
We stopten in de middle of nowhere bij Old Andado Station. Hier woont een oude dame. In de zomermaanden is ze niet thuis, maar stelt ze haar woning wel open voor bezoekers! We namen een kijkje in haar stulpje omgetoverd tot museum (dat voelde wel raar) en genoten onze lunch in haar keuken.

Dag 7
We bereikten het Uluru - Kata Tjuta National Park en vandaag zouden we de Uluru, ofwel The Ayers Rock, gaan bezoeken! Uluru, een reusachtige monoliet, is het symbool van Oz, ...maar volgens mij kent iedereen 'm wel! Uluru is 3,6 km lang, 2,4 km breed en 348 m hoog en steekt maar liefst 5 km de grond in. Het meest bijzondere aan de Uluru is echter zijn kleur. De kleur verandert gedurende de dag en kan van helder oranje naar zwart transformeren! Voor de Aboriginals heeft de Uluru een grote culturele en religieuze waarde en al duizenden jaren is de rots een heilige plek die met respect moet worden behandeld. De Aboriginals (traditionele eigenaren van het nationale park) verzoeken, nee... smeken, je dan ook om Uluru niet te beklimmen. De rots is bedoeld om omheen te lopen, om naar te kijken en om naar te luisteren. Toch zijn er jaarlijks zo'n 300.000 mensen die naar de top klimmen. Dit is niet alleen pijnlijk voor de Aboriginals, maar ook nog eens levensgevaarlijk! Veel toeristen zijn tijdens de steile klim naar beneden gevallen en hierbij om het leven gekomen.
Voor mij in ieder geval genoeg reden om de Uluru niet te beklimmen. Wij wandelden in drie uur tijd om de rots heen. Het was een heel relaxte en schitterend mooie wandeling. Helaas was het deze dag erg bewolkt en hebben we de zonsondergang @ Uluru (deze schijnt spectaculair te zijn!) moeten missen, maar ik ben absoluut blij dat ik Uluru in het echt gezien heb! :)
Die avond sliepen we niet in het bos, maar hadden we ons kamp op de campground van het Ayers Rock Resort. Hier konden we weer eens douchen en een biertje doen in een échte pub, maar toch waren we allemaal van mening dat we liever in het bos sliepen! :)

Dag 8
Kata Tjuta, ofwel the Olga's, liggen op ongeveer 40 km afstand van Uluru. Ze zijn op dezelfde manier ontstaan als Ayers Rock, maar zien er heel anders uit. Kata Tjuta is Aboriginal-taal en betekent "veel hoofden" en deze naam zegt gelijk wat over het uiterlijk van deze grote groep ronde monolieten. Ik val waarschijnlijk in herhaling, maar deze rotsformatie was zó mooi! We maakten een wandeling van 3 uur, maar wij deden er 4 1/2 uur over! De vier Australiërs maakten de wandeltochten telkens in de aangegeven tijd, maar de rest van de groep, waaronder ik, deed er soms gerust twee keer zo lang over. Overal stoppen, kijken, foto's maken... Heerlijk en ontzettend gezellig! :)
Tijdens een wandeling door een zodanig spectaculair natuurschoon doe ik trouwens altijd heel hard mijn best om de plaatjes in me op te nemen en ze zo nooit meer te vergeten. Volgens mij werkt het, want ik kan me Nieuw-Zeeland nog bijna helemaal voor de geest halen!
Na de wandeling hadden we lunch, stopten we nog bij wat mooie uitzichtpunten en maakten we onze weg richting Kings Canyon.

Dag 9
Kings Canyon! Mijn persoonlijke hoogtepunt van de trip en waarschijnlijk de mooiste wandeling die ik in mijn leven gemaakt heb. Kings Canyon ligt in het Watarrka National Park in de Northern Territory, 323 km vanaf Alice Springs. Simon gaf ons een dikke drie uur de tijd voor de wandeling, maar wij deden er bijna vijf uur over! Het eerste stuk van de wandeling was erg zwaar, honderd meter trapklimmen, maar eenmaal boven hadden we een spectaculair uitzicht. De rest van de wandeling was relaxt, heel gevarieerd en verrassend. Je moest goed op je passen letten, want de kloven liepen steil naar beneden en je kon er gemakkelijk afvallen.
Maar goed. Kings Canyon, ...ik kan dit eigenlijk niet in woorden uitdrukken, dus foto's zullen snel volgen!
Na de wandeling reden we door naar de MacDonnell Ranges en hier zouden we onze laatste nacht in de outback doorbrengen...

