donderdag 30 november 2006

Moreton Island & tot slot

Moreton Island, (dus niet Moreton Bay, zoals ik per ongeluk in mijn vorige post geschreven had) was weer een paradijsje op aarde! Nou ja, paradijsje, ..het eiland is 38 km lang en heeft een oppervlakte van 17.000 ha. Het is het grootste zandeiland ter wereld, ...op twee na (Fraser Island staat op nummer 1).
Ik had een dagtour geboekt: Moreton Island Adventure Tour. Voor de verandering bestond mijn groep ditmaal niet uit backpackers, maar uit internationale studenten en toeristen: twee koppels uit Londen, een Amerikaan, twee meisjes uit Canada, een jongen uit Duitsland en een Nederlands meisje. Leuk! Toen de groep compleet was vertrokken we richting de ferry die ons in anderhalf uur tijd naar het eiland zou moeten brengen. Daar eenmaal aangekomen reden we met de Toyota Landcruiser-4WD (ja, daar was 'ie weer! :)) richting The Desert voor het sandboarden.
Onderweg moesten we stoppen omdat er een auto vast was komen te zitten in het zand. Tja, hoe stom moet je zijn om met je Suzuki Vitara het eiland op te rijden? Net zoals op Fraser Island zijn alle 'wegen' op Moreton Island onverhard en vanwege het mulle zand alleen begaanbaar voor auto's met vierwielaandrijving. Tien man en een sleepkabel waren er voor nodig om het ding terug naar de ferry te krijgen, ..en ik had tijd genoeg voor een paar foto's! ;)




Toen de Suzuki eenmaal bevrijd was konden wij onze weg vervolgen richting The Desert. Sandboarden is leuk! Eigenlijk is het net als snowboarden, maar dan op zand. Het ging nog best hard als je op het board ging zitten en je was dan ook verplicht een helm te dragen. (Je kon ook staand boarden, dan was het helemaal echt, maar dat heb ik niet onder de knie gekregen in de korte tijd die we beschikbaar hadden...)



Na het boarden reden we over het strand richting Cape Moreton Lighthouse voor een kleine wandeling en wat uitzichtpunten. Onderweg zagen we dolfijnen, schildpadden, adelaren en een heleboel andere bijzondere vogels. De gids, een enthousiaste jonge Ier, wist veel te vertellen over het eiland en over alle flora en fauna die er te vinden was. Ook vertelde hij ons Aboriginal verhalen. Deze verhalen zijn vaak heel leuk, dus als je tijd en zin hebt zou je deze site eens kunnen bezoeken!
Na een lunch zijn we naar Honeymoon Bay en de Champagne Pools gewandeld en tot slot hebben we gezwommen in de Blue Lagoon.
Hoewel Moreton Island weinig nieuws was na Fraser Island was het evengoed leuk om er een dag geweest te zijn. Mooie wandelingen, schitterende lookouts en een heleboel indrukwekkende flora en fauna!



Ik moet morgenochtend om 7 AM op het vliegveld zijn om in te checken. Mijn vlucht naar Auckland gaat om 9 AM en is, als het goed is, voorzien van eten en drinken! :)
Ik kijk ontzettend uit naar Nieuw Zeeland. De afgelopen dagen heb ik meer dan voldoende tijd gehad om me te verdiepen en ik kan niet wachten om het mooiste land ter wereld in het echt te gaan bezoeken!
De tijd vliegt hier trouwens, ..te bedenken dat ik al drie maanden in Australie zit. Ik heb in deze drie maanden tijd zoveel gezien en gedaan, en dit is nog maar het begin! Voordat ik aan deze reis begon was er een klein puntje waar ik me enigzins zorgen om maakte: wat nu als ik geen leuke mensen leer kennen? Wat nu als ik geen aansluiting zal vinden? Al na een week in Sydney bleek deze zorg compleet overbodig geweest te zijn, want ik leer hier continu (leuke!) mensen kennen en "vrienden maken" blijkt makkelijker dan het in Nederland ooit geweest is. Maar ook al was deze zorg niet overbodig geweest, vraag ik me nu af, had dit dan een probleem opgeleverd? Ik heb de afgelopen periode ontdekt dat ik heel goed alleen kan reizen, mijn eigen plan kan bedenken, organiseren en uitvoeren. En dat is ook precies wat ik de hele tijd doe. Ik vind het heel leuk om mensen te leren kennen en om gezamelijk dingen te ondernemen, maar op dit moment is dat meer een extra dan een must. Een paar dagen geleden raakte ik aan de praat met een vrouw uit Darwin, ik leerde haar kennen in het hostel, en ze vroeg mij wat het beste was van het alleen op reis zijn. Ik hoefde niet lang over een antwoord na te denken, want ik had mezelf deze vraag al eerder gesteld. Wanneer je alleen op reis bent heb je de maximale keuzevrijheid op alle gebieden. Alle wegen staan voor me open. Alles is een keuze. Niks moet, alles mag. Dat besef ik ineens heel goed.