Dag 10
De laatste dag van de trip. We maakten een aantal kleinere, maar prachtige wandelingen in de MacDonnell Ranges en bekeken de verschillende waterholes die hier te vinden zijn. We bezochten Glen Helen Gorge, Redbank Gorge, Ellery Creek Bighole en Simpsons Gap. Allemaal weer prachtig! Het werd een heel relaxt dagje en we kregen voldoende gelegenheid om te zwemmen en te zonnebaden. Na de lunch reden we door naar Alice Springs en dit betekende het einde van onze trip. Iedereen leek het erg jammer te vinden. Ik vond het héél erg jammer! Ik heb zo ontzettend genoten van deze trip, van het intieme samenzijn met de groep, het slapen in swags en het één voelen en zijn met de natuur. Van de rust, de ruimte en de vrijheid!
Eenmaal aangekomen in Alice Springs, Simon had een tafel in een pub gereserveerd, had ik een paar uur de tijd om te douchen en te wassen. Dat was dus gelijk even druk, maar uiteindelijk slaagde ik erin om alles in twee uur tijd gedaan te krijgen. Die avond verzamelden we in de pub, iedereen opgefrist en opgedirkt, en hadden we nog een erg gezellige avond.

Ik heb een fantastisch hostel gevonden in Alice Springs! Heel relaxt, met zwembad, grasveld en een erg geschikte bar waar je ook nog eens goed én goedkoop kunt eten! Wederom leuke roommates en Anke, Olly, Lily en Toby (van de trip) slapen hier ook. Ik vind Alice Springs weinig bijzonders, eigenlijk zelfs niet prettig, maar dit maakt veel goed!

Wat heb ik tot zover in Alice Springs gedaan? Ik heb een python om mijn nek gehad en een baby-kangoeroe in mijn armen! Maar daar schrijf ik de volgende keer meer over, want nu ben ik typ-moe en jullie, vermoed ik, lees-moe! :)
Ik blijf naar alle waarschijnlijkheid tot en met woensdag in Alice Springs, donderdag pak ik de trein naar Adelaide en dan slaap ik twee of drie nachtjes bij Vicky en Gary (van de trip). Vanaf daar vervolg ik mijn weg, wederom per trein, naar Perth. Al met al zit ik drie dagen en drie nachten in de trein, iedereen verklaart me voor gek, maar ik kijk er enorm naar uit! :)

Life's a journey not a destination
And I just can't tell just what tomorrow brings
(Aerosmith - Amazing)

Tot de volgende keer!

Great Ocean Road, Grampions, Adelaide en meer!

Eerst even dit: Ik voel me ge-wel-dig! :)

Zo!

Via the Great Ocean Road en the Grampions ben ik uiteindelijk in Adelaide terecht gekomen! Op het moment zit ik ergens in een internetcafé te bedenken hoe ik mijn afgelopen tour het beste "op papier" kan zetten...

Na een volwaardig Big Brekky in het hostel in Melbourne begaf ik mezelf, verstopt tussen mijn rugzakken, richting het Arts Centre. Van hier zou de bus me oppikken. Ik blijf erbij, ...Melbourne op de vroege, vroege!, morgen is prachtig. Tijdens het wachten maakte ik kennis met Lena. Lena, 24 jaar en Zweeds, zou vanaf dat moment mijn maatje worden. Het was al gelijk erg gezellig in de bus! De groep bestond uit plusminus twintig backpackers, wederom een samenstelling van verschillende nationaliteiten: Frankrijk, Italie, Engeland, Oz, Amerika, Korea, Duitsland, Zweden en Nederland werden allen vertegenwoordigd! De gids cq buschauffeur (Jasmine - Jazz!-) kwam uit Perth en zij heeft misschien nog wel een hoogtepunt van de tour gevormd. En niet alleen omdat ze 1.86 m lang was... De groep en de sfeer in de groep was zo leuk dat ik soms vergat om naar buiten te kijken! Dan waren we bijvoorbeeld te druk bezig met zingen en spelletjes spelen. :)

Toch hebben we de eerste dag al gelijk veel moois gezien! Zo maakten we een wandeling door een regenwoud en bezochten we The Twelve Apostels. Zoals ik in mijn vorige post al schreef zijn er echter geen twaalf apostelen te zien, maar dat komt, weet ik nu, omdat ze niet allemaal boven de zeespiegel liggen. Logisch ook eigenlijk, maar goed. Ik vond de apostelen erg mooi, maar ze vormden voor mij geen hoogtepunt van de trip. Het allermooiste stukje vond ik Loch Ard Gorge! De stranden hier worden omgeven door steile kliffen in de kleuren geel, wit, rood en grijs. Heel indrukwekkend! In 1878 is het schip "Loch Ard" hier vergaan, dus daar dankt de plek zijn naam aan.
De eerste avond en nacht verbleven we in een hostel, chaletstijl, in Port Campbell (National Park). Na inchecken vertrok de groep massaal naar de bottle shop. Roadtrippen blijkt nu eenmaal onafscheidelijk samen te gaan met bier. En dat is maar goed ook! :) Die avond aten we burrito's en speelden we een spel op het terras van het hostel. Het spel ging als volgt: omstebeurt zeiden we één of twee zinnen op uit een song of een film en de rest van de groep moest vervolgend raden waar deze zin(nen) vandaan kwamen. Inderdaad, een typisch Karin-spel, ...en ik had 'm dan ook ingevoerd! ;)

Hieronder de foto's van dag 1. Niet alle foto's zijn door mij gemaakt, want de afgelopen dagen zijn we als groep druk bezig geweest met het uitwisselen van foto's. Op foto 6 zijn The Twelve Apostels te zien. Loch Ard Gorge is te zien op alle foto's daaronder.

De volgende morgen moesten we vroeg uit bed om de tocht voort te zetten. We bleven nog een tijdje hangen in Port Campbell National Park, maakten gezamenlijk een strandwandeling en bezochten later op de dag de prachtige Londen Bridge, alhoewel geen brug meer. Via een kleine safaritocht (heaps of wildlife, zoals kangoeroes, koala's en struisvogels) bereikten we de MacKenzie falls en reden we tot slot door naar de Grampians, een berggebied ten noordoosten van Mt Gambier en ten westen van Melbourne. Hier brachten we de nacht door. 's Avonds hadden we een barbie en een kampvuur en het werd wederom een erg mooie avond.

Die nacht droomde ik weer eens erg fanatiek. Midden in de nacht werd ik "wakker" om vervolgens recht overeind te gaan zitten. Ik sliep in het bovenste bed (van het stapelbed) en begon woest heen en weer te schudden, ondertussen "STOP MOVING!" schreeuwend. Later zou ik nog "LOOK BEHIND YOU!" tegen een van de meiden geroepen hebben, wat als gevolg zou hebben dat zij de hele nacht niet meer in slaap kon komen. De volgende morgen vertelde ze me dat ze helemaal niet door had gehad dat ik gewoon had liggen dromen. De volgende morgen bleek trouwens ook dat niet alleen mijn kamergenoten er wakker van waren geworden, maar zo ongeveer het hele hostel...

:)

Hieronder de foto's van dag 2. De eerste foto is er een van de Londen Bridge. Op de tweede foto zijn te zien (vlnr) Jazz (gids), Martin en Alex.

De volgende morgen gingen we op zoek naar paaseitjes, het was immers pasen, en begonnen we de dag met een wandeling door de Grampions. Jazz had ons geadviseerd om stevige wandelschoenen aan te trekken en dit advies had iedereen gelukkig ter harte genomen! Het was een behoorlijke klim en de tocht liep door grotten en kliffen. Uiteindelijk was het uitzicht spectaculair! Na de wandeling en de (picknick)lunch reden we door naar Adelaide. Dit was toen nog vijf uur rijden...

Hieronder de foto's van dag 3.

Eenmaal terug in de bewoonde wereld hebben we, wederom als groep, ingecheckt in The Blue Galah. Na een uurtje slaap en een verfrissende douche zijn we die avond met z'n allen gaan eten bij een Vietnamees restaurant. Erg lekker (en gezond) en ik genoot een gerecht bestaande uit biefstukreepjes in limoensaus. Voor die avond stond er een pubcrawl op het programma en Jazz (erg bekend in Adelaide) heeft ons goed en wel ingewijd in het nachtleven van Adelaide! Wat een avond! Iedereen leek helemaal los en blij te zijn en tot in de vroege uurtjes hebben we gedronken, gezongen en gedanst! Daarna moesten we natuurlijk afscheid nemen van onze "gids". Jazz is absoluut een topper en een geweldige sfeermaker: vrolijk&blij, spontaan, ontzettend aardig en goed maf! :)