Mijn laatste paar dagen in Brisbane waren heel leuk. De bar naast het hostel werd al na een paar dagen mijn stamkroeg en 's avonds was hier van alles te beleven: poolen, live muziek, ..dansen. Het hostel werd bevolkt door Kiwi's (Nieuw Zeelanders), Engelsen en Ieren die er langere tijd verbleven vanwege werk in de stad of in het hostel zelf. Netwerken is dan alles, ontdekte ik, en zo kreeg ik gratis ontbijt in het hostel van een Kiwi die elke morgen bacon and eggs op het roofdeck stond te bakken. Goed geregeld! :)
Avondeten deed ik in het hostel next-door, aangezien de keuken en faciliteiten daar beter geschikt voor waren. Geloof niet dat dat de bedoeling was... Ik wil trouwens nog even kwijt dat ik inmiddels een keukenprinses geworden ben als het gaat om low budget meals, maar dat bewijs ik jullie over negen maanden wel! ;)

Tot de volgende keer, dan vanuit Nieuw Zeeland!

Ciao!

maandag 27 november 2006

Australia Zoo

Er zijn een aantal activiteiten waar ik altijd op uit ben zodra ik ergens aangekomen ben: koffie drinken @ Starbucks, nacho's eten bij een echte Mexicaan, botanische tuinen en parken bezoeken en verder alles wat te maken heeft met dieren (Australische diertjes zijn zo schattig! :)) en wildlife. Zo dus ook weer in Brissie!
Vrijdag stapte ik op de trein richting Beerwah om daar de Australia Zoo te bezoeken. De Australia Zoo is in 1970 opgericht door Bob en Lynn Irwin (toen nog een reptielenpark) en werd tot 4 september 2006 gerund door zoonlief Steve en zijn vrouw Terri. The Crocodile Hunter zelf doet helaas niet meer mee...
Op weg naar de Zoo maakte ik kennis met een Duits meisje (Mirjam) en als vanzelfsprekend hebben we de dag en avond samen doorgebracht.
Op zich leefden er niet eens zo heel veel dieren in de Zoo. Ik heb krokodillen, aligators, slangen en overige reptielen gezien. Er waren tijgers, kangaroos, koala's, tasmanian devils, otters en wombats. Een klein pakket dus: Australian wildlife gebundeld in een (welliswaar groot) park!
Ik vond de Zoo heel mooi en indrukwekkend, anders dan alle andere zoo's waar ik tot nu toe geweest ben! Nadat we een ticket gekocht hadden en de entree gepasseerd waren werden we al aangesproken door een meisje met een slang om haar nek, ...of we 'm misschien even wilde vasthouden. Dat ging me nu net even te ver, maar ik heb de slang wel lekker geaaid! ;) Dit was trouwens meteen heel typerend voor de Australia Zoo: personeel liep rond met slangen, lizards en koala's en als bezoeker werd je uitgenodigd om te komen kijken of, als je wilde, te komen aaien. Ik heb me laten vertellen dat dit onderdeel was van Steve's filosofie achter de Zoo. Mensen moeten in contact komen met wildlife, ...zien, horen, voelen, om van wildlife te gaan houden, om zich meer betrokken te gaan voelen bij (het behoud van) wildlife. Een blik in een kooi werpen was volgens hem niet voldoende. Dit idee achter de Zoo was opvallend aanwezig en, zoals ik eerder schreef, was dit niet een Zoo zoals alle anderen, maar voelde het meer alsof je onderdeel uitmaakte van alles wat er gebeurde. Er waren gedurende de dag verschillende shows te zien. Sowieso kon je overal kijken hoe de dieren verzorgd en gevoederd werden (soms mocht je de dieren zelf voeren, zoals bij de olifanten en kangaroos het geval was), maar ook werden er spectaculaire shows gegeven met slangen, krokodillen en vogels. Soms zag het er nog best angstaanjagend uit...
Ik ben een heleboel leuke feitjes te weten gekomen over wildlife in Australie en ik weet nu eindelijk wat ik moet doen mocht ik een slang of een krokodil tegen het lijf lopen! ;)









Verder heb ik eigenlijk (nog) weinig gedaan in Brisbane. Ik slaap elke dag uit, geniet een uitgebreid ontbijt en breng de dagen op mijn gemak door. Werk heb ik niet gevonden, maar ik moet daarbij ook bekennen dat ik daarvoor niet echt mijn uiterste best gedaan heb. Ik heb veel gelezen over Nieuw Zeeland en ik ben verschillende reisbureaus afgegaan om informatie te achterhalen over tours en activiteiten. Erg lekker dat ik daar nu alle tijd voor heb! 's Avonds zit ik meestal in de bar nabij mijn hostel of ik ga naar een ander hostel in de straat waar Thekla sinds een paar dagen logeert. Ik zit in een hostel genaamd Cloud9 en het zit er bomvol met Aussies en Engelsen vanwege The Ashes.
Sport, en op dit moment cricket, wordt heel erg belangrijk gevonden in Oz en het is hier in Brissie dan ook een grote gekte in de straten en in de pubs. In mijn vorige post vanuit Brisbane vertelde ik jullie over South Bank Beach. Ook daar heb ik nu weer de nodige uurtjes doorgebracht en deze periode hangt er een groot scherm waarop The Ashes te volgen zijn. Ik snap nog steeds weinig van de spelregels van cricket, maar het is evengoed leuk om er naar te kijken, zo vanuit het water met alle over-enthousiaste Aussies! ;)

Ik moet nog een aantal (praktische) dingen doen en regelen voordat (vrijdag!!!) ik naar Nieuw Zeeland ga. Daar neem ik vandaag alle tijd voor. Morgen ga ik een dagje naar Moreton Island. Foto's volgen uiteraard! :)



Ciao!

ps. De foto hieronder heb ik gemaakt tijdens een wandeling door de South Bank Parklands. Als je naar de foto kijkt zie je een schoolklasje en alle leerlingen dragen, ...jawel, een schooluniform! Dat is nog steeds heel gebruikelijk (en op veel scholen verplicht) in Australie... Australie heeft voor schooluniformen gekozen om leerlingen te ontlasten: zij hoeven zich (nog) niet druk te maken over wat wel/niet te dragen en iedereen ziet er hetzelfde uit. Op zich een heel goed initiatief, als je het mijn vraagt, ...maar leg mij nu eens uit waarom die pakjes in de afgelopen 70 jaar nooit een aangepast werden?!!
Ha! Toch nog een feitje! ;)

Vooruit, ...nog een paar feitjes! :)

* Opel heet hier Holden. Dat is om het duidelijk en overzichtelijk te houden.
* Holden is hier meteen heel goed vertegenwoordigd! Je ziet ze altijd en overal, evenals Toyota, Mitsubishi en Ford.
* Hiphop uit Oz gaat niet over mooie auto's en dure vrouwen, maar over bier en barbies! En natuurlijk over surf!
* Als winkeliers ed. je wisselgeld teruggeven leggen ze de munten op het briefgeld. Bijzonder irritant...
* Je vindt hier drive-thru bottleshops! :p
* Buschauffeurs dragen hier heel erg rare pakjes: overhemd, stropdas, korte broek (net boven de knie) en dan grijze kniekousen in zwarte schoenen...
* Op dit moment backpacken er 1.8 miljoen Duitsers door Australie.
* Om 6.00 PM kijken alle backpackers in alle hostels naar The Simpsons!

zondag 19 november 2006

Back in Brissie!

Jawel, ik ben weer terug!
Gistermiddag ben ik vanuit Proserpine naar Brisbane gevlogen. Alles bij elkaar gerekend was mijn vliegticket net zo duur als een busticket, ...het verschil was dus alleen 20 uur reistijd! Dan is de keus voor mij heel snel gemaakt! :)
Luke heeft me naar het vliegveld gereden en daar namen we een, voorlopig, afscheid. Dat was best even moeilijk, want ik heb de afgelopen dagen heel veel met Luke doorgebracht en ben stiekem erg op hem gesteld geraakt.