Een deel van de groep ben ik snel uit het oog verloren. Zij reisden binnen een paar dagen tijd door naar waar-dan-ook. Toch bleven er veel mensen in Adelaide hangen en met deze groep heb ik, ook hier, nog een fantastisch leuke tijd gehad! Hoe kleiner de groep werd, hoe knusser, leek 't wel. Zo zijn we een dag naar het strand gegaan, maakten we de citywalk en kookten en aten we elke avond gezamenlijk. De Dutchies hebben zelfs nog een enkele keer hutspot in elkaar gezet! ;)

Grappig, soms reis ik dagen alleen om een moment later ineens omgeven te zijn door een grote groep backpackers, ...like-minded people from all over the world! Deze groep was erg gericht op het samenzijn en het groepsgevoel. Hierdoor kreeg ik af en toe de neiging om voor een moment hard weg te rennen (en wat tijd voor mezelf nemen, ...wat erg lastig bleek te zijn de afgelopen dagen), maar uiteindelijk vond ik het erg fijn om onder mensen te zijn die als vrienden voelen! :) Beetje bij beetje gaat iedereen nu weer zijn of haar eigen weg en ik geloof dat dat ook hetgeen is wat iedereen wilt. Uiteindelijk is dat wat reizen is: je bezoekt elke dag nieuwe plaatsen, leert elke dag nieuwe mensen kennen en dat maakt iedere dag uniek!

Samen met Alex bezocht ik donderdag de Adelaide Hills en de Barossa Valley waar op dit moment het Barossa Vintage Festival gaande is. De Barossa Valley is één van de beste wijngebieden van Australië en maar liefs 36 wijnhuizen hebben hun deuren open staan voor zogenaamde tastings. Wij bezochten Jacob's Creek (hier steeg de wijn eigenlijk al naar mijn hoofd), Vine Crest Winery, Richmond Grove en Bethany Winery. Elke tasting begon met een sparkling wine of een Riesling, gevolgd door een Chardonnay en een Sauvignon, en maakte via een rose een weg naar rood: van Merlot tot Shiraz of Pinot Noir. Elke tasting eindigde met port. Ik drink niet zo vaak port, maar eigenlijk vind ik het heerlijk! Vooral de chocolade-port van Bethany Winery was bijzonder lekker! Dankzij het werk bij Il Tempo ben ik iets meer thuis geworden in wijnen dan voorheen en dankzij de tasting van afgelopen donderdag weet ik nu wat ik lekker vind. Klaarblijkelijk ga ik goed samen met een Chardonnay en, als het op rood aankomt, een Shiraz of een Pinot Noir!

Leuk, wijnen! :)

De foto's hieronder zijn gemaakt tijdens de tour. Inderdaad geen foto's van de daadwerkelijke tastings, maar wel van alles wat we onderweg tegen zijn gekomen.

Ik moet trouwens zeggen dat ik Adelaide gewoon weer een erg leuk stad vind! Van verschillende mensen had ik gehoord dat Adelaide een saaie stad is waar weinig tot niks te beleven is. Oke, het is misschien niet zo bruisend als Melbourne, maar absoluut mooi, vredig en gezellig. Zo bezocht ik de verschillende musea (Art Gallery, South Australian Museum en het Migration Museum) en de Botanische tuinen van de stad.

Hieronder nog twee foto's. Deze foto's zijn gemaakt in een locale bar waar we belandden tijdens een avondje stappen. Martin moest even drammen, maar uiteindelijk slaagde hij erin om mij op het stier te krijgen. Veel mensen waren me al voor geweest, maar zelfs de grootste macho van de tent lazerde binnen 45 seconden van het ding af. En ik, ...bleef er 3 minuten en 22 seconden op zitten! :) Luid applaus en gratis bier, ...mijn avond kon niet meer stuk!

En wat ga ik nu doen? Kangaroo Island heb ik ge'skipt' ;). Ik geloof absoluut dat het een wederom prachtig eiland is met heaps of wildlife en breathtaking scenery, maar ik veronderstel dat het weinig nieuws toe zal voegen aan mijn reis. Aangezien ik nog een tijdje te gaan heb en ik mijn centen er hard doorheen aan het jassen ben besloot ik de plannen weer eens aan te passen. Ook de treinreis van Adelaide naar Alice Springs zal ik niet gaan maken. Treinen ga ik zeker nog, maar niet langs deze weg. Waarom niet? Een tour door de outback naar het Red Centre vanuit Alice Springs slaat een groot deel van de bezienswaardigheden over en ik besloot dat de outback te belangrijk voor me is om er ook maar iets van te missen. In plaats daarvan heb ik deze tour geboekt en ik vertrek aankomende maandag! Ik ga tien dagen door de desert trippen, een stuk natuur aanschouwen zoals ik 'm nog nooit eerder zag, slapen onder de sterren en slapen ondergronds en waarschijnlijk heaps of wildlife van 't minder fijne soort ontmoeten! Neem een kijkje op de website als je wilt weten wat ik allemaal ga doen, zien en beleven.

Ik geloof, ...dat ik nog nooit zo heb uitgekeken naar een trip als naar deze!!! :)

Dikke kus en tot de volgende keer!

Update!

foto 1

foto 2

foto 3

foto 4

Melbourne. Deel 4

Gisteravond.
Ik zit in de Joint Bar. Vanaf mijn kruk aan de bar staar ik naar het grote televisiescherm waar op dat moment What Goes Around gedraaid wordt.

"Do you like Justin?", klinkt het plotseling van opzij.

"Well yeah..., I mean, he is bringing sexy back ... "

(Jezus, waar kwam dat ineens vandaan?)

Een grote grijns verschijnt op het gezicht van de jongen die zojuist naast me is komen staan.

" ... and all he wants from me is to be his love! Now that is pretty cool, don't ya think?", vervolg ik daarom maar.

"Well yeah, I work pretty much the same way, babe. Actually I was the one who brought sexy back in the first place. Now can I get you a drink?"

And that is how I met Drew. Andrew uit Melbourne, 27 jaar en een rasechte Aussiebloke. De échte Aussie, weet ik nu, is open en spontaan, enigzins macho en in het bezit van briljante humor, ruim voldoende zelfvertrouwen en een fantastisch accent. En dat accent was nu precies waar ik gisteravond op uit was. Ik wil over vijf maanden thuis komen en aussie-slang spreken als geen ander en Andrew was daar om mij wat nuttige tips te geven. Hierbij deel ik ze gelijk even met jullie:

1. Maak veelvuldig gebruik van overbodige woorden (well ... yeah ... neh ...) voordat je daadwerkelijk zegt wat je wilt gaan zeggen. Anders vinden de Aussies je verhaal maar saai. (?)

2. Praat langzaam.

3. Spreek het laatste woord van een zin, of het laatste deel van een woord, scherper en nadrukkelijker uit dan de rest van de zin/het woord.

4. Deze heb ik zelf gevonden: houd je mond ten allen tijden open wanneer je praat! Serieus, probeer het en je zal als een echte Aussie klinken! :)

Ik heb natuurlijk veelvuldig geoefend en Andrew heeft mijn hilarische pogingen zelfs nog op film gezet. Misschien dat 'ie die filmpjes gaat mailen en in dat uitzonderlijke geval zal ik ze met jullie delen! ;)

Goed, dat was dat!

Dit is voorlopig de laatste post vanuit Melbourne. Morgenochtend-heel-erg-vroeg sta ik op voor ...

... The Great Ocean Road!

Starts at Torquay, ending at Geelong! Zo ongeveer. Deze 300 of 400 kilometer lange kustlijn schijnt dan weer de mooiste ter wereld te zijn! Ideeën willen nog wel eens verschillen als het over het begin- en eindpunt van de route gaat. Men discussieert hier zelfs nog over de precieze lengte van de weg, maar iedereen is het gelukkig over één ding eens: The Great Ocean Road is prachtig en vormt een absolute must voor iedereen die Australië bezoekt! Ik heb me enigzins verdiept, dus hier komt 'ie:

The Great Ocean Road is na de Eerste Wereldoorlog aangelegd en is uiteindelijk in 1932 voltooid. Het was een behoorlijke klus en al met al zijn arbeiders 14 jaar bezig geweest. De weg vormt een eerbetoon aan de Australische soldaten welke vochten, aan de kant van de Engelsen, in de Eerste Wereldoorlog.