Toen ik na twee weken tomaten en paprika's plukken/sorteren terug kwam in Airlie nam ik me voor om nog eens lekker te relaxen en vakantie te vieren alvorens ik door zou reizen naar Brissie. En dat heb ik gedaan! Zoals ik hierboven al schreef heb ik veel tijd doorgebracht met Luke. We hebben samen een ritje op de jetski gemaakt, wat heel erg gaaf was!, en dankzij de auto van Luke heb ik meer van de omgeving kunnen zien dan wanneer ik afhankelijk was gebleven van de bussen. Zo zijn we naar de watervallen gereden (er was alleen geen water) en heeft Luke me de omliggende stranden van Airlie laten zien: Coral Beach, Conway Beach en Dingo Beach. Ik ben gek op roadtrippen en op mannen met auto's! :)
Luke woont in een appartementencomplex net buiten het centrum en dit complex is voorzien van een zwembad en een grote barbie. Vaak hield hij hier een barbie voor als zijn mates en daar was ik dan natuurlijk bij. Karin onder de Aussies! :)
De eerste keer dat ik Luke aansprak in Magnums (een bar/hostel in Airlie, beter bekend als Maggies) verstond ik bijna geen woord van wat 'ie zei, wat het "gesprek" een eigenaardig karakter gaf. Toen we elkaar de volgende dag in nuchtere toestand bij the Lagoon troffen ging het al een heel stuk beter. Inmiddels versta ik Luke en zijn taaltje volledig, ...en Luke vertelde me gisteren dat hij altijd is blijven praten zoals hij gewend is en een grote bewondering heeft voor het feit hoe alles toch steeds weer bij mij aankwam. Netjes toch? ;) Ik heb er ook een sport van gemaakt om woorden en uitdrukkingen te onthouden, danwel over te nemen als ik vind dat ze leuk genoeg zijn. Soms Australisch, soms typisch Engels en inmiddels typisch Karin! ;)

Luke heeft me, in de korte tijd dat ik in Brissie zit, al drie keer gebeld. Hij heeft gezegd dat hij me op komt zoeken als ik in Nieuw-Zeeland zit en heeft min of meer "beloofd" om naar Nederland te komen. En gek genoeg zou ik dat nog heel leuk vinden ook, al wil ik het eerst met eigen ogen zien en beleven alvorens ik dit soort praat geloof. Luke was heel erg lief voor me en ik heb, hoe dan ook, een geweldig leuke tijd gehad! :)

Hier twee foto'tjes. De eerste foto is er een van Luke en zijn vette wagen (...)! :) De tweede foto is erg vaag, ik had per ongeluk de flits uit laten staan, maar leuk genoeg om 'm toch te posten! ;) Zie trouwens ook meteen mijn nieuwe petje, die heb ik in Airlie gekocht en ik ben er helemaal verliefd op!



"En hoe was de great!walk, Karin?" O ja, bijna vergeten! ;)
Samen met Hiddo, en uiteindelijk nog een Duitse jongen genaamd Nik, vertrokken we dinsdagmorgen naar het Conway State Forest. We stalden onze grote rugtassen in Magnums en pakten onze kleinere tassen in voor de komende drie dagen. Water, droog brood, een tent en een slaapzak, daar zouden we het mee moeten kunnen redden. Een Aussie, genaamd Brad, bracht ons met de auto naar het startpunt van de wandeling. Brad was een erg handig type en een ervaren bushwalker/kampeerder en voordat we daadwerkelijk gingen lopen heeft hij onze bagage nog even her-pakt en gaf hij ons wat handige (veiligheids)tips mee. Zo raadde hij ons aan om een grote, stevige tak te zoeken. Zo'n tak geeft om te beginnen steun tijdens het wandelen, maar het jaagt tevens de slangen weg wanneer je ermee door de bladeren ritselt. Braaf als wij waren zochten we alledrie zo'n tak op en liepen we er als blinden mee voor ons uit te zwaaien terwijl we de bospaden afstruinden. :)
Queensland (de staat waar ik nu zit) heeft te kampen met grote droogte. Het is nu zelfs zo serieus dat men in Brisbane geen water meer uit de kranen zal kunnen drinken als het niet geregend heeft voor het eind van deze zomer. Alle watervallen en creeks staan zo goed als droog en dit gaf het bos hier en daar een wat treurig gezicht. De punten waar wij onze waterflessen bij zouden kunnen vullen (grote bakken gevuld met regenwater) waren echter ook leeg, dus wij zaten al snel zonder water. Ook ons brood was binnen anderhalve dag op, ...honger en dorst dus, wat een voorbereiding! :) De tweede dag vonden we de tent van de rangers en daar ben ik naar binnen gesneakt om water te stelen. Stelen om te overleven, niet te vergeten! ;)
Het kamperen was trouwens weer heel leuk en spannend! Ik vind het lekker om af en toe even niks te hebben en het is opvallend om te zien hoe creatief mensen daarvan worden. We hadden een mes bij ons en daar deden we alles mee: het brood snijden, speren maken en vis vangen (wat dan niet gelukt is, maar toch). Ik sliep met Hiddo in een klein tentje terwijl de kalkoenen en wilde zwijnen 's nachts om de tent heen liepen. Ik lag natuurlijk weer verstijfd in mijn slaapzak en bij elk geluid wat ik hoorde vroeg ik Hiddo of hij het ook gehoord had, en zo ja, wat het geweest was. Na een tijdje begon hij me te negeren en toen moest ik het zelf uitzoeken. :) Midden in de nacht ben ik nog gillend wakker geworden, omdat ik dacht dat er een groot zwijn tegen de tent aan was komen liggen. Ik weet nu nog steeds niet of het een nachtmerrie geweest is, of dat er daadwerkelijk een zwijn tegen onze tent aan was gelopen.
Uiteindelijk hebben we de wandeling in twee dagen, in plaats van in drie dagen, gelopen. Sowieso hadden we weinig keus vanwege ons waterprobleem, maar tevens was het goed te doen in twee dagen tijd. De eerste dag liepen we 8 km, de tweede dag 22 km. De tweede dag was dan wel erg zwaar! Het was warm, het was heel erg veel klimmen en het was ver lopen. Toen we na acht-en-een-half uur wandelen in Airlie belandden liepen we rechtstreeks naar de bottle-shop voor een paar grote flessen bier. We ploften neer bij the Lagoon en zijn daar een uur lang stinkend, zwetend en uitgeput blijven liggen. Je weet dat je een echt backpacker bent als eten en bier een belangrijkere plaats in je leven in gaan nemen dan een douche en een bed! ;)

Mijn 23e verjaardag heb ik dus in het bos "gevierd". 's Morgens belden mijn ouders en Erik me op mijn mobiel. Tijdens mijn pap's verjaardag (een paar dagen voor mijn verjaardag) had de hele familie "lang zal Karin leven!" gezongen en mijn vader (denk ik) heeft dit op de computer gezet in de vorm van een mp3'tje. Dit liet mijn moeder me door de telefoon horen en ik kreeg echt een brok in mijn keel. :) Heel erg bedankt, jongens! En voor de rest, bedankt voor alle lieve smsjes, mailtjes en telefoontjes!

Hier de foto's van de wandeling!






Zoals ik in mijn vorige post al schreef ben ik in Airlie veel oude bekenden tegen gekomen. Dit is de afgelopen dagen alleen maar meer geworden! Ik kwam mensen van school (Sydney) tegen, mensen uit Proserpine, Abby van Fraser Island en ik ontmoette Anne weer! Het was vooral leuk om Anne weer te zien en we hebben samen nog een paar middagen lui aan the Lagoon doorgebracht!

Gisteravond in Brissie had ik een groot probleem met het vinden van een hostel. Wist ik veel dat Australie dit weekend een rugbywedstrijd heeft tegen Engeland?! En al zou ik dit geweten hebben, dan nog had ik niet verwacht dat elk hostel in het centrum volgeboekt zou zitten. Ik heb van vijf uur tot acht uur rondgelopen met mijn bagage op zoek naar een plek om te slapen. Uiteindelijk kwam ik een stel Ieren tegen die net een kamer geboekt hadden in een hostel in the Valley. Ik heb meteen naar dit hostel gebeld en gelukkig kon ik daar nog een bed boeken. The Valley is een behoorlijk stuk uit het centrum, dus ik moest op zoek naar een bus om er te komen. Toen ik er iets voor negen uur aankwam was de receptie al gesloten en moest ik, volgens het briefje op het raam, op zoek gaan naar de manager in de homo-bar naast het hostel gelegen. Haha, daar ga je dan! :) The Valley is zogezegd de roze buurt van Brissie: hoeren en homo's. Dat gaat, gek genoeg, opvallend vaak samen hier in Oz.