Ik ga tijdens mijn 3-daagse trip spectaculaire natuurverschijnselen zien! Zo de London Arch, een resultaat van duizenden jaren van erosie door wind, regen en de Bass Strait. Tot 1990 was de Londen Arch echter de Londen Bridge, maar nadat de brug ingestort was zag men zich genoodzaakt de naam te veranderen. En natuurlijk bezoek ik The Twelve Apostles! The Twelve Apostles hebben er zo’n 20 miljoen jaar over gedaan om tot de huidige formatie te komen. Eigenlijk waren er altijd maar negen apostelen, dus de naam is een raadsel (misschien konden ze vroeger nog niet zo goed tellen als wij vandaag de dag) en inmiddels staan er zelfs nog maar acht apostelen overeind! Op 3 juli 2005 is er één, op geheel natuurlijke wijze, ingestort. Een 70 meter hoge rots het water in zien storten, ...dat moet toch een spectaculair gezicht geweest zijn! Ik ga Bells Beach (hier zijn scenes uit Point Break gefilmd) en Apollo Bay zien, en nog veel meer! Overnachten doe ik in het hart van het Grampians National Park en in Port Campbell.

En dan, na drie dagen touren, bereik ik Adelaide. Een nieuwe stad om te gaan bewandelen, bekijken en simpelweg te gaan ontdekken! Ik maak niet teveel plannen, want spontaan en flexibel reizen houdt alle wegen open en maakt bovendien dat je elk moment intens kunt beleven en alles van dag tot dag kunt nemen. Toch is er een globale route ontstaan de afgelopen periode en die route loopt als volgt: Melbourne - The Great Ocean Road - Adelaide - Kangaroo Island - (treinen naar?) Alice Springs - The Red Centre !!! - terug naar Alice Springs, en daarna vlieg ik misschien wel naar Perth. Sinds Thailand voor dit jaar van de baan is heb ik een groot aantal weken extra om in Oz te besteden. Dus wie weet, ...pak ik Western Australia wel mee!

Ik heb enorm veel zin om weer te gaan reizen! Ik ben al met al vijf dikke weken in Melbourne blijven hangen, heb hier een mooie tijd gehad, maar nu wil ik weer gaan touren, ..backpacken! Nieuwe plekjes ontdekken, stadjes bezoeken, spectaculair natuurschoon met eigen ogen bewonderen, tassen in- en uitpakken, hostels in- en uitchecken, mensen leren kennen onderweg en gaandeweg onder het genot van een drankje. Jep, Karin is er weer helemaal klaar voor! :)

Wat heb ik de afgelopen tijd allemaal gedaan en gezien in Melbourne? Ik heb veel mensen leren kennen, altijd en overal, en heel leuke en interessante gesprekken gevoerd. De dagen stonden in het teken van koffie drinken, buiten-de-deur ontbijten, lunchen en/of dineren, tijdschriften lezen in de bibliotheek, zwemmen, bioscopen, stappen en shoppen. Oké, voor de free pancakes op de zondagochtend kwam ik absoluut mijn bed uit! Ook al stond ik dan vervolgens een half uur in de rij voordat ik een, weliswaar érg lekkere, pancake te pakken had. Elke andere vorm van gratis ontbijt in het hostel skipte ik, ...want uiteindelijk ben ik nog precies de snob die ik was toen ik vertrok. In Melbourne eet ik liever één keer per dag goed, dan drie keer op een dag matig. Besteed ik mijn centen met liefde aan hetgeen waar elke andere backpacker nu juist op bezuinigd. Begrijp me niet verkeerd, ik bezuinig ook wel hoor, maar op andere dingen! ;) Melbourne op de vroege morgen is dan ook prachtig. Bedrijvigheid. Café's openen vroeg hun deuren en mensen, op weg naar hun werk, hoppen er naar binnen voor koffie of ontbijt. Ik ben er, serieus waar, helemaal kapot van! Weliswaar met ongekamde haren en in hetzelfde kloffie als van de dag ervoor (ik geef hier echt geen ene shit) bestel ik een macchiato (of een Chardonnay, ...zo vanuit de Yarra Valley!) en eet ik de special of the day. Lekker zitten, krantje erbij... Haha, het is nu eenmaal mijn ding en ik kan en wil het simpelweg niet laten!

1 april ben ik naar de finale van het zwemmen gaan kijken!
12th FINA World Championships 2007, en wel in Melbourne City! Ik was er zondag bij en Marleen Veldhuis zwom nog mee voor de 50meter Free.