Mijn plan voor de komende dagen:
Vanavond slaap ik nog een nacht in the Valley en daarna kan ik verhuizen naar een meer centraal gelegen hostel in de stad. Ik ga op zoek naar een baantje in Brissie. Ik hoop hier te kunnen werken tot eind november en 1 december vlieg ik naar Auckland.

Jullie horen snel weer van me!
Dikke XXX!

zaterdag 11 november 2006

Werken in Proserpine, ..ofwel: "Prossy!" :)

Backpacken! :)
Vanmorgen heb ik mijn tassen weer gepakt om vanuit Prossy terug naar Airlie te reizen. Het voelt elke keer geweldig om mijn backpack op mijn rug te snoeren, mijn kleinere rugzak aan de voorkant te dragen en alle overige tassen aan overige lichaamsdelen te hangen. Het is waarschijnlijk geen gezicht en ik ben altijd blij als ik alles even neer kan leggen, maar het geeft een gevoel van ultieme vrijheid om alles wat je bezit met je mee te dragen. Op die momenten heb ik geen basis en moet ik op zoek gaan naar een plaats waar ik kan eten en slapen.
Ik ben inmiddels deskundig op het gebied van tassen pakken, heb nu een systeem ontwikkeld, en ben in staat om steeds meer spullen in mijn backpack te krijgen. Het enige waar ik nog aan moet werken is mijn starttechniek. Waar andere meisjes hun tas met een simpele beweging over hun schouder gooien, moet ik nog op zoek naar verhogingen om 'm op neer te zetten. Of ik ga op zoek naar een sterke man die mijn tas even voor me omhoog wilt houden! :) In het openbaar vervoer houd ik mijn tas vaak gewoon op mijn rug omdat ik het zo'n gedoe vind om 'm terug om te krijgen! :) Ja, als er een prijs zou bestaan voor de grappigste backpacker van het jaar won ik die vast en zeker! :)

Maar ... ik heb gewerkt! De dag na aankomst in Prossy mocht ik tomaten plukken. Ik had er vantevoren erg veel zin in, maar dat was waarschijnlijk alleen maar omdat ik geen idee had wat me te wachten stond! :) We stonden 's morgens op 04.00u op, om om 05.30u op de farm te beginnen. Tegen 07.00u is het hier al bijna 30c, dus ik stond daar te koken in mijn lange broek en shirt-met-lange-mouwen, ..wat je overigens echt nodig had om niet levend te verbranden. Je werd betaald per emmer, je kreeg 1$ nog-wat, en alleen de grote, gezonde tomaten mochten geplukt worden. Aangezien er daar niet veel van waren had iedereen er een sport van gemaakt om gewoon alles wat aan de planten hing in de emmers te mikken. Ik deed vrolijk mee, ..alleen kwam de (Turkse) boer me controleren, .. en toen kregen we deze situatie:

"Would you buy this one in the supermarket?"
"No", beken ik heel eerlijk als ik zie dat er een worm tevoorschijn kruipt, waarschijnlijk kwam 'ie even kijken waar al die plotselinge drukte vandaan kwam..
"And this one?"
"No.."
Zo gingen we een tijdje door, totdat het vervelend werd.
"This, Karen", zegt 'ie terwijl hij een gezonde tomaat voor mijn neus houdt, "is how I want you to pick tomatoes."
Om zijn woorden kracht bij te zettten gooit hij mijn halve emmer leeg en laat hij me opnieuw beginnen...
"Have a really g'day, sweetheart!"

Hierna heb ik beter mijn best gedaan, geprobeerd om er het beste van te maken, maar tomaten plukken is gewoon niks voor mij. Je kan alleen leuk verdienen als je bereid bent om keihard te werken, anders is het eigenlijk tijdverspilling. En zoals veel van jullie weten ben ik niet van het harde werken. :) Ik geloof dat ik na twee dagen (20 uur plukken) een kleine 50/60$ verdiend heb! :)




Toen de tomaten op waren (niet dankzij mij) vond ik een ander baantje in Bowen: werken in een capsicum-ched. Hier heb ik acht dagen paprika's gesorteerd. Medium red, ..large red, ..medium colour (groen), ..large colour .. enzovoorts. En dat wederom 10 tot 11 uur op een dag, .. ik vind het ongelooflijk hoe hard die boeren werken! Het werk was verschrikkelijk saai en ik begrijp nu wat men bedoeld heeft met de term geestdodend. De eerste dag was ik er serieus van overtuigd dat ik met de paprika die ik sorteerde dommer werd, maar toen het sorteren eenmaal een routine geworden was bleek het tevens een manier te zijn om lekker over de dingen na te denken en alles weer op een rij te krijgen. En die tijd had ik zeker even nodig!



Het hostel was trouwens heel gezellig. Het was een workhostel, dus iedereen die er verbleef deed hetzelfde: vroeg opstaan, werken op een farm of in een ched, thuiskomen, douchen, eten en vroeg slapen. Een paar avonden hebben we het laat gemaakt en zijn we met een groepje op het balkon gaan drinken, ter ontspanning. Vaak was je jezelf daar de volgende ochtend niet zo dankbaar meer voor, dus regelmatig sliep ik al voor 09.00u. De backpackers kwamen wederom overal vandaan: Duitsland, Zweden, Engeland, Nederland, maar ditmaal ook veel mensen uit Korea, China en Japan. Mensen uit Azie spreken over het algemeen slecht Engels en dan is fruitplukken of ched-werk ideaal.



Het hostel werd gerund door een ouder echtpaar (June en Barry, 70 jaar) en was opvallend schoon en compleet. De keuken was voorzien van alles wat je nodig hebt en de wasmachine gebruikte heet (?!) water! June was heel erg lief, betrokken en zorgzaam (de moeder van de backpackers, leek het) en ik denk dat ik haar ga missen. :)

Op mijn enige vrije dag ben ik naar Airlie Beach gegaan. Ik wilde het kantoor van het Conway National Park/State Forest bezoeken om informatie te achterhalen over wandelen en kamperen. Toen ik een tussenstop maakte in een winkelcentrum voor wat boodschappen zag ik Remy staan, de Franse jongen waar ik de eenmalige date mee had. Serieus, je komt echt telkens en overal weer bekenden tegen. Vaak vind ik dat heel leuk, in dit geval maakte ik me uit de voeten voordat hij mij kon zien. Toen ik opgelucht in de bus zat, stapte hij, samen met zijn mate, dezelfde bus in. En tja, toen kon ik er niet meer omheen en moest ik deze halve stalker uit Parijs in real life uit gaan leggen wat er dan precies mis met 'm was.
Eenmaal in Airlie Beach kwam ik nog een bekende tegen: Hiddo, een Nederlandse jongen uit mijn vertrekgroep. Nadat we een biertje gedronken hadden in the Lagoon en goed en wel bijgepraat waren, besloot ik om Hiddo mee te vragen op mijn kampeer-avontuur in Conway. Na even nadenken en overwegen besloot hij om met me mee te gaan. Dus nu gaan we samen, plannen blijven veranderen. :) We moeten dit weekend nog een kampeervergunning en een tent regelen en kopen en maandagochtend vertrekken we richting Conway om de great!walk Whitsunday te maken. Dat betekent inderdaad dat ik mijn verjaardag in de bossen ga vieren! :)

Na Conway zal ik weer terugkomen in Airlie. Ik wil dan nog een paar (laatste) dagen met Luke doorbrengen en dan nemen ook wij weer afscheid. 18 november vlieg ik naar Brisbane en 1 december door naar Nieuw Zeeland. In Brisbane ga ik shoppen! Ik heb zoveel nieuwe kleren nodig.. Alles is hier aan het verkleuren, mijn spijkerbroek is inmiddels tot op de naad versleten en mijn leukste rok (ja, die blauwe .. ) en topje zijn verziekt door vlekken. Maar goed, ik heb geld verdiend, dus ik mag weer! ;)

Tot zover weer. Ik was even (eventjes maar :)) vakantie-af, nu ga ik weer lekker door! Ik heb het echt ongelooflijk goed naar zin in Oz, en soms overvalt me dat overweldigende gevoel-dat-ik-hier-daadwerkelijk-ben. Ik ontmoet zoveel mensen, doe zoveel leuke contacten op en elke ervaringen is nieuw en verrijkend. Australie staat voor vrijheid: doen en laten wat ik wil, alles kan en niks moet en, misschien wel het allerbelangrijkste, alles is eigen keus.

Jongens, ik ga nog even door, voorlopig ga ik even mijn tan bijwerken in the Lagoon! ;)

Heel dikke kus allemaal!