Ik heb mijn keel schor geschreeuwd, mijn handen beurs geklapt en ik moet zeggen dat ik een bijzonder goede tijd beleefd heb! Uren te vroeg was ik het terrein binnen en aangezien de arena (Rod Laver Arena!) toen nog gesloten was moest ik wat tijd door zien te komen. Gelukkig was er genoeg te zien en te beleven. Zo ben ik naar de tennisbanen gewandeld, bezocht ik de bands en kraampjes die er stonden (gratis Yakult!) en ging ik op de foto bij Telstra.

Op de foto's hieronder zien jullie het stadium. Toen ik naar binnen liep kreeg ik een fantastisch gevoel, zo mooi vond ik het allemaal! Groot en kleurrijk, ... de vlaggen, de muziek! Haha, het was nogal wat en ik moest toch bijna een traantje laten! :)

Marleen werd derde. Jammer. Ze lag voorop, werd de laatste paar meters ingehaald door een Amerikaan en een Aussie. Maar natuurlijk nog hartstikke goed en ik heb keihard geklapt voor Marleentje (waar ik tot voor zondag nog nooit van gehoord had...)!

Australie had een aantal keer goud en geloof me, het is bizar om op zo'n moment in een stadium vol met Aussies te zitten! :)

Joost had me een aantal weken geleden geattendeerd op het feit dat Arcturus in Melbourne (The Espy) zou spelen en ik had toen 1 2 3 besloten dat ik hier naar toe zou gaan. Oktober 2005 heeft de band een aantal keer in Nederland gestaan en hier ben ik toen niet naartoe gegaan, maar een metalconcert in Oz, ...dat wilde ik wel eens meemaken! Allereerst werd ik geconfronteerd met de wat trek ik vanavond aan-kwestie. Die vraag stel ik mezelf thuis ook altijd, maar daar sta ik ondertussen in een kast vol (geschikte!) kleding te kijken. Nu stond ik boven mijn rugtas waar niet veel meer in zit dan een jeans, een paar shorts, een blauwe rok vol ondefinieerbare vlekken en wat topjes. Ik moet ondertussen bekennen dat ik mijn kleding mis. Mijn laarzen, kousen, panty's, rokjes, topjes, vestjes, etc. Ik mis dat gevoel wanneer ik voor de spiegel sta en tegen mezelf zeg: Kaar, dat heb je weer fan-tas-tisch gecombineerd al zeg je 't zelf! Maar goed. Ben op reis. Komt allemaal terug. Ik dwaal af.

Zaterdagavond stapte ik, in jeans en sneakers, The Espy binnen. Leuke tent! The Esplanade Hotel is jaren geleden omgebouwd tot kroeg & concertzaal The Espy. Gratis entree in de Public Bar en elke avond livemuziek.

Er speelden die avond twee supportacts, bandjes uit Australie, maar beiden stelden weinig voor. Arcturus zelf was prachtig! Ik kan nauwelijks een noot spelen, maar een klasse band herken ik onmiddelijk.

Er werden zowel oude nummers (Du Nordavind) als nummers van het nieuwe album gespeeld en ik was een paar dagen voor de show naar Virgin gegaan om het nieuwe album van Arcturus te beluisteren. Ik weet uit ervaring dat een band best saai kan zijn als je de (nieuwe) nummers niet kent, maar in het geval van Arcturus had dit niet het geval kunnen zijn.

Om dan maar even jouw termen te gebruiken, Joost: geweldige podiumpresentatie, geniale gitarist en strak drumwerk! ;)

Het was trouwens erg interessant om een metalconcert in Oz bij te wonen. De scene is toch vrij vergelijkbaar met thuis, alleen is het hier wat meer down to earth. Aussies blijven Aussies en ze nemen de zaken niet te serieus. Tuurlijk, iedereen was zwart en 80% van de crowd had lang haar, maar pentagrammen, omgekeerde kruizen, corpspaint en dergelijke achterhaalde onzin (;)) ben ik er niet tegengekomen.

Filmpje van Tore Moren's gitaarsolo!

Hieronder nog een willekeurige selectie foto's. Op de eerste foto zien jullie Stevie en Carin, op de tweede foto is Kath te zien en foto drie maakte ik terwijl ik op zoek was naar een geschikte verjaardagskaart voor mijn mam. Verjaardagskaarten zijn hilarisch. :)

Klik voor filmpje 2!

Tot de volgende keer!